Οι επενδύσεις παγίου κεφαλαίου στη χώρα μας παραμένουν σε αρνητική τροχιά και δυσκολεύονται να ανακάμψουν στα επίπεδα προ της κρίσης που ανέρχονται στα 50δις ευρώ περίπου, ενώ σήμερα μόλις που ξεπερνούν τα 20δις με 32δις όμως αποσβέσεις με αποτέλεσμα η διαφορά των 12δις να καταγράφεται ως αρνητική αποταμίευση.  Με βάση το μοντέλο αντισταθμιστικής αποταμίευσης  κεφαλαιουχικών αγαθών ο homo economics πρωτίστως ενδιαφέρεται για δύο πράγματα πριν προβεί στην πράξη της επένδυσης αφ ενός, για την αποδοτικότητά της και αφ ετέρου, συνυπολογίζει το ρίσκο που παίρνει για τη συγκεκριμένη επένδυση.

Η αποδοτικότητα μιας επένδυσης σήμερα, με άλλα λόγια ο δείκτης κερδοφορίας επηρεάζει τις επενδυτικές αποφάσεις όχι μόνο του μέλλοντος αλλά και σε παρόντα χρόνο με περαιτέρω αρνητικές συνέπειες στην απασχόληση.

Το εμπόδιο της υπερφορολόγησης επιχειρήσεων και νοικοκυριών σε συνδυασμό με τις παράλογες ασφαλιστικές εισφορές λειτουργούν επίσης ανασταλτικά στη λήψη επενδυτικών αποφάσεων που για μεν τις επιχειρήσεις περιορίζονται τα επενδεδυμένα κεφάλαια είτε για ανανέωση και εκσυγχρονισμό πχ του υπάρχοντος μηχανολογικού εξοπλισμού είτε για νέες επενδύσεις που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας, για δε τα νοικοκυριά περιορίζεται το διαθέσιμο αγοραστικό εισόδημα με αρνητική επιρροή στον κύκλο εργασιών και την κερδοφορία των επιχειρήσεων σε όλη την αλυσίδα αξίας παραγωγής - μεταποίησης - κατανάλωσης.

Η υπερφορολόγηση στην Ελλάδα είναι τελικά προνόμιο των ολίγων καθώς το 20% των φορολογουμένων πληρώνει το 83% των φόρων δηλαδή στα 8,8 εκατομμύρια Ελλήνων τα 7 εκατομμύρια πληρώνουν από τίποτε έως 200ευρώ, οι υπόλοιποι επιβαρύνονται με 4000 περίπου ετήσιους φόρους. Αυτό πραγματικά θα πει δίκαιη ισοκατανομή φορολογικών βαρών  στους πολίτες. Η μεσαία τάξη διαλύεται,  καταστρέφεται σταδιακά τα τελευταία 15 χρόνια ,μεθοδικά όμως και με συγκεκριμένο Σχέδιο με ευθύνη σύνολου του διεφθαρμένου πολιτικού-κομματικού συστήματος.

Από την άλλη , τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% ετησίως που έχει δεσμευθεί η ελληνική δημοκρατία για τα επόμενα 5 χρόνια δηλαδή μέχρι το 2022 δεν θα επιτρέψουν στην οικονομία να ανασάνει και να κινητροδοτήσει τους μηχανισμούς-εργαλεία ανάπτυξης.

Η βαριά δημοσιονομική συμπίεση θα δείξει τα αποτέλεσματά της σε λίγα χρόνια όταν δεν θα υπάρχει φορολογική βάση να φορολογήσουν οι επόμενες κυβερνήσεις. Η συμμετοχή της απασχόλησης στην οικονομία συνεχίζει να παραμένει προβληματική και εμείς στεκόμαστε αν το 27% της ανεργίας πήγε στο 23% ,ενώ η ανεργία των νέων παραμένει εξαιρετικά υψηλή γύρω στο 50% με αντίστοιχα επίπεδα brain-drain της τάξης των 500.000 νέων ανθρώπων που αναζητούν την τύχη τους σε πιο άξιες και δίκαιες χώρες. Ο αρνητικός ρυθμός αποταμίευσης θα συνεχίζει όσο το πέπλο της ανασφάλειας για το μέλλον δεν θα  μειώνεται ενώ το τέλος των μνημονίων που κάποιοι αφελείς θεωρούν ως επιτυχία θα καταλήξει σαν τον πρώιμο τοκετό που προκαλεί στο πρόωρο νεογέννητο αναπνευστικά προβλήματα και όχι μόνο..

Το τέλος του μνημονίου συμφέρει μόνο τους Ευρωπαίους που θέλουν να απαλλαγούν από εμάς το συντομότερο δεν συμφέρει όμως εμάς καθώς από την επιτοκιακή προστασία των ευρωπαϊκών μηχανισμών θα πέσουμε στην αγκαλιά των άγριων αγορών με επιτοκιακές αποδόσεις πάνω από   5%. Το ερώτημα είναι αν αυτό το αντέξουμε και για πόσο καιρό αφού η οικονομία δεν είναι ακόμα έτοιμη, αδυνατεί να εμπνεύσει επενδυτές αλλά και να ολοκληρώσει δομικές μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση, στο φορολογικό σύστημα, στην απονομή Δικαιοσύνης, στις αγορές προϊόντων και εργασίας. Πράγματι είχε δίκιο ο Αϊνστάιν  όταν έλεγε ότι δύο πράγματα είναι άπειρα : το σύμπαν και η ανθρώπινη ανοησία. Για μεν το πρώτο είναι βέβαιο και αποδεδειγμένο εδω και πολλά χρόνια, για δε το δεύτερο έχουμε τη χαρά όχι μόνο να το βλέπουμε να επιβεβαιώνεται καθημερινά αλλά και να το επικροτούμε διά της συμμετοχής μας.