Βαθιά ανακούφιση στην κοινή γνώμη από τον σχηματισμό της κυβέρνησης.

Ηδη, οι δύο νέοι συν-εταίροι μετρούν δημοσκοπικά κέρδη.

Να ενθουσίασε άραγε η σύνθεση του νέου Υπουργικού Συμβουλίου; Αλλά σε αυτό δεν υπάρχει ούτε ένας εξωκομματικός παράγοντας. Ωσάν αυτή η χώρα να στερείται ανθρώπων με διοικητικές και επιστημονικές ικανότητες. Ωσάν η «διαρροή εγκεφάλων», να ?ναι θέμα εσωτερικού χώρου. Να ?χουν «μεταναστεύσει» στα δύο μεγάλα κόμματα. Εννοείται, «όλοι αξίζουν μια ευκαιρία». Των κομματικών συμπεριλαμβανομένων και ας μην έχουν πρότερον επιτυχημένον βίον στα κοινά. Μόνο που μαζί με τη δική τους ευκαιρία, διαχειρίζονται, τώρα και την τελευταία ευκαιρία της χώρας.

Να χαροποίησε, μήπως, η έξοδος της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση; Αλλά όλοι γνωρίζουν πως ακόμα και ο Αντ. Μανιτάκης -η υποτιθέμενη τροχοπέδη της μεταρρύθμισης- υπήρξε η επικοινωνιακή κρυψώνα πλειάδας άτολμων και ιδιοτελώς σκεπτόμενων υπουργών να προχωρήσουν τις αλλαγές στον χώρο ευθύνης τους.

Να είχε επισυμβεί αίφνης και να μας διέφυγε πολιτικό θαύμα πλήρωσης του κενού πολιτικής ηγεσίας που μέχρι χθες έκρυβε τη στρεψοδικία της για το θέμα της ΕΡΤ κάτω από τις τηβέννους των δικαστών του ΣτΕ;

Εχουμε μήπως κάποιο εντυπωσιακό νέο από το μέτωπο της ύφεσης ή του δημόσιου χρέους;

Τίποτα από όλα αυτά. Αυτό που έχουμε είναι πρωτίστως «αυτό που δεν έχουμε». Μία πολιτική αστάθεια που στις μέρες μας αποτελεί απειλή ασύγκριτα πιο ασύμμετρη από αυτή καθεαυτή της οικονομικής κρίσης.

Διότι θα ?ταν ο πυροκροτητής στη βραδυφλεγή βόμβα του οικονομικού αδιεξόδου.

Πολύ περισσότερο όταν η «εναλλακτική λύση» αποτελεί το συνώνυμο της αβεβαιότητας και της περιπέτειας. Του αρνητισμού και της εσχατολογίας.

Συνεπώς, με τα όποια προβλήματά της η κυβέρνηση και με προφανή εξέλιξη ότι άλλη κυβέρνηση συνασπισμού δεν μπορεί να υπάρξει, γίνεται αν όχι ασμένως, δεκτή πάντως, από τον κόσμο. Κατά το «από το ολότελα, καλή και η Παναγιώταινα».

Οι πολίτες, η μόνη ελπίδα, σε αυτόν τον τόπο, γνωρίζουν ό,τι βουλησιαρχικά αγνοούν οι «φίλοι του λαού». Η όποια θετική διέξοδος για τη χώρα δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο στο πλαίσιο μίας διαθέσιμης λύσης. Αυτής που ορίζει η συμμετοχή και η θέλησή μας να παραμείνουμε στο ευρώ. Οποια άλλη προϋποθέτει απόφαση για ρήξη με την Ευρωζώνη.

Υποστηρίζεται σοβαρά από το κόμμα της εν αναμονή εξουσίας; Οχι. Αλλά εξουσία με υπαινιγμούς δεν νοείται και τα θολά νερά που ευνοούσαν την υπεραλίευση ψήφων ξεθολώνουν. Δεν νοείται πολύ περισσότερο σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες όταν το υπονοούμενο είναι «ψηφίστε μας τώρα και εμείς θα τα βρούμε με την Ευρώπη στη συνέχεια».

Και γιατί να ρισκάρουν οι υποψήφιοι μία αβέβαιη σχέση με το υπονοούμενο και όχι μια σταθερή με το ευκόλως και ορθολογικώς νοούμενο;

ΥΓ 1. Όλα τριγύρω αλλάξανε στη διάρκεια της κρίσης και όλα τα ίδια μένουν στο κράτος. Οποιες σοβαρές αλλαγές σε αυτό είναι η απαντοχή των πολιτών στο καταθλιπτικό σκηνικό της ύφεσης και της ανεργίας που δυστυχέστατα, θα παραμείνει όρθιο. Να μια διέξοδος για την παρούσα κυβέρνηση.

ΥΓ 2. Την πρώτη αυτοθυσία της ΔΗΜΑΡ οι πολίτες την επιδοκίμασαν. Ακουσαν και αυτοί το πρόσταγμα του εθνικού Κάλχα. Τη δεύτερη; Εχουν σκεφθεί τι θα σημάνει το πέρασμα από τις ερυθροπράσινες Συμπληγάδες. ΑΝ ποτέ υπάρξει νόστιμον ήμαρ…