Η διαχείριση των συμβόλων αποτελεί, πράγματι, πολιτική, όπως έλεγε και ο Φρανσουά Μιττεράν. Η απόπειρα συμβολοποίησης μιας ασυνεπούς πολιτικής, όμως, καταλήγει σε θεατρική γκριμάτσα. Και ο αντιπερισπασμός ανήκει, ασφαλώς, στις τακτικές πολέμου. Χωρίς στρατηγική, ωστόσο, συνιστά μάταιο ελιγμό λίγο πριν από την ήττα. Ο λόγος, για τη «φιέστα της γραβάτας», αλλά και για την επικείμενη «θεσμική ατζέντα» που θα λανσάρει η κυβέρνηση, με στόχο τι άλλο; Nα αποσπάσει το ενδιαφέρον από την ουσία της πολιτικής της: την απώλεια δύο συντάξεων και ενός μισθού ετησίως, την κατάργηση του ΕΚΑΣ, των επιδομάτων και του χαμηλού ΦΠΑ και την μείωση του αφορολόγητου. Κι ακόμη, τα δεσμά μιας σκληρής εποπτείας, που ξεκινά σε λίγους μήνες και προβλέπει μέτρα λιτότητας δεκαετιών, με ενέχυρο τον δημόσιο πλούτο.
Η σημασία της παράστασης στο Ζάππειο δεν έγκειται, προφανώς, στο γεγονός ότι για χάρη της υποβιβάστηκαν σε μπάτλερ-αμπιγιέρ ο επίσημος κυβερνητικός εκπρόσωπος και σε γελαστή χειροκροτητή η ίδια η σύντροφος του πρωθυπουργού -και μάλιστα λίγο πριν από το ετήσιο κλάμα της για την επέτειο του Δημοψηφίσματος! Ούτε περιορίζεται στην παραδοχή του κ. Τσίπρα πως οδηγούσε, τότε, τη χώρα στα βράχια και ότι, τελικά, είχαν δίκιο οι «Μένουμε Ευρώπη» -με πρώτον, μάλιστα, τον πρόθυμο «μεταφραστή» του, τον Πρόεδρο Παυλόπουλο, που διαπίστωσε πως όσοι ψήφισαν «όχι» …εννοούσαν «ναι»! Και, βέβαια, δεν αντέχουν σε κριτική λόγια που εκστομίστηκαν ενώπιον ενός πλήθους αδελφωμένων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛιτών -ανάμεσά τους, μάλιστα, και ο πάντα γραβατοφόρος Κουβέλης που (εκτός συγκυρίας και πάλι) εμφανίστηκε, αίφνης, με πουκάμισο!
Τα «δρώμενα» περί τον λαιμοδέτη του πρωθυπουργού καταγράφονται, ασφαλώς, ως κορυφαίο δείγμα πολιτικής και αισθητικής ταυτότητας των πρωταγωνιστών τους. Γιατί, πράγματι, εικονοποίησαν το ψεύδος και έκαναν παντομίμα τον οπορτουνισμό. Με άλλα λόγια, διέστρεψαν την πολιτική και, τελικά, την απομάγευσαν, καθώς δεν διαχειρίστηκαν τα σύμβολά της, αλλά τα αντεστραμμένα τους είδωλα. Αυτά, με τα οποία οι ίδιοι έμαθαν να λειτουργούν… Έτσι, όμως, το Ζάππειο του κ. Τσίπρα μετατρέπεται και σε διαβατήριο πολιτικής ευθύνης και απλού γούστου για τον καθένα: όποιος το παρακολούθησε χωρίς έκπληξη αν όχι αποστροφή, μπορεί να δηλώσει εθελοντής κομπάρσος για το επόμενο φεστιβάλ εικονικής πραγματικότητας. Και όποιος ποντάρει ακόμη στην αξιοπιστία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ας αναρωτηθεί για τα προσωπικά του κριτήρια και τις δικές του αξίες…
Η παραχάραξη του παρελθόντος και του παρόντος, ωστόσο, είναι μονόδρομος και για την υπονόμευση του μέλλοντος. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για «ώριμα» θέματα του αύριο, μας καλεί η κυβέρνηση. Όχι βέβαια για το πρόβλημα των σκουπιδιών και της διαχείρισής τους, που παραμένει άλυτο για δεκαετίες. Ούτε για τον κομματισμό στο Δημόσιο και την αναποτελεσματικότητα του κράτους, που διαρκεί από τότε που ιδρύθηκε. Αυτά, μπορούν να περιμένουν, καθώς άλλα είναι τα προβλήματα που ταλανίζουν, σήμερα, τον Έλληνα: Πώς πρέπει να πληρώνονται οι παπάδες; Είμαστε, τελικά, ουδετερόθρησκοι ή όχι; Πόσοι να είναι οι βουλευτές; Και πρέπει, άραγε, να κάνουμε, κάθε τόσο, δημοψηφίσματα; Αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ το βαφτίζει πομπωδώς «συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση». Ενώ όλοι οι υπόλοιποι, το αποδίδουν σαφέστερα με τέσσερις λέξεις: «η μπάλα στην εξέδρα»!
Το Σύνταγμα και η αναθεωρησή του, όμως, αποτελούν πολύ σοβαρή υπόθεση για να τεθούν αιφνιδιαστικά στην προεκλογική αρένα. Απαιτούν επιστημονική προεργασία, πολιτική συναίνεση και ωρίμανση στη λαϊκή συνείδηση. Διαφορετικά, το αποτελέσμα θα είναι χειρότερο. Όποιος αμφιβάλει, ας αποτιμήσει την βεβιασμένη λύση ενός άλλου «ώριμου» ζητήματος, όπως το Σκοπιανό. Η Αθήνα παρέδωσε «μακεδονική» ταυτότητα και γλώσσα στους γείτονες. Τις δύο πλευρές σκεπάζουν, τώρα, καχυποψία και ακραίες φωνές, που είχαν ξεχαστεί. Και οι επιχειρήσεις στη Β. Ελλάδα ψάχνουν προστασία για τις ονομασίες των προϊόντων τους. Κι όμως, με «παγωμένο» το Σκοπιανό, αύξαναν τις εκεί εξαγωγές τους κατά 100.000.000 ετησίως, η Ελλάδα ήταν ο τρίτος εταίρος των γειτόνων και τρία εκατομμύρια Σκοπιανοί κολυμπούσαν μαζί μας στη Χαλκιδική.
Συμπέρασμα πρώτο: Είναι άλλο η υποκρισία και άλλο η υποκριτική. Άλλος ο ψεύτης της ζωής κι άλλο ο ηθοποιός που τον υποδύεται στη σκηνή. Και όταν ο πρώτος αποπειράται να μιμηθεί τον δεύτερο και μάλιστα σε «κόντρα ρόλο», τότε γελοιοποιείται. Το έδειξε το Ζάππειο της γραβάτας!
Συμπέρασμα δεύτερο: Κάθε μεγάλο πρόβλημα δεν σημαίνει πως είναι ώριμο προς λύση ανά πάσα στιγμή και μάλιστα με ύπουλη πρόθεση. Όπως λένε και οι νοικοκυρές, η λάθος απόψυξη, μπορεί να δηλητηριάσει. Το έδειξε το Σκοπιανό. Ας ελπίσουμε να μη το δείξει και η φιλολογία για το Σύνταγμα.
thetoc.gr