Πριν μερικές μέρες, αναρτήθηκε σε διάφορους ιστότοπους μια παρέμβασή μου, με ορισμένες προτάσεις στις οποίες και επιμένω, με τον τίτλο «Για ποιο ΠΑΣΟΚ για ποια κεντροαριστερά…».
Στατιστικά, η θετική ανταπόκριση προσέγγιζε το 80%, η επιφυλακτική έως αρνητική, προσέγγιζε μέχρι το 20%.
Η όποιας μορφής ανταπόκριση, προερχόταν κατά κύριο λόγο από πολίτες, όχι όμως από τους «Φύλαρχους» όπως αποκαλούσε ο φίλος μου Ντίνος Μακρόπουλος τους «επικεφαλείς» και τα «επιτελεία» τους, ούτε από τους «Φίλαρχους».
Δεν υπήρξε όμως ακόμη καμιά ανταπόκριση από τους «επώνυμους» πολιτικούς επιστήμονες, που προκάλεσα να τοποθετηθούν πάνω στο θέμα «δημιουργία, συγκρότηση και λειτουργία των πολιτικών κομμάτων».
Διαπίστωσα πάντως στο δημόσιο λόγο πολύ αυταρέσκεια, στα όρια της αλαζονείας, όσων ανταποκρίθηκαν στο θέμα του όποιου «σπαστού» διαλόγου, με σαρκασμό, με ειρωνείες η με αφ υψηλού θεωρήσεις….
Για μας τους «παλαιοπασόκους» όπως κάποιοι μας αποκαλούν (που για μας ποτέ η πολιτική δεν ήταν «business as usual» όπως δυστυχώς συμβαίνει σήμερα, ούτε βάζαμε το κάρο μπροστά από το άλογο, όπως κάποιοι τώρα που φτιάχνουν σχήματα και μετά προσπαθούν να τα επενδύσουν πολιτικά) θυμίζουν αφ υψηλού θεωρήσεις, της περιόδου 1974-1981, που όμως πολλοί στην συνέχεια άλλαξαν γνώμη η μετάνιωσαν και είτε εντάχθηκαν, είτε στήριξαν, η συμμετείχαν ακόμη και πρωταγωνιστικά στις κυβερνητικές προσπάθειες του ΠΑΣΟΚ, με τις επιτυχίες, τις αποτυχίες αλλά και τα λάθη του.
Είχα την εντύπωση ότι όλοι μας έχουμε διδαχθεί, έχουμε πεισθεί, ότι η πολιτική δεν είναι, δεν πρέπει να είναι, προνόμιο κάποιων elit, κάποιας πολιτικής και διανοητικής upper class, που αντιμετωπίζει αφ υψηλού την κοινωνία και τους πολίτες, αλλά αναγκαιότητα που προκύπτει από τον λαό και κυρίως, απορρέει, στηρίζεται και οφείλει να ανταποκρίνεται με στρατηγική και τακτική στις ανάγκες της κοινωνίας και να σέβεται τον λαό απλά, σεμνά και ταπεινά.
Και κάτι σαν επισήμανση η έστω σαν υποσημείωση, με όση αξία μπορεί να έχει.
Ας σκεφτούν κάποιοι την επόμενη ημέρα, όταν πιθανά πάψει να φυσάει ο «ούριος άνεμος» της επικοινωνιακής στήριξης, τότε που θα πάψει να φουσκώνει τα πανιά αυτός ο ούριος άνεμος, τότε που κάποιοι πρέπει να πιάσουν τα κουπιά…
Έτσι, αυτό σαν μια υπόμνηση, από τους πολλούς, τους πάρα πολλούς, που τράβηξαν τα κουπιά του ΠΑΣΟΚ, χωρίς ούριους η μάλλον, με εχθρικούς επικοινωνιακούς ανέμους.
Και μια παρατήρηση, έτσι για να υπάρχει… βλέπουμε δίπλα στον ούριο επικοινωνιακό άνεμο που φουσκώνει τα πανιά και ελπίζω μόνο αυτά, να κινείται κάποιος αντίθετος άνεμος, εύχομαι όχι συμπτωματικά, σε μια συνεχιζόμενη προσπάθεια πολιτικής απαξίας της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και προσωπικής, κοινωνικής, επιστημονικής απαξίας, του Πρόεδρου Βαγγέλη Βενιζέλου.
Στην πολιτική και αυτό έχει αποδειχθεί, ο παραγωγικός πολιτικός λόγος είναι ο σαφής, ο ορατός, ο καθαρά προσδιορισμένος, όχι ο κεκαλυμμένος, όχι ο δυσδιάκριτος, ο αμφίσημος, η ο χρησμικός, ο «Πυθιακός» λόγος .
