Το Colpo «58» δεν είναι ούτε απλό, ούτε πρόσκαιρο. Εμφανίζεται ως αργό και χαμηλότονο, αλλά και απήχηση έχει και δρόμο. Ανταποκρίνεται σε πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και έχει δυνατότητα διείσδυσης. Η σταθεροποίηση του οικονομικού και πολιτικού κλίματος το βοηθά να συγκινήσει ακροατήρια που παρουσιάζουν δυσανεξία στον πανικό και διακρίνονται από την κοινή λογική. Σιωπηλές πλειοψηφίες.
Για σήμερα, προτείνει το ευρωψηφοδέλτιο της Προοδευτικής Δημοκρατικής Παράταξης και ζητάει ένα διψήφιο νούμερο από τους έλληνες ψηφοφόρους. Δεν κάνει γκελ προς το παρόν στους νέους και είναι λογικό. Αυτοί θέλουν τον κόσμο και τον θέλουν τώρα. Συνεπώς ή κοιτάνε πώς να φτιάξουν τη ζωή τους, ή έλκονται από πιο υψίσυχνα και πιο λαϊκίστικα σήματα. Ελκύει κυρίως άνδρες πάνω από 55, υψηλής μόρφωσης και δημόσιους υπάλληλους. Για αρχή μια χαρά είναι. Τα γκάλοπ δείχνουν ότι το νούμερο που ζητά το έχει, αρκεί βέβαια να κάνει άμεσα κάποια βασικά. Να βγάλει ένα φρέσκο και ιδιαίτερα συγκροτημένο άτομο μπροστά, πλαισιωμένο από μια ισχυρή ομάδα κρούσης με επαγγελματικές προδιαγραφές. Μπορεί, αρκεί να τολμήσει. Χρειάζεται και θέσεις. Έχουν αργήσει αλλά θα βγουν. Και πρέπει να είναι λεπίδες to the point. Οι καλύτερες πένες αυτής της χώρας δουλεύουν γύρω και πάνω σ’ αυτές. Χρειάζεται και επικοινωνία, αυθεντική έκφραση και όχι μέσω αυτόκλητων εκπροσώπων. Προς το παρόν την αποφεύγει. Χρειάζεται και δυνατές, νικηφόρες επιλογές στις τοπικές και περιφερειακές εκλογές. Αν δεν το καταπιεί το ευρωπαϊκό επίδικο θα τις κάνει(;). Χρειάζεται και μια πιο αγαπησιάρικη ματιά προς το φιλελεύθερο χώρο.
Χρειάζεται και να προσέξει τις συναρθρώσεις του. Όσο αυτές είναι διακριτικές και προβάλλουν το ενιαίο της υπόθεσης, τόσο θα βοηθούν στη μορφοποίηση του καινούργιου και θα συμβάλλουν στη διεισδυτική του ικανότητα. Μια βόλτα στις τοπικές επιτροπές ανά την επικράτεια πείθει. Ο κόσμος δεν θέλει κόμματα, δεν θέλει το ΠΑΣΟΚ, απογοητεύτηκε από τη ΔΗΜΑΡ, θέλει κάτι άλλο, κάτι νέο, νέο κόμμα; Ότι οι παλιοί κομματικοί μηχανισμοί αναζητούν ρόλο και ανησυχούν για το μέλλον τους είναι γνωστό. Είναι η αγωνία των μηχανισμών πριν από το πέναλτι της ιστορίας που λέει και ο Δ. Τριανταφυλλίδης. Σε λίγο η αγωνία τους θα τελειώσει. Το πέναλτι της ιστορίας είναι άπιαστο, παιδιά. Τόχω δει σε βίντεο.
Με τέτοια είσοδο, το Colpo (58) εγκαθίσταται στην πολιτική σκηνή ως βασικός πυλώνας. Αυτομάτως δέχεται όσες συμμετοχές δεν το πίστεψαν από την αρχή, ή όσους παίκτες, αλλά και παίκτριες έψαχναν θέση στην αρχική ενδεκάδα, αριστίδην. Φυσικά, μέχρι να γίνουν όλα αυτά, οι περισσότεροι παλαιοί ψηφοφόροι της ΔΗΜΑΡ και ένα μέρος του στελεχικού δυναμικού της έχουν προσχωρήσει και έχουν γίνει δεκτοί με αλαλαγμούς. Μπορεί και ολόκληρη η ΔΗΜΑΡ. Το κόλπο δεν είναι τίποτα σπουδαίο έχει όμως ένα 10% πάνω κάτω και είναι καλοκαίρι και όσο φουντώνουν τα σενάρια για εκλογές και ουρλιάζει ο Αλέξης και ιδρώνει ο Αντώνης και εφόσον αυτό βγαίνει και γράφει αιχμηρές, μεστές κουβέντες και απλώνεται σε άλλα ακροατήρια και ανεβαίνει, τότε μπορεί να γίνει Colpo grosso.
Είναι η φάση που και οι μηχανισμοί αρχίζουν να κατανοούν ότι η μπογιά τους πέρασε και πρέπει να διαλυθούν ησύχως ή να μεταναστεύσουν και να κατασκευαστεί μια σύγχρονη μηχανή, σχεδιασμένη από την αρχή, σε άλλη βάση, με άλλο όνομα, με έναν ηγέτη, με θέσεις και με όργανα. Είναι η γέννηση του νέου κόμματος του κεντρώου και του έλλογου αριστερού χώρου. Οι ψηφοφόροι, οι φίλοι, τα μέλη του ΠΑΣΟΚ που για κατανοητούς πολιτικούς λόγους μετατοπίστηκαν προσωρινά στη ΝΔ ή στο ΣΥΡΙΖΑ, αρχίζουν να επιστρέφουν ομαδικά. Αρκεί πάντα το νέο κόμμα να έχει κάτι πολύ καθαρό και γειωμένο να τους πει, αρκεί να μπορεί να τους κινητοποιήσει προς το κάθε στόχο, αρκεί να αποδεικνύει κάθε μέρα, ότι δεν είναι ένα τσούρμο αντικρουόμενων «εγώ», ή ένα μαγαζί κάποιου δήθεν μεγάλου, αλλά μια πολιτική παράταξη που λειτουργεί όσο το δυνατόν πιο δημοκρατικά. Που έχει στις τάξεις της καθαρούς κανονικούς ανθρώπους. Και να τα κάνει όλα αυτά με μια χαλαρότητα και μια ανεκτικότητα που να σπάει τα νεύρα των «αντιπάλων».
Για την αυριανή μέρα έχει βουλευτικές εκλογές. Αν όλα πάνε κάπως έτσι η νέα παράταξη του κεντρώου και αριστερού χώρου μπαίνει στη βουλή και συγκυβερνά με τον πρώτο. Όποιος από τους δύο και αν είναι, θα είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Γιατί δεν θα θέλει να κάνει καμιά μεταρρύθμιση ούτε στο κράτος ούτε στην οικονομία και φυσικά έτσι δουλειά δεν γίνεται. Δεν φτάνει να αλλάζεις εσύ πρέπει κάπως ν’ αλλάξουν και οι άλλοι. Πρέπει να τους πείσεις ότι ο κόμπος δεν είναι στην Ευρώπη, στις επιθυμίες των άλλων, αλλά στην Ελλάδα και στις αποφάσεις των δικών.
Πολύ πιθανά ο πρώτος να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο να στοιχειώνει τα όνειρα πολλών φίλων μου, αλλά είναι κάτι τελείως ρεαλιστικό, προκλητικό και επικίνδυνο. «Προ του κινδύνου να πέσει η χώρα σε ακυβερνησία, αναλαμβάνουμε την ευθύνη….». Καθώς ο Αλέξης θα επιστρέφει από του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που θάχει πάει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης για μια αριστερή τσάρκα, συναντιέται με την Προ.Δημ.Πα και δίνουν τα χέρια. Και αρχίζει το πάρτι και δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
Το ζήτημα δεν είναι ποιος είναι ο κορμός της κυβέρνησης. Φαντάζομαι δεν θάχει γουναράδες, αλλά δεν μπορώ να απαιτήσω να μην έχει κομμουνιστές. Το ζήτημα είναι αν η Προοδευτική Δημοκρατική Παράταξη έχει τους ανθρώπους με το καθαρό μυαλό και τα πολιτικά εργαλεία για να συνοδηγήσουν τη χώρα στη νέα κρίσιμη τετραετία. Νομίζω πως τους έχει, μόνο που θα πρέπει από τώρα να προετοιμάζονται ακριβώς γιαυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τελείως απροετοίμαστος για μια φιλοευρωπαϊκή και μνημονιακή διακυβέρνηση, έστω και αν κατά βάθος την έχει αποφασίσει. Στα γραφεία του απαγορεύεται η λέξη «μεταρρύθμιση». Οι συνδικαλιστές του ήδη ακονίζουν μαχαίρια. Η ισχυρή παλαιοκομμουνιστική αντιπολίτευση θα ζητήσει μέρος της εξουσίας και θα μετατρέψει το πάρτι σε αρένα. Οι «λογικοί» που ανάθεμα και αν ξέρουν και οι ίδιοι πόσο λογικοί είναι, θα αναγκαστούν να τείνουν χείρα βοηθείας προς τη δεξιά της συγκυβέρνησής. Θα την έχουν; Όχι λόγω διάθεσης, αλλά λόγω γνώσεων και καθαρών απόψεων.
Το πρόβλημα της Προ.Δημ.Πα δεν είναι αν θα την καπελώσει το ΠΑΣΟΚ και άλλα τέτοια παλιομοδίτικα που κουβαλάμε από την περίοδο της μεταπολίτευσης. Το πρόβλημα είναι αν έχει το πολιτικό συνεργείο, τα υλικά και τις τεχνικές για να ανακατασκευάσει το κράτος. Και δίπλα σε «τρελούς». Και με συμμάχους, τύπους που πριν ένα χρόνο θα τα επανέφεραν όλα με ένα νόμο κι ένα πόνο. Και απέξω κόσμος και ντουνιάς να φωνάζει «Αλέξη τα λεφτά μας». Ελπίζω στα κυβερνητικά γραφεία να μη κυκλοφορούν και ψεκασμένοι. Δεν θάναι μια ωραία ατμόσφαιρα, θάναι ένα απίθανο τρελοκομείο. Αλλά θάναι αυτό και θα πρέπει να κυβερνήσει. Να φωταγωγήσει την Ακρόπολη, να λειτουργήσει τα νηπιαγωγεία και να πληρώσει τις συντάξεις. Με ανθρώπους που οι περισσότεροι δεν έχουν διοικήσει περίπτερο, μα τι λέω, δεν έχουν δουλέψει πραγματικά ποτέ τους. Είναι τότε που θα νοσταλγήσετε το Στουρνάρα και ο Παπαδήμος θα είναι κάτι σαν εθνάρχης.
Το colpo «58», έχει δρόμο. Το πιθανότερο είναι ότι ο δρόμος του περνάει από την εξουσία και αυτό πρέπει να το γνωρίζει. Για να μην καταναλώνεται στα μικρά. Για να βιάζεται και να μη σκοντάφτει. Για να προσέχει. Για να εκπαιδεύεται εντατικά στη συριζαϊκή διάλεκτο.