Σε λίγες μέρες κλείνει ένας χρόνος από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους εγκληματίες της Χρυσής Αυγής. Κι όμως το τέρας είναι ακόμα εδώ… Το βρίσκουμε στις ζωές μας, στις γειτονιές μας, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας και πλέον ακόμα πιο έντονα στο πολιτικό σκηνικό. Τι κι αν ξεγυμνώθηκε το χυδαίο προσωπείο του; Τι κι αν οι πράξεις βίας συνεχίστηκαν;

« Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει […] Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά», έγραφε ο Μάνος Χατζιδάκις στις 30 Ιουλίου του 1978. Όλα δείχνουν ότι δυστυχώς επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά, μας τρομάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, μας τρομάζει το διαφορετικό χρώμα, μας τρομάζει η διαφορετική σεξουαλική προτίμηση αλλά δεν μας τρομάζει όπως φαίνεται πια το πρόσωπο του τέρατος, που πλέον εκπροσωπείται σε όλους τους βαθμούς της αυτοδιοίκησης αλλά και στο ευρωκοινοβούλιο.

Η μνήμη του Παύλου Φύσσα δεν θα τιμηθεί με το να απαντήσουμε στον φασισμό με τα όπλα του, ούτε με το να παίξουμε στο γήπεδο του σε ένα παιχνίδι χαμένο εξαρχής. Αν θέλουμε ένα μέλλον χωρίς φασισμό και βία, τότε δεν έχουμε άλλο δρόμο από το να δημιουργήσουμε ένα ισχυρό δίχτυ προστασίας γύρω από κάθε έκφανση του διαφορετικού, γύρω από κάθε έναν και μια που θα μπορούσε να πέσει θύμα του, γύρω από όλους μας. Να ψηφισθεί και το κυριότερο να εφαρμοσθεί το αντιρατσιστικό, να προχωρήσει επιτέλους ουσιαστικά το σύμφωνο συμβίωσης, να τεθεί εκτός νόμου το νεοναζιστικό μόρφωμα, αυτά θα είναι μερικά καθοριστικά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση.

Στο ίδιο σημείωμα του ο Μάνος Χατζιδάκις αναφέρεται στην Ερωφίλη σχολιάζοντας την αντίδραση των γυναικών όταν ο βασιλιάς έβγαλε το προσωπείο του καλού: « Ό κόσμος της είχε για βασικές αξίες, το ήθος, την αλήθεια και την ομορφιά. Κι έτσι, όταν παρουσιαζότανε ή μορφή ενός τέρατος, αναστάτωνε το κοινό αίσθημα, εκ βαθέων, και προκαλούσε απρόσμενη, άμεση και καθοριστική αντίδραση. Μόλις ό Βασιλιάς έβγαλε τον μανδύα του μεγαλείου του και το προσωπείο του άγαθού αρχηγού πατέρα, κι έφάνη στο πρόσωπο του ή μορφή του τέρατος, με τον διαμελισμό του Πανάρετου, ό Χορός, από γυναίκες, ορμά πάνω του, τον ποδοπατά, τον θανατώνει και τον εξαφανίζει.

Αυτό σημαίνει πώς ό χορός των γυναικών αυτών, και δεν φοβήθηκε, αλλά και πώς δεν θα μπορούσε ποτέ να μοιάσει με το πρόσωπο του τέρατος».

Αυτό είναι το δικός μας χρέος, το χρέος κάθε δημοκράτη, να συμβάλλει στην δημιουργία μιας κοινωνίας που θα αντιδρά όπως ο Χορός των γυναικών, πριν να είναι αρκετά αργά, αν δεν είναι ήδη…