Από την άποψη αυτή, προτιμώ αυτούς (παρόλο που διαφωνώ ριζικά μαζί τους) που με σαφήνεια προτείνουν στον δημόσιο λόγο την διάλυση ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ και δημιουργία νέου πολιτικού φορέα της Κεντροαριστεράς .
Αυτούς, που δειλά προτείνουν την εκλογική συνεργασία ΠΑΣΟΚ ΔΗΜΑΡ και όσων άλλων θέλουν, μ ένα κοινό πρόγραμμα για τις Ευρωεκλογές που είναι εφικτό, διαχωρίζοντας το θέμα από τη συμμετοχή στην κυβέρνηση.
Προτιμώ και αυτούς, που επιθυμούν την δημιουργία ενός κοινού προγράμματος για τις επόμενες εθνικές εκλογές, με όρους μέλλοντος και όχι παρελθόντος, που μπορεί να αποτελέσει και καταλύτη για ενιαία πολιτική κομματική έκφραση.
Δεν προτιμώ αυτούς, που στο δημόσιο λόγο μιλάνε για μια μη κομματική κεντροαριστερά, που στην ουσία θα είναι κόμμα με παράλληλη ύπαρξη ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, αλλά στον κοινωνικό τους λόγο, της παρέας, της ταβέρνας, η του σαλονιού, στολίζουν γενεές δεκατέσσερις και ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και Βενιζέλο και Κουβέλη αλλά ακόμη και Σημίτη και Ανδρέα Παπανδρέου η και κάποιους, που οι «πελάτες» του κακού ΠΑΣΟΚ όταν «επιστρατεύτηκαν» στο ΑΚΡΟΠΟΛ της Ιπποκράτους, ως δια μαγείας μεταμορφώθηκαν σε «πολίτες».
Και μια πρόταση, για όποιους προτείνουν την αυτοδιάλυση του ΠΑΣΟΚ (προσωπικά είμαι απόλυτα αρνητικός) να προτείνουν λοιπόν, ένα μεγάλο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, στο οποίο να συμμετέχουν οι ίδιοι, να το προτείνουν και όχι να πετάνε το μπαλάκι ανέξοδα στην τωρινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και κύρια στον Πρόεδρό του, ώστε ιστορικά να καταγραφεί η τωρινή ηγεσία ως καταστροφέας του ΠΑΣΟΚ.
Οι ανέξοδες και χοντρές κουβέντες, πρέπει να μετρώνται στην βαρύτητά τους, πριν λεχθούν.
Τρείς ακόμη παρατηρήσεις και μετά κάποιες προτάσεις μεθοδολογίας και ουσίας.
Πρώτη: Ποτέ κάποια λεοντή δεν έκρυψε τον … «φέροντα»
Δεύτερη: Ποτέ κάποιος που επιχείρησε να πατήσει σε δύο βάρκες, δεν διασώθηκε.
Τρίτη: Μια παραπομπή, μια προσομοίωση, μια προσαρμογή, στο ποίημα του Καβάφη «η πόλις».
Είπες« θα πάγω σ άλλη γη… θα πάγω σ άλλη θάλασσα …
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί… καλύτερη απ αυτή ….
Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις… δεν θάβρεις άλλες θάλασσες …
Η πόλις θα σ ακολουθεί… στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους»…
Ηθικόν πολιτικό δίδαγμα :Σαφήνεια, καθαρότητα και ειλικρίνεια λόγων και έργων.
Προτάσεις και μεθοδολογία:
1.Το ΙΣΤΑΜΕ που είχε την πρωτοβουλία και διοργάνωσε το διήμερο στις αρχές του Σεπτέμβρη, ας επανεκδώσει, η έστω να αναρτήσει στο διαδίκτυο την μελέτη που εκδόθηκε το 2001 με τον τίτλο, «Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, προκλήσεις και προοπτικές», την μελέτη είχε επιμεληθεί ο καθηγητής Μιχάλης Σπουρδαλάκης και την επιστημονική ομάδα που ασχολήθηκε με το θέμα, συγκροτούσαν οι Μποτόπουλος Κώστας, Ξηρός Θανάσης και Τάσης Χρύσανθος.
Εκεί λοιπόν, θα διαβάσουν για τα σοσιαλιστικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης τα πιο κάτω στοιχεία.
