Εκείνο που πολλοί δεν αξιολογούν όπως θα έπρεπε, είναι ότι συντελούνται καίριες κοινωνικές ανακατατάξεις και διεργασίες, που όλο και λιγότερο αντιστοιχούν στο υφιστάμενο πολιτικό σκηνικό, το οποίο είτε αργοπορεί είτε αδυνατεί να προσαρμοστεί στα νέα κοινωνικά δεδομένα και κυρίως να τα εκφράσει και να τα αναδιατάξει δημιουργικά για τη χώρα. Η αδυναμία αυτή του πολιτικού συστήματος ανοίγει τις επικίνδυνες πόρτες ενός ακατέργαστου λαϊκισμού, που επιτείνει τα αδιέξοδα. Είναι σαφές ότι η χώρα δεν έχει βγει από την κρίση. Η πορεία προς την έξοδο θα είναι μακρά, με δυσκολίες και κινδύνους «ατυχημάτων». Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν, με οποιαδήποτε πολιτική εκδοχή.
Ελάχιστη όμως προϋπόθεση -το λέγαμε από την αρχή της κρίσης- είναι μια επανηθικοποίηση της πολιτικής. Δυστυχώς, τις τελευταίες ημέρες, κάτι η σοκαριστική συμπεριφορά του κ. Λιάπη, κάτι τα «πόθεν έσχες» που «βγάζουν μάτια» και δημιουργούν τουλάχιστον ισχυρά ερωτηματικά συνέπειας μεταξύ αρχών και πράξεων, και κάτι το μεγάλο «σκάνδαλο του χρηματιστηρίου», που κλείνει μετά από 14 χρόνια χωρίς να ευθύνεται κανείς… γίνονται τροφοδότες ενός λαϊκισμού, με φασιστικά, δεξιά ή αριστερά χαρακτηριστικά.
Η επανηθικοποίηση της πολιτικής δεν είναι μόνο ή αποκλειστικά ένα θέμα ηθικής. Είναι θέμα και πολιτικής. Συνδέεται αποφασιστικά με τις δίκαιες «κατανομές βαρών» στις εφαρμοζόμενες περιοριστικές πολιτικές. Παράδειγμα, η άδικη και παράλογη φορολογία στα ακίνητα. ?Η η απελευθέρωση των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας, με το πρόσχημα των κακόπιστων οφειλετών. Κάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να αντιμετωπιστεί χωρίς να αρθεί η σχετική προστασία κ.λπ.
Ειδικά ο φόρος για τα ακίνητα έχει λάθος κατανομές και υπερβολές, που τον καθιστούν οριακά συνταγματικό. Απ? αυτή την άποψη δεν θα ?χει μεγάλο χρονικό «διάστημα ζωής». Το δε οικονομικό και πολιτικό κόστος στα «μεσαία στρώματα» θα είναι τόσο μεγάλο, που θα αποτυπωθεί με εντυπωσιακό τρόπο στις επόμενες εκλογές. Επιπλέον έχει έντονα αντιαναπτυξιακό χαρακτήρα, πράγμα που θα διαλύσει ακόμα περισσότερο την ήδη απορρυθμισμένη «αγορά ακινήτων», που είναι η «αιτία του κακού».
Αυτή η κατάσταση με τη σειρά της θα τροφοδοτήσει με πολλαπλασιαστικό τρόπο τα «επόμενα χρόνια» τα «κόκκινα στεγαστικά δάνεια», εξ ου και η απαίτηση της τρόικας για άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία.
Τελικά η κυβέρνηση -λόγω πολιτικών πιέσεων και ευρωεκλογών- έλαβε παράταση ενός έτους, με τη ρύθμιση που τελικά διαμόρφωσε για τους πλειστηριασμούς, με τη σιωπηρή συναίνεση των τροϊκανών. Ομως, παρ? όλες τις προσπάθειες βελτίωσης που έκανε το υπουργείο Οικονομικών, η κυβέρνηση θα πληρώσει ακέραιο το πολιτικό κόστος, ενώ η «οικονομική θηλιά» στον «λαιμό της αγοράς» θα σφίξει επικίνδυνα. Δεν έφταναν όμως αυτά, αλλά το υπουργείο Οικονομικών επιβάλλει επιπλέον τοκογλυφικούς τόκους και πρόστιμα (από 10% έως 30%) για όσους φορολογουμένους καθυστερούν να πληρώσουν ληξιπρόθεσμες οφειλές.
Φτάνει δε στο σημείο, η Εφορία να μπορεί να κατάσχει καταθέσεις, ενοίκια, μισθούς, συντάξεις, χωρίς υποχρέωση προειδοποίησης του οφειλέτη ή άλλες εγγυήσεις! Πέρα από τη συνταγματικότητα ή μη των συγκεκριμένων ρυθμίσεων, δεν μπορεί να έχει καλή κατάληξη μια «υπερ-αυστηροποίηση» της νομοθεσίας σε ένα άδικο και υπερβολικά βαρύ φορολογικό πλαίσιο. Το «μείγμα» είναι εκρηκτικό… και φοβάμαι ότι θα το βρούμε μπροστά μας!