Όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες ημέρες με την επίδειξη αυταρχισμού του κ. Σαμαρά, που εν μια νυκτί έριξε το πομπό της Δημόσιας Τηλεόρασης παίζοντας στα ζάρια το πολιτικό του παρόν και μέλλον, την κυβερνητική συνοχή, αλλά και ολόκληρη τη χώρα, στην πραγματικότητα είναι επανάληψη όσων διαδραματίστηκαν, σε μικρότερη κλίμακα, με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.
Και τότε ο Αντώνης Σαμαράς και το επιτελείο του διέρρεαν πως μπαίνει «ταφόπλακα» στο νομοσχέδιο, αδιαφορώντας για τη βούληση των κυβερνητικών εταίρων και διαμηνύοντας πως η ΝΔ αποφασίζει, γράφοντας στα παλιά της τα υποδήματα τους κανόνες του κοινοβουλευτισμού. Ενώ κορυφαία στελέχη της ΝΔ, της απολύτου επιλογής του Πρωθυπουργού, έθεταν αναιδώς το ερώτημα σε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ: «Και τι θα κάνετε; Θα πάτε σε εκλογές για το αντιρατσιστικό;»
Ο Προεδρος του ΠΑΣΟΚ, Β. Βενιζελος, τους διαμήνυε με σαφήνεια: το αντιρατσιστικό είναι η αφορμή, το μείζον ζήτημα είναι η ίδια η λειτουργία της κυβέρνησης και η κοινοβουλευτική δημοκρατία, και σε ζητήματα αξιακά και πόσο μάλλον όταν αφορούν την ίδια την προάσπιση της δημοκρατίας, δεν κάνουμε πίσω.
Κι αν τα εγχώρια ΜΜΕ αποσιωπούσαν ή διασκέδαζαν τη μείζονα κυβερνητική κρίση που είχε βγει στην επιφάνεια, ουδείς μπόρεσε να σταματήσει τη διεθνή κατακραυγή. Το αποτέλεσμα δεν ήταν άλλο από το να αναγκαστεί ο κ. Σαμαράς να φέρει άρον άρον μια πρόταση νόμου , ένα πραγματικό «γονατογράφημα» (για να θυμηθούμε και πώς αποκαλούσε το ειδικό τέλος ακινήτων ο κ. Σαμαράς προεκλογικά, ναι, αυτό το ειδικό τέλος που εισηγήθηκε ο ίδιος προ μηνών να εξακολουθήσει να εισπράττεται, παρά την προγραμματική συμφωνία αντικατάστασής του από τον ενιαίο φόρο ακινήτων). Αυτή η πρόταση, φυσικά ήταν τόσο λάθος, που χάθηκε από την επικαιρότητα άμα τη εμφανίσει. Η τελευταία πράξη του αντιρατσιστικού θα «παιχθεί» το επόμενο διάστημα και δεν θα είναι άλλη από την πλήρη υιοθέτηση της αρχικής προτάσεως νόμου του ΠΑΣΟΚ και του νομοσχεδίου του κ. Ρουπακιώτη.
Το «χαρτί» του αντιρατσιστικού δεν βγήκε στον κ. Σαμαρά επειδή υποτίμησε τους κυβερνητικούς εταίρους του, αμφισβήτησε τη δυναμική της κοινωνίας και δεν υπολόγισε το διεθνές περιβάλλον. Όμως δεν έμαθε από το λάθος του. Τουναντίον.
Λίγες βδομάδες μετά, ο κ. Σαμαράς επαναλαμβάνει τη συνταγή του αντιρατσιστικού στο πολύ πιο ακραίο: Δευτέρα βράδυ, με δική του εντολή, κλείνει την ΕΡΤ και κατεβάζει τον πομπό της δημόσιας τηλεόρασης, αιφνιδιάζοντας τους κυβερνητικούς εταίρους και πράττοντας σαφώς ενάντια στη βούλησή τους για άλλη μια φορά.
Το επιτελείο του κ. Σαμαράς θεώρησε πως έτσι θα κερδίσουν τις εντυπώσεις, δείχνοντας πυγμή και αποφασιστικότητα, πως θα πάρουν την κοινή γνώμη με το μέρος τους μια και κλείνει ένας οργανισμός, κατά τη γνώμη τους, απαξιωμένος, και πως τέλος θα δείξουν στους κυβερνητικούς εταίρους ότι ο αρχηγός είναι η ΝΔ του κ. Σαμαρά.
Τι δεν εκτίμησε το επιτελείο του κ. Σαμαρά: ότι το μαύρο στις οθόνες θα σόκαρε και τους πιο φιλελεύθερους αλλά ωστόσο δημοκρατικούς πολίτες, ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ δεν θα «τρομάζανε» από την επίδειξη πυγμής, και φυσικά, τη διεθνή κατακραυγή. Και πάλι δηλαδή υποτίμησε κυβερνητικούς εταίρους, ελληνική κοινωνία και διεθνή κοινότητα.
Τι θα γίνει στη συνέχεια; Η λογική ορίζει πως θα συμβεί ό,τι έγινε με το αντιρατσιστικό. Θα πάει πίσω η ΝΔ, αλλά θα το παρουσιάσει έτσι ώστε να πείσει το δικό της ακροατήριο ότι δεν πράττει κάτι τέτοιο. Αυτό ορίζει η λογική. Διότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα πάει πίσω. Η Δημοκρατική Παράταξη δεν βάζει αστερίσκους σε θέματα που αφορούν το πολίτευμα της χώρας.
