‘’Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά’’

.

Οδυσσέας Ελύτης

.

Όταν ο Λεωνίδας Κύρκος και οι σύντροφοί του αποφάσισαν να αποχωρήσουν από το ΚΚΕ, ο Ευρωκομμουνισμός έκανε τα πρώτα του βήματα στην Ευρώπη. Οι κομμουνιστές της αντίστασης κατά του ναζισμού, διαισθάνθηκαν την επερχόμενη κατάρρευση του υπαρκτού και τις αιτίες αυτής της κατάρρευσης. Δηλαδή την έλλειψη δημοκρατικών διαδικασιών που επέβαλε η αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, και την οικονομική αποτυχία στην οποία οδηγούσε η οικονομία του κρατικού σχεδιασμού. Στις προβλέψεις τους, οι ευρωκομμουνιστές επαληθεύθηκαν όταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός εξαφανίστηκε αναίμακτα, βυθισμένος στην αναποτελεσματικότητα , την διαφθορά και τον αυταρχισμό. Όλοι φαντάστηκαν ότι η πορεία του ΚΚΕ εσ., θα ήταν αυτή της εξέλιξης των αδελφών κομμάτων. Η απαραίτητη κίνηση για την ευρωπαϊκή μετεξέλιξη, ήταν ο κυβερνητισμός. Δηλαδή, η ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών στο μοναδικό σύστημα που απέμεινε, αυτό της ελεύθερης αγοράς. Το πείραμα απέτυχε στην Ελλάδα, μια και η πρώτη προσπάθεια της αριστεράς στην κυβερνητική διαδικασία, παγιδεύτηκε από το περίφημο «βρώμικο ’89». Αυτή η αποτυχία φρενάρισε την πορεία της άλλης αριστεράς και σταδιακά οδηγηθήκαμε στον κινηματισμό που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

.

Η ΔΗΜΑΡ επανέλαβε με καθυστέρηση το πείραμα, με τη συμμετοχή της στην τρικομματική – και προφανώς δεν το άντεξε. Γιατί η συνέχεια ήταν σαφής. Η αναπόφευκτη, αργά ή γρήγορα, προσχώρηση στη Σοσιαλιστική ομάδα, θα οδηγούσε αναγκαστικά στην υποχρέωση για δημιουργία μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τις ομάδες που έχουν αποχωρήσει από αυτό, της παράταξης που λείπει σήμερα από την Ελλάδα. Και που εκπροσωπεί το αποδυναμωμένο ΠΑΣΟΚ, που μεταξύ των άλλων «αμαρτιών», φέρει και την κατάρα της διαχείρισης της πτώχευσης.

.

Η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την τρικομματική, που ήταν ορατή από καιρό, απέδειξε ότι οι αντοχές της εξαντλήθηκαν. Το πολιτικό της προσωπικό δεν αντέχει την επερχόμενη μεταβολή. Κανείς δεν μπορεί να το κατηγορήσει γι’ αυτό. Είναι κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και η κοινωνία μας δεν θέλει αλλαγές. Αλλά χωρίς τις αλλαγές, μέλλον δεν υπάρχει.

.

Αυτό το μέλλον που είναι και παρόν, το διαισθάνθηκε ο Σαμαράς και προχώρησε σε μια σημαντική αλλαγή, χρήσιμη για το κόμμα του. Δεν δίστασε να πάρει την ευθύνη για ιδεολογική ανασυγκρότηση της παράταξής του και του εαυτού του. Έτσι, σήμερα ο Πρωθυπουργός-έκπληξη, προχωράει να εξευρωπαΐσει και να εκσυγχρονίσει μια παράταξη εξ ίσου κρατικίστικη με της αριστεράς, κρατώντας τις αρχές της οικονομίας της αγοράς όχι σαν αναγκαίο κακό, αλλά σαν μοναδικό δρόμο. Έγινε λοιπόν «κινέζος» και θα δούμε αν η κοινωνία αντέξει αυτήν την αλλαγή.

.

Ο Βενιζέλος πάλι, εκφράζει καθαρά την άποψη της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, αν και έχει ακόμη πολλά να κάνει για τον χώρο του, ώστε να υπάρξει μια ισορροπία και όχι μια στρατηγική μονοκρατορία της συντηρητικής ευρωπαϊκής παράταξης. Μονοκρατορία που δεν είναι θετική ούτε για τη χώρα, αλλά ούτε και για την ίδια τη συντηρητική παράταξη.

.

Πιστεύω λοιπόν ότι ο κ. Κουβέλης, θα μπορούσε να είναι ψυχολογικά για τον ίδιο και τα στελέχη του και πρακτικά για τη χώρα, πιο χρήσιμος, αν επέστρεφε με κάποιον τρόπο στο ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να μπολιάσει με τον ρεαλισμό του και τη συναινετική του φύση, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.  Ένα κόμμα με πολλά θετικά, αλλά και πολλά αρνητικά στοιχεία, που δεν το καθιστούν κατάλληλο για κυβερνητικό εταίρο σε μια Δημοκρατία, που, σε κατάσταση πτώχευσης, οδεύει σε ανατριχιαστικά μορφώματα και όχι προς την κάθε είδους αριστερά, όπως πιστεύουν οι πολλοί εκπρόσωποί της.