Η επιτακτική ανάγκη για τον  ρόλο της πολιτικής, ως σχεδίου για την χώρα, ως οράματος, αλλά και ως ρεαλισμού. 

Πέντε χρόνια τώρα, από την υπαγωγή της χώρας μας στο μνημόνιο, για λόγους που έχουν αναλυθεί επαρκώς από πολλούς αλλά δεν βολεύουν μερικούς που βάσισαν όλη την πολιτική τους αντιπαράθεση στο περίφημο αποπροσανατολιστικό μνημόνιο-αντιμνημόνιο

( μνημόνιο προδότης, αντιμνημόνιο πατριώτης) και ενώ η Ελλάδα είχε αρχίσει δειλά-δειλά με απώλειες και αδικίες,δεν λέω, να βρίσκει ξανά το βηματισμό της, φτάσαμε πάλι στο σημείο μηδέν.

Η τότε αντιπολίτευση κα νυν κυβέρνηση, εκμεταλλευόμενη τη δίκαιος αγανάκτηση του κόσμου και τα προβλήματα του, καλλιέργησε συστηματικά ένα διχαστικό και εμφυλιοπολεμικό λογο με Τσολάκογλου, Γερμανοτσολιάδες, δωσίλογους, κρεμάλες, απειλές για φυλακίσεις όλων των λαμογιών, όπως τους ονόμαζαν αφού εκείνοι ως αμόλυντη και άσπιλη Αριστερά διατηρούσαν πάντα το ηθικό πλεονέκτημα.

Λες και οποιοδήποτε κόμμα εξουσίας, και πιο πολύ το ΠΑΣΟΚ που πλήρωσε με βάναυσο τρόπο την κρίση που κληρονόμησε από τη διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή αποφάσισε να αυτοκτονήσει.

Αστεία πράγματα.

Βέβαια, ο κόσμος δικαιολογημένα έφτασε σε αδιέξοδο και αναζήτησε άλλες λύσεις μέσα στη απελπισία του, αφού αυτές οι λύσεις του υπόσχονταν ένα παράδεισο και όλα όσα είχε βίαια χάσει.

Αυτές τις μέρες ζήσαμε το θέατρο του παραλόγου με την αντισυνταγματική  Πραξη Νομοθετικου Περιεχομένου, με την οποία η κυβέρνηση αποσπά τα ταμειακά διαθέσιμα των ΟΤΑ, των ΑΕΙ και άλλων φορέων του δημόσιου τομέα για να καλύψει τις τρέχουσες ταμειακές ανάγκες του Δημοσίου.

Ας θυμηθούμε όμως τι έλεγαν οι ίδιοι άνθρωποι για την πρακτική των ΠΝΠ:

-Δεν υπάρχει σε άλλη χώρα η ξεφτίλα των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου.

-Αλλοίωση του πολιτεύματος οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.

-Χουντικής έμπνευσης οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.

Τώρα ξαφνικά τι μεσολάβησε και πράξεις χουντικής έμπνευσης μετατράπηκαν σε «πατριωτικό καθήκον»;

Και ας αναρωτηθούμε τι θα γινόταν αν η προηγούμενη κυβέρνηση ή το ΠΑΣΟΚ είχε διανοηθεί να προτείνει κάτι παρόμοιο.

Θα είχαν κρεμάσει τα στελέχη του στην Πλατεία Συντάγματος για παραδειγματισμό.

Ο ταμειακός πανικός της κυβέρνησης είναι αποτέλεσμα του πολιτικού της εγκλωβισμού σε ψέματα και τυχοδιωκτισμούς . Όχι μόνο τους τελευταίους τρεις μήνες ή προεκλογικά, αλλά όλη την περίοδο της εύκολης «αντιμνημονιακής» δημαγωγίας.

Τώρα η κυβέρνηση κάνει την «σκληρή διαπραγμάτευση» με ποιόν, με τους θεσμούς (τρόικα), την ΕΚΤ και το ΔΝΤ ή με τους δήμους, τις περιφέρειες, τα πανεπιστήμια;

Με ποιον τρόπο εγγυάται η κυβέρνηση την επιστροφή των χρημάτων αυτών;

Ποιο είναι επιτέλους το συνολικό σχέδιο της κυβέρνησης και τι εγγυάται ότι θα καταστεί εφικτή η έγκαιρη επιστροφή των χρημάτων αυτών σε δήμους, περιφέρειες, ασφαλιστικά ταμεία, πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα;  Τι λέει η κυβέρνηση σε όλες τις τοπικές κοινωνίες, στις τοπικές αγορές, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους δημότες, τους καθηγητές και ερευνητές;

Η αλήθεια είναι ότι η αναγκαστική  μεταφορά των διαθεσίμων των φορέων του δημόσιου τομέα από τις εμπορικές τράπεζες στην ΤτΕ  και από εκεί στο δημόσιο, συνεπάγεται την ανάγκη για ακόμη μεγαλύτερη ενίσχυση των τραπεζών από την ΕΚΤ μέσω ELA για να στηριχθούν οι καταθέσεις των νοικοκυριών και η ευστάθεια του τραπεζικού συστήματος. Αυτό όμως σημαίνει και ακόμη μεγαλύτερη εξάρτηση από την ΕΚΤ και την ΕΕ χωρίς εμφανές σχέδιο για τα επόμενα βήματα.

Η κυβέρνηση ενώ είναι προφανές ότι δεν έχει ενιαίο και ολοκληρωμένο σχέδιο, αλλά νιώθει υπερεπαρκής μέσα στις αντιφάσεις της, κυρίως όμως συνεχίζει τα ψεύδεται  στον ελληνικό λαό και να πουλάει παραμύθια που ούτε μικρά παιδιά δεν πιστεύουν όπως τα δισεκατομμύρια που έρχονται κάθε μέρα από τη Ρωσία.

