Οι Ευρωεκλογές παρήγαγαν μια συνταρακτική εξέλιξη: την προκήρυξη βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία. Η συντριπτική ήττα τού κυβερνώντος κόμματος οδήγησε το Γάλλο πρόεδρο σε μια βιαστική και ευρωπαϊκά όχι μόνο επώδυνη αλλά επικίνδυνη απόφαση. Κατόρθωσε να επισπεύσει την ευκαιρία στους καταστροφείς τής ΕΕ προσφέροντας πλέρια ικανοποίηση στο θηρίο τής Μόσχας, που σύμφωνα με τον ίδιο το Μακρόν συνιστά τον κύριο εχθρό της χώρας του.

            Στα αυτιά τών περισσοτέρων ο παραπάνω αφορισμός ακούγεται μάλλον αδόκιμος. Για πολλούς που βλέπουν τα πράγματα από τη σκοπιά τών Ευρωπαίων Λαϊκών απαράδεκτος. Το επιχείρημα είναι διττό, ότι δηλαδή η Γαλλία έχει ξαναζήσει τη συγκατοίκηση, ότι το παράδειγμα Μελόνι προσφέρει εφησυχασμό, καθώς υποτίθεται τεκμηριώνει την κόμψευση των ακραίων, όταν έρχονται στην κυβέρνηση. Ωστόσο, κοιτάζοντας στενά στην εξωτερική πολιτική, υποβαθμίζουμε εθελότυφλα την προοπτική κατά την οποία πολλά, ή μη τα πλείστα θα κριθούν στην οικονομία.

            Στο πεδίο της οικονομίας δε χωρά γαλλική συγκατοίκηση. Η οικονομική πολιτική αποτελεί ευθύνη και «αμπέλι» τής γαλλικής κυβέρνησης αποκλειστικά. Ο Γάλλος πρόεδρος δεν έχει καθ’ ύλην σημαίνοντα λόγο εν προκειμένω. Ήδη η Γαλλία βρίσκεται σε ορισμένη κρίση χρέους και ελλείμματος. Ζει την υποβάθμιση του αξιόχρεού της, ενώ αμέσως μετά την προκήρυξη των εκλογών οι εν δυνάμει πιστωτές παντοιοτρόπως συμπεριφέρθηκαν τουλάχιστον λουφάζοντας. Πώς θα απαντήσει η Λε Πεν; Με το πρόγραμμά της οπωσδήποτε.

            Φευ! Αν το Εθνικό Μέτωπο έλθει στην εξουσία, οι πολιτικές που θα ακολουθήσει, και για τις οποίες θα εκλεγεί, θα εκτινάξουν έλλειμμα και χρέος. Απλώς και μόνον οι ακροδεξιές αντιπροτάσεις στο γαλλικό συνταξιοδοτικό αν εφαρμοστούν, θα ωθήσουν τρομακτική χρηματοπιστωτική κρίση τής γαλλικής οικονομίας, της οποίας εκτός των άλλων το τραπεζικό σύστημα παρουσιάζεται εκτεθειμένο στο μεγαλύτερο ευρωπαϊκά ιδιωτικό χρέος. Μια αντίστροφη Ελλάδα. Η Γαλλία θα επιλέξει το δρόμο που προετοίμασε ο δικός μας Καραμανλής. Το δρόμο που ακολουθεί πιστά και η κυβέρνηση Μελόνι στην Ιταλία. Δύο μεγάλες χώρες της Ευρώπης δημιοσιονομικά ευάλωττες φαντάζουν ατραπός, με την αβεβαιότητα της τύχης για τη μία να ανατροφοδοτεί την επισφάλεια της άλλης. Φαύλος κύκλος χωρίς τελειωμό. Χωρίς διάσωση.

            Έτσι κι αλλιώς, δε θα την ζητήσουν, μια και… συμφέρει. Αν τα πράγματα δυσκολέψουν, οι υπερήφανες κυρίες δε διατίθενται να καλέσουν σε βοήθεια την Ευρώπη, τη Δύση0-ΔΝΤ ή τη Γερμανία. Θα επιδιώξουν να απευθυνθούν στους BRICS. Έτσι ή αλλιώς θα βρουν την ποθητή αφορμή να ενδυναμώσουν τη λαϊκή τους κυριαρχία, να διαφημίσουν την πυγμή τους έναντι των «αγορών», να επανατείνουν ολοταχώς και με χαρά στα χείλη προς τα εθνικά νομίσματα. Να ξανακάνουν μεγάλες (τουτέστιν αμετάκλητα μικρές) Γαλλία και Ιταλία. Ποιο δημοψήφισμα θα ανέτρεπε τέτοια μεγαλοσύνη; Θα αναζητήσουν τη συνενοχή τού «λαού» τους.

