Μια από τις χαριτωμένες ιδιομορφίες της κοινωνίας μας, είναι το διαχρονικό διαζύγιο με την στρατηγική. Δεν μπορούμε ως άτομα, ως πολιτικοί, ως καλλιτέχνες , ως επιχειρηματίες ή ως συνδικαλιστές, να κατανοήσουμε την σημασία αυτής της λειτουργίας του εγκεφάλου. Διαχρονικά, από την απελευθέρωση μέχρι την μεταπολίτευση, αλλά και πριν, την αδυναμία μας αυτή την πληρώνουμε όλοι. Ατομικά ή συλλογικά. Το καλό από αυτήν την αδυναμία, είναι ότι δεν θίγεται ο ναρκισσισμός μας, και απαλλασσόμεθα από την δυσβάστακτη υποχρέωση για ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων. Το συναίσθημα υπερτερεί της λογικής, το μέλλον φωτίζεται με μαύρο σκοτάδι και πέφτουμε συνεχώς από τα σύννεφα, μια και οι προβλέψεις μας έχουν να κάνουν με το «θέλω» και όχι με το «μπορώ».
Κάτω από αυτήν την οπτική γωνία, μπορούμε να δούμε τις εξελίξεις στην χώρα μας σε δύο στιγμές που επιβεβαιώνουν αυτήν την προσέγγιση.
Σε στιγμές δανεικής ευφορίας, λοιπόν, δύο γνωστοί σε όλους μας τύποι, προκάλεσαν το κοινό αίσθημα με τις παρεμβάσεις τους. Δύο πρόσωπα της ακαδημαϊκής και της πολιτικής ζωής καταδικάστηκαν από το σύνολο της κοινωνίας, γιατί με τις παρεμβάσεις τους χάλαγαν τη σούπα. Γιατί, στρατηγική σκέψη, σημαίνει και μετατροπή της «σούπας» σε στέρεο έδεσμα.
Ο καθηγητής και τότε υπουργός Τάσσος Γιαννίτσης, καταδικάστηκε από το όλον ΠΑΣΟΚ, την όλη συνδικαλιστική, πολιτική και δημοσιογραφική ηγεσία, γιατί στην κοινή διαπίστωση ότι το συνταξιοδοτικό μας πάσχει, πρόσθεσε και την γλαφυρή στρατηγική του πινελιά ως μη όφειλε. Πρότεινε άμεσα και μεσοπρόθεσμα μέτρα για να γλυτώσουν τα γερόντια του μέλλοντός του από αυτά που συνέβησαν δέκα χρόνια μετά. Τα ίδια και χειρότερα, ο επίσης ακαδημαικός και πολιτικός, Ηλίας Μόσιαλος. Χτύπησε το καμπανάκι, όπως και πολλοί άλλοι, για την αναπόφευκτη κατάληξη του προβλήματος ΕΡΤ. Αλλά αμάρτησε με την αποκοτιά του να προτείνει άμεσα μέτρα για να προλάβουμε το αναπόφευκτο κακό που ζούμε τώρα, ξεσήκωσε θύελλα αγανάκτησης, έχασε την υπουργική του θέση και το αποτέλεσμα είναι πλέον γνωστό.
Η ΕΡΤ έκλεισε και νέοι μύθοι ανατέλλουν από τα ραδιομέγαρα και τα πολιτικά επιτελεία, που ως συνήθως, στερούμενα στρατηγικής, οδηγούν τις ελπίδες του κόσμου που έθιξε η βίαιη κρατική παρέμβαση, στην φαντασιωτική θέσπιση της κοινωνίας του οράματός τους. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα συνεχιστούν τέτοιου τύπου παρεμβάσεις από άλλους αλλοπαρμένους στοχαστές, ώστε με την ησυχία τους τα κομματικά μας στελέχη να συνεχίσουν απερίσπαστα να ανακατεύουν τη σούπα της ιδεοληπτικής τους μεγαλοφυΐας και εμείς οι υπόλοιποι, να περνάμε καλά. Ιδίως μόλις διώξουμε και την τρόικα και επιστρέψουμε στις καλές εποχές. Αλλά χωρίς Γιαννίτσηδες και χωρίς Μόσιαλους.