Διάτρητη η ελπίδα μας. Άκαμπτες οι προσδοκίες. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Ιλαρό αλλά γκροτέσκο που η προσδοκία είναι σε θέση να καταργεί την ελπίδα. Να εξηγηθώ: Παρακαλώ, ΟΧΙ άλλος και παραπέρα λόγος για ομόλογο, του κορωνα/οϊού, πανευρωπαϊκό ή της Ευρωζώνης.

            Κανείς δεν αρνείται τη χρησιμότητα και την ανάγκη κοινών ευρωπαϊκών δημοσιονομικών, ούτε βέβαια την υποχρέωση η, ευρωπαϊκή ή διεθνική, αλληλεγγύη να μην καταστεί  λοιμική και η ίδια αλλά πολιτικά καθοδηγούμενη, ελεγχόμενη, υπόλογη σε όλους τους Ευρωπαίους πολίτες. Τόσο άγονο εντούτοις προβάλλει και  το να πολεμάς την προκατάληψη  με συνθήματα, αλύγιστα να κτυπάς τού «κουφού την πόρτα», διακινδυνεύοντας τη συναίνεση και το συνεταιρισμό. Ποιος το «αγύριστο» τότε κεφάλι;

            Έτσι έχουν τα της ΕΕ τού σήμερα. Με χαρακώματα και Μαζινό. Βόρειοι, Νότιοι, τεμπέληδες, εργατικοί, χρεωμένοι και έμπιστοι, καθολικοί και προτεστάντες. Παρότι δεν την μπορώ τη θυμοσοφία: «στο ίδιο βράζουμε καζάνι». Ή θα χαθούμε όλοι μαζί ή μπορεί και να αναδυθούμε. Θα ακούγονταν εύλογα τα παραπάνω, λογικά, ειδικά στο ακροατήριό μας, μιας χώρας που έχει ανάγκη τους άλλους ίσως περισσότερο από εκείνους, μιας υπό ατμόν χώρας ήδη πριν το λοιμό, πόσω μάλλον στο επίκεντρο ΤΩΡΑ. Όχι, δυστυχώς!

            Αντί να αναζητούμε συμμαχίες χωρίς κοινά συμφέροντα παρά με μόνη κοινή την εύπεπτη, ευπρόσδεκτη, χωριστική ρητορεία, ας αναλογιστούμε τι είναι «να σκάβεις το λάκκο». Χρειάζεται πολύς αλτρουϊσμός για να αρθεί το κρεμάμενο επί κεφαλών επιχείρημα: έκδοση ευρωομολόγου ως εξυγιάνση, επανακατεύθυνση της Ευρωζώνης, απαλλαγή από βαρίδια, Λικβιντατσιόν, ίσιωμα. Πρώτο θύμα εγκυρότητας ενός ανάλογου ευρωομολόγου; Η Ψωροκώσταινα, για να πειστούν οι αγορές (που έτσι και αλλιώς την περιορισμένη ρευστότητά τους πάλι σε κρατικές πιστώσεις θα διαθέσουν), για να εδραιωθεί αξιοπιστία, να πάρουν οι Ευρωπαίοι Ευρωπερισσότερα, με καλύτερο επιτόκιο.

Κυρίως όμως η αποπομπή της Ελλάδας ενδέχεται να επιλεγεί ώστε να αποτελέσει το πειστικό επιχείρημα σε εθνικά κοινοβούλια και εθνολαϊκά διαβούλια τόσο των δυνατών όσο και των αδυνάμων. Μήπως τους υπερήφανους εθνικούς θα τους νοιάξει η κατρακύλα, ή θα κοκκινίσουν οι παρειές αυτών σαν γίνει προφανές πως ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου, απελευθερώνεται το θηρίο της ευροαλληλοφαγίας;

            Η δυστοπία που περιγράφω πιθανολογείται, για αυτό, εν πάση περιπτώσει, προσπαθώ να στήσω αποτροπαϊκά σήματα, φυλαχτά. Ας αναζητήσουμε λοιπόν το ευλύγιστο ύφος του συμβιβασμού, της συγκατάβασης, του ειρηνισμού και της δημοκρατίας, τη στάση που αρμόζει στις εθνογενέσεις, τον επανιδρυτικό βολονταρισμό μιας ενωμένης και ενιαίας ευρωπαϊκής Δημοκρατίας. Άλλωστε ευπροσάρμοστη στο μύθο η υπόμνηση: μια Ανατολίτισσα η Ευρώπη στην Ελλάδα μεταφέρθηκε να πλανευθεί.