Η συζήτηση για το «θέμα» των ημερών περιστράφηκε κυρίως γύρω από την πατρική ιδιότητα του Στέλιου Παππά. Λες και είναι η πρώτη φορά της «πρώτης φοράς» που διορίζει συγγενικά ή «αδελφικά» πρόσωπα σε κυβερνητικές θέσεις, ακόμα κι αν οι συγγενικές ή αδελφικές σχέσεις συνδέονται με τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Τέτοιου είδους συζητήσεις ξεφουσκώνουν σύντομα, η κοινή γνώμη εθίζεται γρήγορα, πέφτουν και τα επιχειρήματα «και οι άλλοι τα ίδια έκαναν» και «σιγά μη μιλήσουν τώρα ένας Μητσοτάκης ή μια Γεννηματά» και τέλος.
Ευτυχώς που ήρθε η άμεση δήλωση-παρέμβαση του Αλέκου Φλαμπουράρη για να βάλει τα πράγματα στην πραγματική τους βάση:  «Η επιλογή του Στέλιου Παππά είναι μια επιλογή μάχης». Αυτή είναι η ουσία της τοποθέτησης του πατέρα του υπουργού και το μήνυμα είχε δύο παραλήπτες.
Προς τα έξω ότι κοιτάξτε, εμείς κυβερνάμε τώρα κα θα κάνουμε ό,τι θέλουμε και ό,τι μας βολεύει για να παραμείνουμε στην εξουσία μέχρι τέλους. Και προς τα μέσα, προς τους ιδεοληπτικούς Καρτερούς που αντιδρούν έχοντας και την ιστορική εμπειρία από την πνίξιμο στη διαφθορά του υπαρκτού σοσιαλισμού, να κάτσουν στ’ αυγά τους αν θέλουν να συνεχίσουν να γράφουν.
Το δόγμα Φλαμπουράρη δεν είναι καινούργιο. Στα χρόνια των «κόκκινων δήμων», το πρόσχημα της στελέχωσής τους με κάθε λογής ημετέρους ήταν ότι «δεν θα παραδώσουμε σε αντεπαναστάτες το έργο μας στην τοπική αυτοδιοίκηση». Δεκαετίες μετά, ήρθαν τα ίδια τα στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς να εφαρμόσουν επάξια το «επαναστατικό» εκείνο δόγμα.
Οι όποιες ανανεωτικές φωνές επιμένουν να ακούγονται δεν μπορούν να αντιστρέψουν το τραγικό τέλος του μεγάλου ρεύματος του Κύρκου και του Παπαγιαννάκη.