Κοντεύω πια τα 70. Παρακολουθώ ανελλιπώς τις πολιτικές συζητήσεις. Για 3 χρόνια συντηρούσα ένα κλειστό γκρουπ στο FB με τον τίτλο Πολιτικό Γηροκομείο, όπου γινόντουσαν μέλη όσοι σαν φοιτητές είχαν ζήσει την μεταπολίτευση.
Ο υπότιτλος του γκρουπ ήταν: ομάδα επανεξέτασης πεπραγμένων.
Εκεί μέσα άνθρωποι από όλο το πολιτικό φάσμα της μεταπολίτευσης συζητούσαμε, τσακωνόμασταν, πειράζαμε ο ένας τον άλλο αλλά πάνω από όλα μοιραστήκαμε τις μνήμες μιας εποχής που πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Κάποιοι κατόρθωσαν να πάρουν απόσταση από το παρελθόν τους. Κάποιοι παρέμειναν κολλημένοι στο άπιαστο όνειρο, αν και αυτό ήταν μάλλον ένα άλλοθι για τις μετέπειτα επιλογές τους.
Το κόσμο δεν τον αλλάξαμε, αντίθετα αλλάξαμε εμείς.
Από τους πιο καλούς φίλους που σήμερα έχω είναι μερικοι παλιοί αριστεριστές, μαοϊκοί και αναρχικοί. Ο λόγος είναι απλός. Η διάψευση των ιδανικών που εκείνοι πρώτοι από όλους μας έζησαν, τους απελευθέρωσε τον τρόπο σκέψης.
Οι φίλοι μου όπως κι εγώ αναγκαστήκαμε να περάσουμε μέσα από την δύσκολη διαδικασία επανεξέτασης των απόψεων και των πρακτικών που με ελαφριά καρδιά ήμασταν πρόθυμοι να υιοθετήσουμε προτάσσοντας το σκοπό και παραβλέποντας τα δόλια και ποταπά μέσα.
Έτσι βρεθήκαμε έτσι απέναντι σε παλιούς φίλους που με κριτήριο την άνοδο στην εξουσία ακόμα σήμερα πιστεύουν ότι υπηρέτησαν ιδεώδη.
Είναι αυτοί που τα χρόνια της κρίσης αγκάλιασαν τον λαϊκισμό, προτίμησαν την καταγγελία αντί της τεκμηριωμένης κριτικής και της ρεαλιστικής πρότασης.
Συμπεριφέρθηκαν σαν θαυματοποιοί στο παζάρι. Υποσχέθηκαν έναν άλλο φανταστικό κόσμο. Αγκάλιασαν ομάδες κρούσης όσο κι αν τις καταγγέλλανε.
Χρησιμοποίησαν αθέμιτα μέσα για να εξοντώσουν τους αντιπάλους τους.
Μια καταδίκη 13-0 για ατιμωτικό αδίκημα την θεωρούν τίτλο τιμής. Ερμήνευαν αλα καρτ τους θεσμούς του Δημοκρατικού πολιτεύματος. Και σαν επιστέγασμα αποδέχτηκαν σαν εταίρο έναν ακροδεξιό λαϊκιστή πολιτικό.
Υπερασπιζόντουσαν τρομοκράτες και δεν είχαν το θάρρος να μιλήσουν για νεκρούς της Μαρφίν, μη κάνοντας έτσι διάκριση ανάμεσα στα ιδανικά τους και την ωμή βία και τρομοκρατία.
Κι επειδή η φαιδρή εικόνα του σήμερα σκεπάζει ένα διαφορετικό και σοβαρό μακρινό παρελθόν, φτάσαμε να ζούμε την απαξίωση ενός χώρου που μας εξέφρασε ρομαντικά έστω αλλά ποτέ δεν επέλεξε την λάσπη, ούτε την λεκτική βία. Ποτέ δεν στραφήκαμε εναντίον της πατρίδας μας στο όνομα του διεθνισμού, ποτέ δεν την φανταστήκαμε έξω από τη Ευρώπη. Ποτέ δεν κλείσαμε τα μάτια στα δύσκολα προβλήματα όπως αυτό της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, ούτε όμως και τα κοινωνικά αδιέξοδα που ζητούσαν λύσεις. Δεν αφήναμε τις ιδεοληψίες να θολώσουν την κρίση μας.
Είναι δύσκολο να διαχειριστεί κανείς το συναίσθημα. Ιδίως όταν τα γεγονότα είναι έντονα και πιέζουν για δράση και αντίδραση.
Ακόμα πιο δύσκολο είναι να μην εκμεταλλεύεσαι το συναίσθημα του άλλου που νοιώθει στρυμωγμένος και αναζητά κάποια μαγική λύση.
Δεν ξέρω αν ο τίτλος του σημειώματος αυτού θα έπρεπε να είναι ρέκβιεμ για την αριστερά της νιότης μας. Αυτό που ξέρω είναι ότι χωρίς το σεβασμό ενός ηθικού πλαισίου και των αδιαπραγμάτευτων δημοκρατικών αρχών καμία πολιτική πρόταση δεν έχει μέλλον.
Όταν αυτό το καταλάβουν όσοι διεκδικούν τη θέση του αριστερού ή κεντροαριστερού ψάλτη ίσως η χώρα αποκτήσει ένα ολοκληρωμένο πολιτικό σύστημα με κυβέρνηση και αντιπολίτευση, που θα διασταυρώνουν τα ξίφη τους επ ωφελεία της χώρας.