Το Αυστριακό (SPO) ιδρύθηκε το 1889
Το Βελγικό (PS) ιδρύθηκε το 1885
Το Γαλλικό (PS) ιδρύθηκε το 1971
Το Γερμανικό (SPD) ιδρύθηκε το 1891
Το Δανέζικο (SD) ιδρύθηκε το 1871
Το Ιρλανδικό (ILP) ιδρύθηκε το 1912
Το Ισπανικό (PSOE) ιδρύθηκε το 1879
Το Ιταλικό (PDS) ιδρύθηκε το 1898
Το Βρετανικό (LP) ιδρύθηκε το 1906
Το Νορβηγικό (DNA) ιδρύθηκε το 1887
Το Πορτογαλικό ( PS) ιδρύθηκε το 1875
Το Σουηδικό (SAP) ιδρύθηκε το1889
Το Φινλανδικό (SDP) ιδρύθηκε το 1899
Όλα αυτά τα κόμματα, πέρασαν περιπέτειες και κρίσεις, ξεπέρασαν παγκόσμιους πολέμους, δικτατορίες, οικονομικές κρίσεις, πτώσεις και ανόδους, νίκες και ήττες, ανανεώθηκαν πολλές φορές, όμως δεν διαλύθηκαν.
Τα σοβαρά κόμματα δεν διαλύονται, δεν είναι προσωπικά, δεν είναι προσωποπαγή, έχουν αρχές και λειτουργούντες θεσμούς, δεν αρνούνται την ιστορία τους, αποδέχονται τα λάθη τους, κάνουν την αυτοκριτική τους, αναθεωρούν απόψεις, προσαρμόζονται στα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, εθνικά και διεθνή δεδομένα, ανιχνεύουν το μέλλον, έχουν στρατηγική και γι αυτό αντέχουν, αποτελούν σταθερούς πυλώνες της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής δημοκρατίας .
Αυτό ας το λάβουν υπόψη τους, όσοι με ελαφρότητα προτείνουν, να πετάξει το ΠΑΣΟΚ τα σαράντα του χρόνια, στα σκουπίδια της ιστορίας.
2.Να συγκροτήσει μια επιστημονική ομάδα, αντιπροσωπευτική των ενοτήτων του διημέρου του Σεπτέμβρη, για να κωδικοποιήσει τα συμπεράσματα και να ιεραρχήσει προτάσεις και προτεραιότητες και είμαι σίγουρος, ότι θα προκύψει ένα σοβαρό πολιτικό πρόγραμμα διεξόδου απ την κρίση που περνά η χώρα μας .
Η χώρα έχει ανάγκη από προτάσεις ουσίας και διεξόδου και αν κάποιος θέλει να δει καλοπροαίρετα την όποια πρωτοβουλία των 58, για την όποια Κεντροαριστερά, τότε πρέπει το όποιο πολιτικό, η επιστημονικό κεφάλαιο αντιπροσωπεύουν, να αναλωθεί κατά προτεραιότητα, όχι σε μια προσπάθεια μετασχηματισμού σε πολιτική κομματική εκπροσώπηση, αλλά σε μια προσπάθεια προτάσεων, σε μια αδρανούσα ακίνητη ζοφερή πραγματικότητα.
Επαναλαμβάνω και πάλι εδώ, ότι περιμένω προτάσεις και απόψεις στο δημόσιο διάλογο που έχω προτείνει , αλλά ακόμη και αν δεν πάρω απάντηση, εγώ θα συνεχίσω.
Τέλος σήμερα πρέπει να καταλάβουν κάποιοι, ότι το πολιτικό διακύβευμα δεν είναι κάτι εκεί και ως έτυχε όπως λένε μερικοί, πολιτικό παιχνίδι που μπορεί να παιχθεί στην θεωρεία των παιγνίων, «να κάτσει η να μην κάτσει», το πραγματικό διακύβευμα είναι η σταθερότητα και η ασφάλεια της χώρας και αυτό ας το λάβουν υπόψη τους κάποιοι.
Εγώ πάντως, παραμένω στο «τρένο του ΠΑΣΟΚ» υπερήφανα και με ψηλά την σημαία του, σε μια προσπάθεια να ξαναενώσουμε τις δυνάμεις μας, δεν θέλω να μετεπιβιβαστώ στο «λεωφορείο της ελιάς» έτσι αυτοσχεδιάζοντας, πηγαίνοντας στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα…
Προτιμώ το τρένο του ΠΑΣΟΚ από οποιοδήποτε λεωφορείο….
Το τρένο του ΠΑΣΟΚ, που από καρβουνιάρης έγινε πετρελαιοκίνητο, έγινε ηλεκτροκίνητο, είναι η ώρα και πρέπει να γίνει ηλεκτρονικό, στο κάτω κάτω της γραφής, το τρένο και πιο ευρύχωρο είναι και πιο οικολογικό, πιο ασφαλές και μπορεί να ξαναπαραλάβει όσους κατέβηκαν σε κάποια στάση.
Ενώ το λεωφορείο, είναι μέσο παλιάς κοπής και πολύ λίγους μπορεί να χωρέσει….