«Πρέπει να καταλάβετε πως η δημοκρατία δεν λειτουργεί πολύ καλά» είπε στο Νταβός ο αντιπρόεδρος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς της Κίνας Φανγκ Σινγκάι.
Ο Φανγκ με πολύ ευγενικό τρόπο είπε στους ηγέτες της Δύσης πως είναι απαραίτητο να κάνουν πολιτικές μεταρρυθμίσεις στις χώρες τους.
Όπως ήταν φυσικό αυτή η νουθεσία ενός ανώτατου αξιωματούχου, μίας χώρας με αυταρχικό καθεστώς, προκάλεσε τα γέλια των συναδέλφων του .
Δεν είναι άλλωστε ασυνήθιστο οι εκπρόσωποι του Πεκίνου να προσπαθούν να αποφύγουν τη κριτική, τονίζοντας τις αδυναμίες των πολιτικών συστημάτων των αντιπάλων τους.
Ακούγοντας τον όμως κανείς, με κλειστά τα μάτια του και αγνοώντας το γεγονός πως εκπροσωπεί μία αυταρχική χώρα , δεν μπορεί να μην σκεφτεί πως ο Φανγκ έχει απόλυτο δίκιο.
Άλλωστε στο Νταβός αυτό που κυριάρχησε στις συζητήσεις ήταν η πολιτική αποτυχία της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι οικονομολόγοι “γκρίνιαζαν “ για την οικονομική αβεβαιότητα που έχει προκαλέσει η πόλωση που παρατηρεί κανείς στις δυτικές κοινωνίες , οι επικεφαλής των πολυεθνικών επιχειρήσεων για την ανικανότητα των πολιτικών ηγεσιών και οι ακτιβιστές για την έλλειψη φαντασίας και ενσυναίσθησης.
Ο γενικός γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας Κούμι Ναϊντού επισήμανε σε δηλώσεις του στη Ουάσινγκτον Ποστ ότι πρέπει να δώσουμε νέα πνοή στη δημοκρατία.
Και εξήγησε πως αντιφιλελεύθεροι ηγέτες όπως ο αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ και ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν κατάφεραν και πήραν την εξουσία μέσα από βαθιά διχαστική ρητορική και πολιτική , η οποία στην ουσία υπονομεύει όλους τους ανεξάρτητους θεσμούς, σε εθνικό αλλά και διεθνές επίπεδο.
Ίσως για αυτό, σε αυτό το περιβάλλον, η μόνη που μπορεί να παραμείνει γαλήνια να είναι η Κίνα .
Άλλωστε καμία κορυφαία συζήτηση για το εμπόριο , για την κλιματική αλλαγή , για τις νέες τεχνολογίες δεν μπορεί να γίνει πια χωρίς τους Κινέζους .
Είναι ενδιαφέρον αυτό που επισημαίνει ο ακαδημαϊκός και πρώην διπλωμάτης από τη Σιγκαπούρη Κισόρε Μαχμπουμπάνι για το ρόλο που θα έπρεπε να παίξουν οι Ηνωμένες Πολιτείες , τώρα , στο παγκόσμιο γίγνεσθαι .
Ο Μαχμπουμπάνι λέει πως οι ΗΠΑ θα έπρεπε να έχουν ακολουθήσει την ακριβώς αντίθετη τακτική από αυτή που ακολούθησε ο πρόεδρος Τραμπ.
Θα έπρεπε να ενισχύσουν τις σχέσεις τους με τους συμμάχους τους και να στηρίξουν τους ανεξάρτητους θεσμούς για να καταφέρουν να περιορίσουν την επιρροή που ασκεί το Πεκίνο αλλά και η Μόσχα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η Ουάσινγκτον έκανε όμως το ακριβώς αντίθετο μία που όπως όλοι γνωρίζουμε ο Ντόναλντ Τραμπ δεν αγαπά την ουσιαστική πολυμορφία.
Ας μη ξεχνάμε άλλωστε πως την πρώτη εβδομάδα της προεδρίας του έδωσε το θανατηφόρο χτύπημα στο Σύμφωνο Συνεργασίας των Δύο Πλευρών του Ειρηνικού (Trans-Pacific Partnership) .
