—του  Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη  Ανώμαλα ρήματα—

Η νέα συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρίσκεται ήδη στο στάδιο της διαχειριστικής ευθύνης. Με διευρυμένη αποδοχή στην κοινωνία, στο όνομα του εθνικού συμφέροντος, η κυβέρνηση ολοκλήρωσε την πρώτη φάση μιας μακράς ενδεχομένως διαπραγμάτευσης, που σφραγίστηκε από μια νέα «ενδιάμεση» συμφωνία. Προφανώς, όπως κάθε νέα κυβέρνηση, έτσι και η παρούσα δικαιούται να έχει πίστωση χρόνου προκειμένου να δοκιμαστούν τα αποτελέσματα της εφαρμοσμένης πολιτικής της. Ωστόσο ήδη έχουν διαφανεί μερικά χαρακτηριστικά της, που αξίζει να συζητηθούν δημόσια.

Η πρώτη πολιτική πράξη της κυβέρνησης ήταν βέβαια ο ίδιος ο σχηματισμός της. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, ως «φτηνό» κυβερνητικό εταίρο τους ΑΝΕΛ. Κάπως έτσι, μέσα σε λιγότερο από εικοσιτέσσερις ώρες, καταλύθηκε η βασική αξιακή διάκριση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, για να αντικατασταθεί από τη συγκατοίκηση της ριζοσπαστικής αριστεράς με την «ψεκασμένη» ακροδεξιά? και με συγκολλητική ουσία βέβαια τον διάχυτο πλέον εθνολαϊκισμό.

Αμέσως μετά, η κυβέρνηση ξεκίνησε την «επιθετική διαπραγμάτευση», ακολουθώντας μια επιχείρηση «επικοινωνιακής καταιγίδας», που διέθετε ισχυρές δόσεις από lifestyle politics. Συνοδευμένη από τη λαϊκή «διπλωματία της πλατείας», η εθνική υπερηφάνεια φούντωσε —ενίοτε και με μερικές ευρωπαϊκές σημαίες για προσάναμμα — ενώ, την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση ενθάρρυνε τη σκόπιμη σύγχυση ανάμεσα στις εξωτερικές ενδείξεις συμπάθειας και την έμπρακτη στήριξη των ελληνικών αιτημάτων. Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν: η χώρα απομονώθηκε και το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» μπήκε προσωρινά στο ράφι.

Διαβάστε την συνέχεια στο dim/art