Τι θα αφήσει πίσω η πληγωμένη χρονια; τι αποχαιρετάμε χωρίς να το χούμε χαρεί; τι μνήμες φτιάξανε αυτά τα παιδικά μάτια κοιτώντας μας ολη τη χρονιά; πόσο πέρα είμαστε απ τις αντίστοιχες δικές μας παιδικές αναμνήσεις; απ τις μακρινές μελωδίες και τις θαμπές πια εικόνες άλλων εποχών, και άλλων δρόμων;
Ευθύγραμμα τραγούδια ,λειψά ποιήματα, γυαλιστερά συναισθήματα, ψυχαναλυμένα ενδελεχώς προβλήματα , προσδοκίες κουτσές, δικαιώματα πολλαπλά, σχέσεις πληγωμένες να περιφέρονται, κι ακόμα άλλα πιο πρόχειρα, προφανή σχεδόν εξαναγκασμένα , αισθήματα χυμένα στα κινητά και τις οθόνες .
Μάσκες που κρύψαν άλλες μάσκες, φτιαχτά χαμόγελα, ψεύτικες αγκαλιές, μορφασμοί αντί για εκφράσεις. Ανταγωνισμοί και εγωπαθειες που πια δεν μπορούν, δεν καταφέρνουν να κρυφτούν, πυροδοτημενες υπεραντιδρασεις απ την πίεση της πανδημίας. Μια κάλπικη ισχύς ενός στιγμιαίου Σίσυφου, φευγαλέα δύναμη στα χέρια μας, έτοιμη να διαλυθεί στην πρώτη βραχνάδα ,στο ρίγος κάθε πυρετού σαν θραύσμα μιας αυταπάτης, σαν έτοιμη στάχτη. Τα κύματα μεταλλάξεων θυμίζουν αυτό το ρευστό και το εύθραυστο συνεχώς είναι ακόμα εδώ αλλεπάλληλα, επάλληλα ,παράλληλα ,φονικά στους απερίσκεπτους στους απρόσεκτους στους ευάλωτους, στους εμμονικους, τελικά σε ολους μας
Κι ακόμα απλωμένες, σχεδόν μάταιες ,οι προσπάθειες και οι αγώνες μας σε νοήματα και νήματα 200 χρόνων, που πια φαίνεται σαν να έχουν στερέψει ,βεβαιότητες πρόσκαιρες που πια δεν σημαίνουν τίποτα στις τωρινές πλατφόρμες και εφαρμογές .Οι ραγδαίες αδυσώπητες ακραία επαναλαμβανόμενες απατηλές εικόνες και ήχοι , διατεταγμένων αναγκών, κατασκευής περιβλημάτων ανούσιων, μας κυνηγούν από παντού με ασύμμετρες υποσχέσεις .Θα πλουτίσουν υπόσχονται τις εμπειρίες μας ,τις εφαρμογές μας, το αυτοειδωλο μας, θα πυκνώσουν τον χρόνο μας, θα αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα μας .Μήπως όμως φτωχαίνοντας ταυτόχρονα την ζωή μας ,τους τρόπους και τις αναφορές μας, μήπως εξουθενώνοντας και αναμασώντας ότι κάποτε αγαπήσαμε, μέχρι να γίνει ξένο, φορτικό κάποτε πνιγηρό, ασήκωτο; Είμαστε ακόμα ζωντανοί;
Απέναντι σε τέτοιες πρόσκαιρες ψευδαισθήσεις ισχύος και αναλώσιμες εικονικές πραγματικότητες ,από που ξεκόλλησε αυτή η χρονιά ,από πια ιδρυτική στιγμή, πια θραύσματα πληγώνουν τα χέρια μας πια σπαράγματα ταράζουν πραγματικά αυθεντικά την καρδιά μας; που ακουμπάει ,στερεώνεται, αναπαύεται το είναι μας; Που πάει όλη αυτή η ιστορική πομπή κι από που ήρθε, πια νήματα την κινούν ,πια φαντασιακά την οδηγούν ; Σε πια μεγάλη παρέλαση ήρθε να συμμετάσχει, καλώντας μας ,προσκαλώντας παρασύροντας όλους μας, αποφασισμένη να συνεχίσει σταθερά, σε αυτό το αβέβαιο μέλλον;
Μορφές βλέπουμε πολλές. γνώριμες, μορφές σεπτές απ τους προγόνους και τα καριοφίλια, απ τον παππού που ενώνει αιώνες ,τον πατέρα νομοθέτη και οδηγό της διαχρονικής αναφοράς ,τη μάνα απέραντη σαν ουρανός .Ακόμα πέρα σε μια μυστική συνέχεια , γελαστά τα παιδιά μας και τα εγγόνια η έτσι φαίνεται ότι μοιάζουν τα ανακατεμένα με τα δέντρα και τα βράχια και το νερό στα πρόσωπα τους. Φωτισμένα όλα στο απέραντο γαλάζιο αυτής της νησιωτικής χωράς που μεταμορφώνει διαρκώς Πρόσωπα ,εξαϋλωμένα σχεδόν διάφανα ,με σημεία και μηνύματα άλλων εποχών που έρχονται πια χωρίς εμάς ,αλλα κοιτώντας μας ,αγαπώντας μας. Μια νίκη όπου έχουμε νικηθεί.
Γιατί αγαπιούνται οι άνθρωποι
Μια χρονιά και μια ζωή ,μια χρονιά για μιαν ζωή, μια επέτειος για τι ? δεν θυμόμαστε πια δεν χρειάζεται να θυμηθούμε ,έτσι που κτυπάει ακόμα ,που φτερουγίζει μέσα μας ,το είναι μας, το αυθεντικό ,καθημερινά. Το εθνικό μας πρόσωπο χωρίς φτιασίδια, καθαρό ,έντιμο, αληθινό, σκληρό, σκοτεινό, γεμάτο κοπο ,αγωνα, και επίγνωση κι όμως μετα-μορφωμένο αγιασμένο μέσα απ τον πονο των ανθρώπων, των πριν και των ερχομένων Ίσως σε αυτήν την μυστική παρέλαση μέσα μας ,κάτι να γεννιέται σιωπηλά καθώς η χρονιά- γιορτή πεθαίνει.