Η Ελιά άντεξε και αποτελεί εκ των πραγμάτων τη δύναμη που θα πάρει την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση της μεγάλης Κεντροαριστεράς. Για το πώς έχουμε χρόνο να συζητήσουμε μέχρι το φθινόπωρο. Προηγείται όμως ένας ειλικρινής απολογισμός. Αυτήν τη φορά ας μην ξεπεράσουμε ανακουφισμένοι από το 8% τα προβλήματα που εμπόδισαν τη μετατροπή της Ελιάς σε πραγματικό τρίτο πόλο. Ισχυρίζομαι ότι υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις ώστε, παρά τη δυσμενή συγκυρία, η συσπείρωση να είναι ευρύτερη και το ποσοστό της Ελιάς να την αναδεικνύει άνετα σε τρίτο κόμμα. Τι συνέβη;
Η άρνηση της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ ήταν το πρώτο πρόβλημα, το οποίο όμως άνετα απορροφήθηκε. Με δεδομένη την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, ήταν αδύνατη η συμμετοχή της στις διεργασίες για την Κεντροαριστερά. Εγκλωβισμένη στη διπλή της άρνηση φυσιολογικά συνετρίβη. Ομως η πρωτοβουλία των «58» είχε προσδώσει στο εγχείρημα δυναμική. Η άρνηση μιας ομάδας των «58» να συμμετάσχει στο ψηφοδέλτιο ήταν το σημείο καμπής. Την επομένη -κυριολεκτικά- εμφανίστηκε το Ποτάμι και ο κατακερματισμός του χώρου ήταν γεγονός. Ομως και από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ τα προβλήματα και οι αναταράξεις ήταν σε εβδομαδιαία βάση. Και δεν αναφέρομαι μόνο στον Γ. Παπανδρέου, που μέχρι το Σάββατο με δηλώσεις του απαξίωνε το εγχείρημα και εμμέσως έδειχνε προς τη ΔΗΜΑΡ. Και άλλοι μουρμούριζαν ότι «είναι ΠΑΣΟΚ και όχι Ελιά» εμποδίζοντας τη διείσδυση του σχήματος σε ευρύτερα στρώματα. Ας είμαστε ειλικρινείς. Ολοι ξέρουμε να διαβάζουμε πίσω από τις γραμμές και τις σιωπές.
Αν η Ελιά είχε 5%, κάποιοι θα έβαζαν θέμα ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ και κάποιοι άλλοι θα ξεδίπλωναν ουτοπικά σχέδια για μια Κεντροαριστερά κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους και στις φιλοδοξίες τους. Ολοι αυτοί αγνοούσαν επιδεικτικά τις συνέπειες που θα είχε για την πολιτική σταθερότητα η έκρηξη μιας τέτοιας έκτασης κρίσης στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Και συμπεριφέρονται ως το πρόβλημα της χώρας να είναι ο Βενιζέλος και εάν αυτός εκλείψει, όλα θα πάνε πρίμα. Τα επισημαίνω αυτά γιατί το εγχείρημα της ευρύτατης Κεντροαριστεράς ή θα είναι απαλλαγμένο από εμμονικές συμπεριφορές και υπερεκτιμημένες πριμαντόνες ή δεν θα υπάρξει. Προφανώς θα αντιμετωπίσουμε και το θέμα της ηγεσίας της παράταξης. Αλλά προηγούνται η προγραμματική συμφωνία, η απόφαση για τη συμπαράταξη υπαρκτών δυνάμεων, ο διάλογος για την τελική μορφή που θα πάρει το σχήμα. Ολα τα άλλα θα αποδειχθούν ασκήσεις επί χάρτου.