«Una faccia, una razza»… είναι η συνηθισμένη έκφραση που ανταλάσσουμε με τους Ιταλούς γείτονές μας. Και η αλήθεια είναι πως, στη διάρκεια της μακράς ιστορικής τους διαδρομής, οι δύο λαοί βίωσαν μαζί καλές και δύσκολες στιγμές. Σήμερα, βιώνουν από κοινού τα αδιέξοδα μιας πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης που αντανακλάται στο πολιτικό σύστημα και των δύο χωρών. Το αποτέλεσμα των προχθεσινών εκλογών είναι ενδεικτικό της πολιτικής και κοινωνικής αποσύνθεσης που χαρακτηρίζει τη σημερινή Ιταλία.
Προσλαμβάνει μάλιστα ακόμα μεγαλύτερη σημασία, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι Ιταλοί ψηφοφόροι ήταν εκείνοι που -πριν από μερικές δεκαετίες- είχαν περιβάλει το ΚΚΙ με τη μεγαλύτερη -πανευρωπαϊκά- εμπιστοσύνη (ποσοστό 33%) ή που είχαν δώσει επανειλημμένα στην Κεντροαριστερά εντολή διακυβέρνησης! Κι όμως. Οι ίδιοι Ιταλοί, απογοητευμένοι βαθιά από την αριστερή… ιδεολογική ακυβερνησία, οδηγούνται με συγκλονιστικό τρόπο στην… απόπειρα αυτοκτονίας! Κάπως έτσι, η πατρίδα μεγάλων αριστερών διανοητών, όπως ο Αντόνιο Γκράμσι, και μεγάλων αριστερών πολιτικών, όπως ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, πέφτει στα χέρια της πιο λαϊκίστικης καρικατούρας!
Θα νόμιζε κανείς ότι η αποτυχία και ο εξευτελισμός της διακυβέρνησης Μπερλουσκόνι, που οδήγησε και στην παραίτησή του, θα έδινε τέλος στις… εξωφρενικές αναζητήσεις του εκλογικού σώματος. Μεγάλη αυταπάτη! Οι πρόσφατες εκλογές έδειξαν ότι η αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος θα συνεχιστεί, μέχρι… «ο εξευτελισμός να γίνει τέλειος». Το αποτέλεσμα φαντάζει απίστευτο: άλλος ένας λαϊκιστής κλόουν αποσπά περισσότερο από το ένα τέταρτο των ψήφων και κρατάει στα χέρια του τις τύχες του ιταλικού λαού!
Στην Ελλάδα, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Η κοινοβουλευτική νομιμοποίηση -και η ενίσχυση- της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, η έξαρση του κάθε λογής λαϊκισμού, η επανεμφάνιση της τρομοκρατίας και ο… εμπλουτισμός της νεοδημοκρατικής ατζέντας με ολοένα και πιο συντηρητικές – εθνικιστικές επιλογές δείχνουν την κρισιμότητα της κατάστασης. Το γεγονός ότι οι Ελληνες «Γκρίλοι» παραμένουν ακόμα ανενεργοί, δεν πρέπει να ξεγελάει κανέναν. Και κυρίως δεν πρέπει να ξεγελάει τις προοδευτικές δυνάμεις της Κεντροαριστεράς που, αντί να ψάχνουν με αγωνία κοινούς δρόμους συνεργασίας, φαίνεται να επιλέγουν, αμήχανα και αδύναμα, την περιχαράκωση και την υπεράσπιση των πενιχρών τους κεκτημένων! Ας ελπίσουμε ότι οι αριστερές, δημοκρατικές και σοσιαλιστικές δυνάμεις στην Ιταλία και την Ελλάδα θα βρουν σύντομα τον δρόμο της συνεργασίας και τη δύναμη να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την επερχόμενη λαϊκίστικη, ακροδεξιά καταιγίδα!