            Με άλλα λόγια: για να καταστρέψει κανείς την ειρήνη και τη δημοκρατία στην Ευρώπη δεν είναι μονόδρομος η παρακώλυση της Ουκρανίας, ούτε ο εγκωμιασμός Πούτιν. Τα δημόσια οικονομικά, κατ’ αναλογίαν προς την ελληνική προ δεκαετίας περίπτωση, έχουν αποδειχθεί ο ικανότατος διαλυτικός στίβος για την τύποις οικονομικά Ενωμένη Ευρώπη. Σε τι μπορεί να ακολουθήσει την κατάρρευση του Ευρώ δε χρειάζεται να αναφερθούμε. Ήδη εφιαλτικό το προειδοποιητικό μας σημείωμα.

            Για αυτό κρίνουμε ότι Αριστερά και Μακρόν συμπεριφέρονται δίχως συναίσθηση των ευθυνών τους. Η συμμαχία που ανακοίνωσαν οι πρώτοι υπολείπεται πολύ και πολλών από του να συνιστά αντιφασιστικό ανάχωμα: ούτε ως πανδημοκρατική εμφανίζεται (αφού αποκλείει τις κεντρώες δυνάμεις), ούτε την Πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία υπερασπίζεται (αφού τον τόνο δίνουν κόμματα, με χαρακτηριστικότερη τη συνιστώσα τού Μελανσόν, τα οποία επουδενί πολιτεύονται φιλοευρωπαϊστικά, όταν αξίζει να τονιστεί πως χρονικά η τρέχουσα γαλλική δημοκρατία –ιδρύθηκε το 1958– συμπορεύεται αδιάκοπα με τις διαδικασίες τής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης). Για το Γάλλο πρόεδρο τα τελευταία επίσης δείγματα πολιτικής γραφής απογοητεύουν: είχε αλλά απέκρουσε την ευκαρία στον τελευταίο ανασχηματισμό να προσεγγίσει τους ενδυναμωμένους σοσιαλιστές, ενώ πάλι αποστρέφεται με την παρούσα εμμονή τής ρητορικής του έναν πολιτικό συνεταιρισμό, ο οποίος θα απομόνωνε το Μελανσόν και τις αντιευρωπαϊκές κορώνες, συνεταιρισμό αναγκαίο οδηγό αισιοδοξίας για παρεμφερείς συγκλίσεις ανά την Ευρώπη. Την χρειαζόμαστε τέτοια ασπίδα έναντι σε κάθε λογής ανυπότακτους/ες, τραμπίζοντες/ουσες και ουδετερόφιλους/ες ή πουτινοτσολιάδες.

            Ανησυχούμε συνάμα για την Ελλάδα, τη χώρα τού πολυκομματικού καραμανλισμού και ευρωπαϊκή ουραγό στη χρεοληπτική αξιολόγηση. Ανησυχούμε για την πατρίδα μας την Ευρώπη και όλες τις πατρίδες μας, το σύνολο των 27 από κοινού με τις υποψήφιες της ευρωπαϊκής ομήγυρης. Έχουμε ευθύνη; Ναι, όσο καθορίζεται από τη δυνατότητα παρέμβασής μας στην ιστορική μεταστροφή που βιώνουμε, αυτήν που απαρτιώνει τον Κριμαϊκό πόλεμο και το Ανατολικό ζήτημα. Ας μην πράξουμε οριενταλιστικά, δηλαδή υπό το κράτος τού φόβου, για τον άλλο και τους άλλους. Αφειδώλευτα η βαλλόμενη δημοκρατία μάς δίνει τη σχετική δυνατότητα. Οι κιβδηλοποιοί τού έθνους θα μας την αρνηθούν, όπως αρνούνται και στην Ουκρανία την έμπρακτη αυτοάμυνα