Η αισιοδοξία της βούλησης και η απαισιοδοξία της πράξης, το ιστορικό απόφθεγμα ενός κορυφαίου διανοητή και πολιτικού, του Αντόνιο Γκράμσι, αντικατοπτρίζει με τον καλύτερο τρόπο την αμφιθυμία που επικρατεί στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Τι σχέση έχει, θα πείτε, ο Γκράμσι, που ανακαλύφθηκε πρόσφατα από τον κ. Τσίπρα – αφού είχε προηγηθεί βέβαια ο Ούγκο Τσάβες – που προσπάθησε με το έργο του να αναλύσει την πολυπλοκότητα της εποχής του, αρνούμενος τα δογματικά στερεότυπα που κυριαρχούσαν, με την απλουστευτική λογική που επικρατεί στα καθ? ημάς; Τίποτε άλλο ίσως, εκτός από την αντιφατικότητα που περιγράφει η διαπίστωσή του…

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση εκπέμπουν διαρκώς αντιφατικά μηνύματα, δημιουργώντας όλο και μεγαλύτερη σύγχυση σε μια κοινωνία που ασφυκτιά κάθε μέρα και περισσότερο. Αν βγάλουμε τον Ιούνιο θα απογειωθούμε τον Σεπτέμβριο, διαμηνύει για παράδειγμα ο κ. Σαμαράς. Αν δεν βρέξει δηλαδή μπορεί να βγάλει και ήλιο, αλλά μπορεί και να πνιγούμε από ακραία… πολιτικά φαινόμενα. Από κοντά και ο κ. Στουρνάρας, που λόγω νεανικού παρελθόντος επενδύει στη βουλησιαρχία, καλλιεργώντας από τη μία προσδοκίες, αλλά και προειδοποιώντας από την άλλη ότι δεν μπορεί να παρεκκλίνουμε ούτε πόντο από τις υποχρεώσεις μας. Μόνο που υποχρέωση να εφαρμόσουν τις… υποχρεώσεις μας έχει ο ίδιος και τα μέλη της κυβέρνησης στην οποία ανήκει. Και δυστυχώς η αισιοδοξία των προθέσεων διαψεύδεται από την απαισιοδοξία των αμείλικτων αριθμών. Το ρεκόρ ύφεσης που τελευταίου τριμήνου, η διαρκής άνοδος της ανεργίας, οι αποκρατικοποιήσεις που καρκινοβατούν και οι πολυπόθητες επενδύσεις που δεν φαίνονται, παρά τους αναπτυξιακούς νόμους που πάνε κι έρχονται, δεν αποτελούν και τα καλύτερα μηνύματα αισιοδοξίας.

Η ίδια εικόνα αμφιθυμίας όμως διαπερνά και την τακτική της αντιπολίτευσης. Από τη μία επενδύει στις κινητοποιήσεις και στις απεργίες προσδοκώντας ότι θα αποτελέσουν αφετηρία για την κατάρρευση της κυβέρνησης και από την άλλη διαπιστώνει ότι οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν άλλο την επαναστατική γυμναστική γιατί προέχει η επιβίωση. Από τη μία προσπαθούν να ρίξουν γέφυρες με Ευρωπαίους και Αμερικανούς για να αποδείξουν ότι αποτελούν φερέγγυα δύναμη εξουσίας και από την άλλη κόβουν τις γέφυρες για οποιαδήποτε στοιχειώδη εσωτερική συνεννόηση κατηγορώντας ως ακροδεξιό και υπονομευτή της αστικής δημοκρατίας τον Πρωθυπουργό.

Ποιον να πιστέψει μετά και ποιον να εμπιστευθεί η κοινωνία των πολιτών, για να επανέλθουμε στον Γκράμσι και σε μιαν άλλη ιστορική παρακαταθήκη του. Ποιος θα ηγεμονεύσει και θα κατακτήσει την ενεργητική συναίνεσή της, όταν όλοι πολιτεύονται με μισές αλήθειες, υπεκφυγές ή, ακόμη χειρότερα, καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες; Δεν αντιλαμβάνονται ότι χωρίς μια «ηθική και διανοητική μεταρρύθμιση» ο κίνδυνος να αποκτήσει ηγεμονική θέση ένας άκρατος λαϊκιστής, όπως συμβαίνει αυτή την εποχή στην πατρίδα του Γκράμσι με τον Μπέπε Γκρίλο, είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτός;