Και ξάφνου, η λέξη ‘’Φύγετε’’ έγινε viral. Αυτό πριν ένα χρόνο περίπου. Θυελλώδεις διάλογοι, σκληρές συγκρούσεις στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο. Στην πραγματικότητα η λεξούλα αυτή αποτύπωνε, μαζί με τις τότε δημοκοπήσεις την διάθεση της πλειοψηφία απέναντι στην Κυβέρνηση Τσίπρα. Τα σημάδια ήταν υπόγεια και είχαν διαμορφωθεί νωρίτερα. Η κυβέρνηση, αποκομμένη από την πραγματικότητα, και έχοντς τις δημοσκοπήσεις τις δικιές της είχε χάσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας, αλλά δεν το πίστευε. Οι ευρωεκλογές αποτύπωσαν αυτήν την παγιωμένη τάση. Το σοκ ήταν μεγάλο. Όμως, τα πράγματα είχαν αλλάξει. Ξάφνου, το αρνητικό ‘’Φύγετε’’ ξεπεράστηκε από μια θετική και πανίσχυρη λέξη. ‘’Σταθερότητα’’.
Σε λιγότερο από μια εβδομάδα, θα επιλέξουμε την νέα Κυβέρνησή μας. Οι ευρωεκλογές και οι δημοτικές και οι περιφερειακές εκλογές έδωσαν καθαρό νικητή την Νέα Δημοκρατία. Στις εθνικές εκλογές της Κυριακής θα επιβεβαιωθεί η στροφή του εκλογικού σώματος. Η έκταση της αυτοδυναμίας της Ν.Δ., το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ θα διαμορφώσουν το πλαίσιο της νέας εποχής για τα επόμενα πολλά χρόνια. Κι αυτό γιατί δεν έχουμε μια απλή κυβερνητική εναλλαγή στην εξουσία, αλλά μια αναστροφή των αξιών της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Το εκλογικό σώμα αυτή τη φορά δεν θα δράσει τιμωρητικά απέναντι σε πολλές αστοχίες, λάθη και ανικανότητες, αλλά θετικά. Τα χαρακτηριστικά της θετικής ψήφου συμπυκνώνονται στην λέξη σταθερότητα.
Η διακυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς αποκάλυψε τις αδυναμίες της πολιτικής που στηρίζεται σε ιδεολογικές αναφορές, αλλά αναπαράγει στο απώτατο όριο τις ίδιες μεθόδους που κυριαρχούν όλα αυτά τα χρόνια στην πολιτική μας ζωή. Και που περιγράφονται με τις λέξεις πελατειακό κράτος, και διαπλοκή. Και που κρύβουν την καθυστέρησή μας από την κυρίαρχη μεταπολεμικά ιδεολογία της ενοχής των νικητών του εμφυλίου.
Ήταν πράγματι έκπληξη σοκ για τους κυβερνώντες η απόρριψη της διακυβέρνησής τους, η οποία δεν ήταν μόνο αυταρχική, αλλά και προσβλητική απέναντι σε θεσμούς και κατ΄ επέκταση στα βαθύτερα πιστεύω του Έλληνα, όπως έχουν καταγραφεί από επανειλημμένες έρευνες της διαΝΕΟσις και του Ευρωβαρόμετρου. Οι θεσμοί της οικογένειας, των ενόπλων δυνάμεων, της αστυνομίας, της Δικαιοσύνης και της εκκλησίας απολαμβάνουν τα υψηλότερα ποσοστά εμπιστοσύνης. Με άλλα λόγια η οικογένεια και όχι το κράτος θεωρείται ο θεσμός ‘’ τελευταίας καταφυγής’’ του ατόμου, ενώ η ασφάλεια των συνόρων και της καθημερινής ζωής μας αναδεικνύεται κυρίαρχο ζητούμενο για τους πολίτες. Είναι ακριβώς οι τομείς, που μαζί με την Παιδεία, η παρούσα κυβέρνηση και η ιδεολογία της προκάλεσε και απέτυχε.