Όμως ο Αντώνης Σαμαράς, δεν κινείται πάντα με γνώμονα τη λογική. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει ξαναπαίξει στα ζάρια το πολιτικό του παρόν και μέλλον αλλά και τη χώρα, και έχασε …. τότε το 1993. Και δεν έχασε μόνο ο ίδιος και η ΝΔ, αλλά έχασε και η χώρα μια και από τότε εντοπίζεται η απαρχή του εκφασισμού της κοινωνίας. Περί «μακεδονικού» ο λόγος. Ο οποίος εκφασισμός κορυφώθηκε στις μέρες μας με το ψευδεπίγραφο «αντιμνημονιακό» μέτωπο, του οποίου ο αρχιτέκτονας είναι ο Αντώνης Σαμαράς κατά δήλωσή του.
Είναι συνεπώς πολύ πιθανό να θελήσει να το επαναλάβει.
Ακόμα όμως κι αν επικρατήσει η λογική, δεν μπορούμε να είμαστε καθόλου βέβαιοι πως δεν θα εφαρμόσει εκ νέου την ίδια συνταγή με μια άλλη κίνηση αιφνιδιασμού και αυταρχισμού. Και με αυτά και με αυτά, η κυβέρνηση δεν λειτουργεί και η πολυπόθητη κυβερνητική ομαλότητα… διαταράσσεται διαρκώς.
Ο κ. Σαμαράς κατάφερε σε μια νύχτα να απολέσει την εμπιστοσύνη του Β. Βενιζέλου και του Φ. Κουβέλη, αλλά και να εξοργίσει τους ψηφοφόρους της Δημοκρατικής Παράταξης.
Για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη, ο κ. Σαμαράς οφείλει να απαντήσει σε βασικά ερωτήματα: Θέλει την συγκυβέρνηση; Θέλει να ολοκληρώσει η κυβέρνηση τον κύκλο της; Τον ενδιαφέρει να βγει η χώρα από την κρίση με όποιο προσωπικό και πολιτικό τίμημα;
Προσωπικά θεωρώ πως οι απαντήσεις είναι αρνητικές. Και οι ενδείξεις είναι καθημερινές. Από την Εθνική Ομάδα Διαπραγμάτευσης που δεν δέχθηκε να συγκροτήσει, μέχρι τα συνεχή επικοινωνιακά τεχνάσματα για το success story του και άλλα κινεζικά, την καθυστέρηση του ανασχηματισμού, τους κατ’ εξακολούθηση νομοθετικούς αιφνιδιασμούς, και φυσικά με τα τελευταία γεγονότα.
Η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως ο Αντώνης Σαμαράς θέλει να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Αυτό που δεν γίνεται βέβαια αντιληπτό είναι ο λόγος. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν ηγείται μιας τρικομματικής κυβέρνησης που του δημιουργεί εμπόδια στο «έργο» του, όπως θέλει να το παρουσιάσει για επικοινωνιακούς λόγους. Το αντίθετο. Η στάση του Βαγγέλη Βενιζέλου αλλά και του Φώτη Κουβέλη (αν εξαιρέσουμε κάποιες ατυχείς στιγμές) είναι στάση εθνικής ευθύνης και υπευθυνότητας, με μεγάλο πολιτικό κόστος. Γιατί τότε; Ισως γιατί οι αποτυχίες των προσωπικών του επιλογών διαδέχονται η μία την άλλη και θέλει να κερδίσει χρόνο και εντυπώσεις με μια προεκλογική περίοδο, που όμως θα βλάψει τη χώρα; Ή μήπως γιατί το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το περίφημο project της αυτοδυναμίας (αυτό το project που μας οδήγησε στις διπλές εκλογές του 2012 εις βάρος της χώρας). Ή μήπως γιατί είναι «η φύση του», τέτοια;
Διότι ας μη γελιόμαστε .. όπως δεν είχε καμία σχέση με την προστασία του λόγου η άρνηση της ΝΔ στο αντιρατσιστικό, έτσι δεν έχει καμία σχέση το κλείσιμο της ΕΡΤ με μεταρρύθμιση και εξορθολογισμό. Άλλωστε και στα δύο ζητήματα, αυτό που επλήγη ήταν η λειτουργία της κυβέρνησης, το κοινοβουλευτικό πολίτευμα, η Δημοκρατία.
Και σε κάθε περίπτωση, τι πρέπει να κάνει ο Β. Βενιζέλος, αλλά και ο Φ. Κουβέλης; Να κάθονται και να περιμένουν πότε ο σκορπιός θα τσιμπήσει τον βάτραχο, βουλιάζοντας τη χώρα και ολοκληρώνοντας και τυπικά τη φασιστοποίηση της χώρας;
Το ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ το έχουν θέσει ξεκάθαρα: Δεν θέλουν εκλογές γιατί η χώρα δεν χρειάζεται εκλογές τώρα.
Όμως όταν το διακύβευμα είναι η ίδια η Δημοκρατία, η Δημοκρατική Παράταξη έχει τα ιστορικά αντανακλαστικά να προστατεύσει τη Δημοκρατία, και πάλι, και να φωνάξει: Δεν θα περάσει ο φασισμός.
Εξάλλου και η ίδια η ΝΔ στο εσωτερικό της γνωρίζει πως είναι η παράταξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, κι όχι του Παττακού.