Άλλοτε, εξέφραζαν τη συλλογική βούληση και δράση των εργαζομένων έχοντας σχέσεις εμπιστοσύνης μαζί τους. Σήμερα, εκπροσωπούν αποκλειστικά τον εαυτό τους και μια περιορισμένη κάστα συνοδοιπόρων τους. Χρησιμοποιούν την ιδιότητά τους και τα οφίτσια για να απολαμβάνουν προνόμια. Υποδύονται τους διαμεσολαβητές μεταξύ εργοδοσίας και εργαζομένων, ενώ το μοναδικό που τους ενδιαφέρει είναι η προώθηση προσωπικών επιδιώξεων. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα κατεστημένο, αποξενωμένο από τις ανάγκες των ανθρώπων, των οποίων τα συμφέροντα υποτίθεται πως εξυπηρετούν.
Ο λόγος για τις ποικιλώνυμες συνδικαλιστικές ηγεσίες του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Περιχαρακωμένες στον μικρόκοσμό τους, μετέρχονται όλες τις μεθόδους, θεμιτές και μη, για να ποδηγετήσουν τον χώρο τους. Αλλά και για να διαιωνίσουν την εξουσία τους.
Στηριζόμενες σε εκτεταμένα πελατειακά δίκτυα, υπερασπίζονται τις συντεχνίες τους, αδιαφορώντας για τις υπόλοιπες ομάδες του πληθυσμού. Δημιουργώντας αλληλεξαρτήσεις με την κεντρική διοίκηση, το κράτος, την αυτοδιοίκηση διασφαλίζουν την υποστήριξη και την κάλυψή τους. Διατηρώντας αιμομικτικούς δεσμούς με την αποκαλούμενη πολιτική τάξη και τους κομματικούς παράγοντες, βρίσκονται στο απυρόβλητο.
Το κυριότερο, είναι συνοδοιπόροι στη συντήρηση και στην αναπαραγωγή ενός παρασιτικού μοντέλου οργάνωσης και λειτουργίας, το οποίο επικρατεί στον τόπο μας. Αποστρέφονται μετά βδελυγμίας τις αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα και η οικονομία. Μάχονται με κάθε τρόπο τις μεταρρυθμίσεις, ακόμη κι αν είναι ζωτικής σημασίας. Όπως συνέβη πριν από χρόνια με την ακύρωση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης του Τάσου Γιαννίτση. Το προκλητικό δε είναι πως οι πρωταγωνιστές της περιόδου εκείνης αναρριχήθηκαν σε πολιτικά αξιώματα και επιβραβεύτηκαν.
Φαίνεται πως η συνδικαλιστική νομενκλατούρα του δημόσιου τομέα παραμένει εξαιρετικά ανθεκτική. Το βλέπουμε και τώρα, στην εποχή της πανδημίας. Την ώρα που οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα σωρεύουν απώλειες, η ηγεσία των δημοσίων υπαλλήλων, σε αγαστή συνεργασία με τον αρμόδιο υπουργό κύριο Θεοδωρικάκο, για το μόνο που νοιάζεται είναι να δοθούν άδειες ειδικού σκοπού στους γονείς των μαθητών του Γυμνασίου.
Κι αυτό τη στιγμή που κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι κλείνουν τα μάτια μπροστά στην πρωτοφανή αποδιοργάνωση των δημόσιων υπηρεσιών. Παρά τις επανειλημμένες καταγγελίες από πολίτες που δεν μπόρεσαν να εξυπηρετηθούν, οι συνδικαλιστές όλων των κομματικών αποχρώσεων κωφεύουν επιδεικτικά.
Το κορυφαίο, ωστόσο, και συνάμα εξοργιστικό γεγονός είναι η αντικοινωνική συμπεριφορά των εκπροσώπων της ΟΛΜΕ. Ταμπουρωμένοι πίσω από την ασυλία που τυγχάνουν, αδιαφορούν προκλητικά για το εκπαιδευτικό έργο, το οποίο υποχρεούνται να προσφέρουν. Σκαρφίζονται γελοία επιχειρήματα για να καλύψουν την αμεριμνησία τους.
Μετά την προσφυγή στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα προχώρησαν παραπέρα. Κατέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας αρνούμενοι την ηλεκτρονική ψηφοφορία για την εκλογή των οργάνων τους, ισχυριζόμενοι ότι προσβάλλεται η προσωπικότητά τους! Η φαιδρότητά τους είχε και συνέχεια. Ζήτησαν από την υπουργό Παιδείας κυρία Κεραμέως να τους δώσει τα ονόματα των εκπαιδευτικών που ψήφισαν. Να σημειώσω εδώ ότι μόλις δεκατρείς χιλιάδες συμμετείχαν.
Πάντως, τα νοσηρά φαινόμενα της συνδικαλιστικής ελίτ, αν κάτι αποδεικνύουν είναι ο εκφυλισμός και η παρακμή των Συνδικάτων. Η απομάκρυνση των εργαζομένων απ? αυτά η απουσία συμμετοχής, η έλλειψη στοιχειώδους μαζικοποίησης, ακυρώνουν τους αυτόκλητους, στην ουσία, εκπροσώπους τους. Η απαξίωσή τους το επιβεβαιώνει.
Η μετατροπή των Συνδικάτων από φορείς οργάνωσης και χειραφέτησης σε απολιθωμένα σχήματα με φαντασιακές ηγεσίες καθιστά την αναζωογόνησή τους ζωτική ανάγκη. Ταυτόχρονα, αναδεικνύει σε καίρια προτεραιότητα την απεξάρτησή τους από μια δράκα συνδικαλιστών που ιδιοποιούνται τον δημόσιο τομέα. Έτσι άλλωστε, διαπιστώνουμε καθημερινά πως οι πολυδιαφημιζόμενες μεταρρυθμίσεις του έχουν μείνει έξω από τις πόρτες του. Παραμένουν μεγαλεπήβολες διακηρύξεις χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρισμα.
Πηγή: www.capital.gr