Αυτά και πολλά άλλα τα ξέρουμε, έχουν καταγραφεί. Το ζήτημα είναι πώς θα ικανοποιηθεί το αίτημα της σταθερότητας. Που δεν είναι αίτημα μόνο της κοινωνίας, αλλά και των εταίρων μας. Από την πρώτη στιγμή η πολιτική μας τάξη αρνήθηκε να κατανοήσει τι τους ζητάνε οι δανειστές, όταν απαιτούν την ανάληψη της ιδιοκτησίας των προγραμμάτων, ή την ‘’ενηλικίωσή’’ τους. Όταν διαβάζουν το πρόγραμμα της Ν.Δ. βλέπουν ότι ακόμη και αν υπάρχουν μέτρα που μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο τις μεταμνημονιακές δημοσιονομικές δεσμεύσεις μας, θεωρούν ότι οι προτάσεις έχουν το σπέρμα της ‘’ανάληψης της ιδιοκτησίας’’. Το άλλο που βλέπουν είναι, ότι με την νέα δομή που ετοιμάζεται να κυβερνήσει ο κ. Μητσοτάκης δείχνει να αντιλαμβάνεται και να παίρνει στα σοβαρά την διαπίστωση τους για την βαριά ασθένεια που διαπερνά την δημόσια διοίκηση.
Όμως η μέλλουσα κυβέρνηση δείχνει να έχει κατανοήσει, ότι τα προβλήματα τα δικά μας και της Ευρωζώνης είναι σε κρίσιμη καμπή και η διακυβέρνηση των μετωπικών συγκρούσεων δεν αποδίδει πια. Η στάση της νέας αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει κι αυτή το μερίδιο ευθύνης στην αιτουμένη από την κοινωνία και απαιτούμενη από τους δανειστές σταθερότητα. Όμως, ο κ. Τσίπρας έχει να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό, τις αμαρτίες της δικής του κυβέρνησης και την επιθυμία – άγχος του να υποκαταστήσει το ΚΙΝΑΛ στον χώρο της σοασιαλδημοκρατίας που φανερά πλέον στρέφεται, όχι ως μεσσίας, αλλά ως αποσυνάγωγος της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής αριστεράς της Ευρώπης. Συνεπώς, πολύ λίγα αναμένονται να προσφέρει στην απαραίτητη εθνική ομοψυχία σε βασικά θέματα.
Το βάρος του σταθεροποιητικού πυλώνα της αντιπολίτευσης πέφτει στους ώμους του ΚΙΝΑΛ. Και εδώ θα φανεί, αν ή ακατανόητη απομάκρυνση Βενιζέλου μπορεί να αντισταθμιστεί με την ενεργοποίηση του Νίκου Χριστοδουλάκη και Πέτρου Ευθυμίου σε επίπεδο ψήφων.
Αν αυτά τα δυο κόμματα δεν αναθεωρήσουν βασικές αρχές της πολιτικής τους, μέλλον δεν έχουν. Ούτε καν σε επίπεδο επικοινωνίας. Τα περί προοδευτικότητας της κεντροαριστεράς έχει εγκλωβιστεί σε κλισέ που αφορούν μιαν άλλη εποχή. Με αποτέλεσμα να απορροφηθεί από έναν ΣΥΡΙΖΑ που θα εκφράζει το παρελθόν, κι αυτό, να μετατραπεί σε ένα σχετικά μικρό γηροκομείο ιδεών και ανθρώπων, ή να απορροφηθεί από κάτι καινούργιο που να εκφράζει έναν υπαρκτό πολιτικό χώρο, που αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί ως χώρος υποδοχής.
Η μεσαία τάξη μπορεί να εκφράζεται σήμερα από τον Μητσοτάκη, ‘’δανείζοντας’’ την ψήφο της. Είναι θέμα χρόνου η φυσιολογική φθορά της νέας κυβέρνησης να στραφεί σε αναζήτηση ενός κόμματος, που θα το εκφράζει, τόσο ως προς τα πρόσωπα, όσο και ως προς τις αξίες του. Τα απίστευτα που έζησαν από τον κ. Τσίπρα και τις κυβερνήσεις του τον αποκλείει από τις δυνατές επιλογές. Οπότε μένει ένα ΚΙΝΑΛ απαλλαγμένο από νοσταλγούς κάθε είδους ή έναν νέο κόμμα ευρύ , δημοκρατικό στις διαδικασίες κι σύγχρονο τις ιδέες.