Το αναστάσιμο μήνυμα της Χριστιανοσύνης έχει συνδυαστεί κατά καιρούς με τις ανθρώπινες προσδοκίες για «γήινες» αναστάσεις στην προσωπική και την κοινωνική ζωή αλλά και στη πορεία της χώρας, για την αποκατάσταση της ειρήνης στον κόσμο και την αντιμετώπιση των κινδύνων που απειλούν τον πλανήτη. Στις περιπτώσεις που οι γιορτές του Πάσχα συνέπιπταν με προεκλογικές περιόδους, όπως γίνεται φέτος, οι προσδοκίες αυτές έπαιρναν πάντα και πολιτικές διαστάσεις, μια και η Ανάσταση της Ελλάδας ήταν «παραδοσιακά» συνδεδεμένη με την εκλογική νίκη του ενός ή του άλλου κόμματος. Προσδοκίες που, τις περισσότερες φορές, αποδείχτηκαν αυταπάτες.

Αν σε κάτι διαφέρει η φετινή Ανάσταση είναι ότι του επιτάφιου θρήνου για το «θείο δράμα» προηγήθηκε ο επιτάφιος θρήνος για το δράμα των νέων ανθρώπων που «σταυρώθηκαν» στις σιδηροδρομικές ράγες των Τεμπών βυθίζοντας στο πένθος ολόκληρη τη χώρα. Οι εβδομάδες των παθών που ακολούθησαν την τραγωδία ξαναζωντάνεψαν τις δεκαετίες των παθογενειών που συνηθίσαμε να κουκουλώνουμε μετά από κάθε Ανάσταση αλληλοεπιρρίπτοντας ευθύνες μέχρι την επόμενη τραγωδία. Έτσι ακριβώς κάναμε στο παρελθόν κάθε φορά που μια τραγωδία στοίχιζε ανθρώπινες ζωές.

Ας προσπαθήσουμε, αυτή τη φορά τουλάχιστον, να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στην ουσία του βγάζοντας τις προεκλογικές κομματικές παρωπίδες. Άλλωστε, ξέρουμε πολύ καλά ότι η ανάσταση της χώρας δεν θα γίνει στις 21 Μαΐου ή όποτε σχηματιστεί η επόμενη κυβέρνηση. Οι αναστάσεις δεν γίνονται με προεκλογικές διακηρύξεις και υποσχέσεις. Γίνονται από τη στιγμή που κάποιοι κυβερνώντες αποφασίζουν να υλοποιήσουν τις απαιτούμενες ριζικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις αναλαμβάνοντας το πολιτικό κόστος της σύγκρουσης με τις «κεκτημένες» παθογένειες. Η μέχρι σήμερα εμπειρία, με μερικές μόνον φωτεινές εξαιρέσεις, δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική.

Διαβάστε τη συνέχεια

Πηγή: www.athensvoice.gr