Ήταν μια συμφωνία για την οποία είχε πανηγυρίσει ο Μπάρακ Ομπάμα μια που αφορούσε στη συνεργασία 12 χωρών του Ειρηνικού, οι οποίες καλύπτουν το 40% της παγκόσμιας οικονομίας .
Αυστραλία, Μπρουνέι, Καναδάς, Χιλή, Ιαπωνία, Μαλαισία, Μεξικό, Νέα Ζηλανδία, Περού, Σιγκαπούρη, Ηνωμένες Πολιτείες και Βιετνάμ είχαν υπογράψει τη συμφωνία , η οποία όπως σχολιάζουν οι Φαΐνάνσιαλ Τάιμς, δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για μια νέα ηγεμονία των ΗΠΑ στον Ειρηνικό , με θετικό πρόσημο .
Η εκλογή Τραμπ έφερε όμως τα πάνω κάτω . Η πολιτική που ακολούθησε και ο εμπορικός πόλεμος που ξεκίνησε εναντίον της Κίνας τράνταξε τις αγορές και έθεσε σε κίνδυνο τα εμπορικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών .
Μπορούμε να ζήσουμε σε έναν κόσμο όπου οι ΗΠΑ δεν θα παίζουν έναν εξισορροπιστικό ρόλο;
Όσο παραμένει ο Τραμπ είναι βέβαιο πως τίποτα δεν μπορεί να μας καθησυχάζει.
Η απόφαση του να εγκαταλείψει τους Κούρδους της Συρίας , αν και δεν το έκανε ακόμα πράξη εξαιτίας της διεθνούς κατακραυγής , προκάλεσε μεγάλη ανησυχία .
Ίσως για αυτό το λόγο η παρέμβαση του στη Βενεζουέλα να προκαλεί βαθιά ανακούφιση.
Εδώ και δύο δεκαετίες η Βενεζουέλα βρίσκεται υπό την επιρροή της Ρωσίας. Τα τελευταία χρόνια με τον τύραννο Μαδούρο στην εξουσία ο λαός της πρώτης χώρας σε παραγωγή πετρέλαιου στον κόσμο έχει εξαθλιωθεί.
Η κατάσταση είναι δραματική και εκατομμύρια πεινασμένοι Βενεζουελανοί πλημμυρίζουν καθημερινά τους δρόμους αναζητώντας φαγητό , φάρμακα και εργασία.
Ο Μαδούρο δεν είναι μόνο υπεύθυνος για την πείνα που μαστίζει τη Βενεζουέλα αλλά και για την κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όποιος τολμά να μιλήσει εναντίον του συλλαμβάνεται και βασανίζεται.
3 εκατομμύρια πολίτες έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τη χώρα για να σωθούν.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έπρεπε να παρέμβουν και να αποκηρύξουν τον αιμοσταγή δικτάτορα Νικόλα Μαδούρο .
Στο πλευρό τους τάχθηκαν από την πρώτη στιγμή 17 χώρες της Λατινικής Αμερικής και ο Καναδάς ενώ και η Βρετανία , Γαλλία , Γερμανία ετοιμάζονται να κάνουν το ίδιο αν ο Μαδούρο δεν κάνει άμεσα εκλογές.
Η σημερινή κατάσταση στη Λατινική Αμερική διαφέρει πολύ από το παρελθόν όταν η αμερικανική παρέμβαση σήμαινε και εγκαθίδρυση σκληρών δικτατοριών.
Σήμερα η διεθνής κοινότητα και η Ουάσινγκτον δεν μπορεί να παρακολουθεί απαθής τη διάλυση μιας χώρας στην καρδιά της Αμερικής από έναν τύραννο , γεγονός που μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες. Ήδη οι προσφυγικές ροές από τη Βενεζουέλα πιέζουν ασφυκτικά την Κολομβία και τη Βραζιλία .
Μόνο οι συνήθεις ύποπτοι , Ρωσία , Κούβα , Βολιβία , Νικαράγουα και Ελλάδα με Σύριζα , εξακολουθούν να στηρίζουν τον Μαδούρο κλείνοντας τα μάτια στην απόγνωση των κατοίκων και στο τυραννικό του καθεστώς.