Αυτή η ιστορια με τα εκατομμυρια που θα έρθουν απο τη Ρωσία πόσο θα κρατήσει ακόμη;

Διέψευσε ο Πεσκόφ.

Ας προσγειωθούν μερικοι και ας μη πουλάνε αλλα παραμυθια στον κοσμο.

Τα δισεκατομμύρια δεν είναι  καραμελίτσες.

Ούτε δίνονται έτσι  για αγωγούς που ΘΑ γίνουν.

Ειναι σημαντικό μια χωρα να ασκεί πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική,  αλλά οι διεθνείς σχέσεις  και οι συμφωνίες διέπονται απο καθαρά συμφέροντα.

Δεν μας αγαπάει κανείς και δεν αγαπάμε κανέναν, σε απλα ελληνικά.

Στο μεταξύ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν γεμίσει από όρους όπως: Grexit, Graccident, Gretastrophe, Grefault και το φρέσκο Grimbo.

O συμβιβασμός  της κυβέρνησης αν είχε συνολικό σχέδιο δεν θα με ενοχλούσε εφόσον οδηγούσε τη χώρα σε έξοδο από το αδιέξοδο.

Αυτό όμως δεν το βλέπω.

Πέραν αυτού, θα περίμενα τουλάχιστον  μια συγνώμη και την παραδοχή ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν ήταν απαραίτητα υποτελείς  και δωσίλογες αλλά είχαν να διαπραγματευθούν τη σωτηρία της χώρας μέσα σε ένα εξαιρετικά δυσμενές περιβάλλον.

Πολύ περισσοτερο το ΠΑΣΟΚ που ακόμα και σήμερα καθημερινά βάλλεται από παντού.

Εύχομαι στην κυβέρνηση για το καλό του τόπου να πετύχει αλλά η ιστορία θα αποδείξει ποιος ήταν συνεπής παρά το γεγονός ότι δεν είναι πλέον της μόδας.

Τέλος μη ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ πέντε χρόνια πριν είχε κερδίσει τις εκλογές με 44% και στη συνέχεια κατέρρευσε.

Ας μην είναι, λοιπόν, οσοι κυβερνούν αλλαζόνες διοτι το εκλογικό σώμα πλέον αλλάζει άποψη γρήγορα και δεν χαρίζεται σε κανέναν.

Ας αναλογιστούμε γιατί ιστορικά το «σύγχρονο» ελληνικό κράτος έχει πτωχεύσει περισοοτερες φορές από οποιοδηποτε ευρωπαικό κράτος,  χωρίς να να αποφεύγεται  συστηματικά από όλους να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν.

Με αυτά και με τα άλλα, η χώρα δεν προσάρμοσε τις δομές της, οικονομικές, κρατικές, κοινωνικές, στις συνθήκες εντός ανταγωνιστικού περιβάλλοντος και σήμερα, πληρώνει τους λογαριασμούς της μακαριότητας, όλων αυτών που αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Η χώρα οφείλει, εκ των ων ουκ άνευ, να αποκτήσει στρατηγικό αυτοπροσδιορισμό, έτσι ώστε με σχέδιο και περίσκεψη, να καθορίζει τις σχέσεις της εσωτερικές και εξωτερικές, με ένα modus operandi, που θα κινείται στο νέο εθνικό και διεθνές περιβάλλον, χρήσιμα για την ίδια και τους πολίτες της, αλλά και με αξιοπρέπεια και συνέπεια με τους συνεργάτες της .

Εδώ ακριβώς, μπαίνει με επίταση ο ρόλος της πολιτικής, ως σχέδιο για την χώρα ως όραμα, αλλά και ως ρεαλισμός .

Η κρίση, παρέχει τις ευκαιρίες στις πολιτικές δυνάμεις και όχι μόνο σ’αυτές, να αναλύσουν, το σε ποια χώρα ζούμε, τι δυνατότητες έχει, πως μπορεί να προσδιοριστεί, να καθορίσει δηλαδή τις προτάσεις της για το παρόν και το μέλλον, με πρόγραμμα, με ρεαλισμό και όραμα.

Τι είδος κράτος και θεσμούς θέλουμε, τι οικονομία μπορούμε να αναπτύξουμε, τι κοινωνία θέλουμε να φτιάξουμε, τι σχέσεις μπορούμε να διαμορφώσουμε .

Χρειάζεται μια νέα επίθεση και προς τα πίσω, για τα όποια κακά, αλλά και μπροστά για κάτι καλύτερο, στην ουσία, χρειαζόμαστε έναν πραγματικό εκσυγχρονισμό σε όλους τους τομείς, κράτος θεσμούς , κόμματα, κοινωνία, οικονομία .

Ο εκσυγχρονισμός, πρέπει να αποκτήσει πραγματικό περιεχόμενο και όχι μόνο διακηρύξεις που ξανάγιναν από πολλούς,  και έτσι  παρέμεινε ένα άδειο πουκάμισο που έδωσε το πρόσχημα και το άλλοθι της συντήρησης, των πιο αναχρονιστικών θεσμών και αντιλήψεων.

Για όλα αυτά όμως,  απαραίτητη προϋπόθεση,  είναι η κοινή βούληση για την απομόνωση της όποιας παθογένειας, η υπέρβαση αντιθέσεων και η λελογισμένη χρήση μέσων, χωρίς τον βραχυπρόθεσμο  υπολογισμό του όποιου κόστους .

Ο λαός ούτε έχει παθητικοποιηθεί, ούτε αδιαφορεί, τουναντίον αναμένει και προσμένει .