Τα ουράνια σώματα κινούνται πολύ πριν ο Νεύτων ανακαλύψει την κίνησή τους.
Το ίδιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα, που υπάρχουν πολύ πριν διατυπωθεί οποιαδήποτε θεωρία γι αυτά.
Άλλο η γνώση και άλλο το αντικείμενό της.
Η γνώση απόκτησε εννοιολογική αυτοτέλεια όταν εξελίχθηκε σε επιστημονική γνώση, όταν δηλαδή η εμπειρία των αισθήσεων μπολιάστηκε από την αμφιβολία που δώρισε στον άνθρωπο η γλώσσα και η σκέψη.
Άλλο αν από τότε υπήρξαν περίοδοι όπου γλώσσα και σκέψη καταστράφηκαν από άρχοντες και υπηκόους με διαδικασίες ιδεολογικού πότλατς, όπως πχ σήμερα στην Β. Κορέα.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα, ως ιδέα, προέκυψαν όταν η επιστημονική σκέψη μακρινών συγγενών οδήγησε στο συμπέρασμα ότι επειδή η αυθόρμητη τάξη που δημιουργεί η κοινωνία στην αγορά, είναι προϋπόθεση της ευημερίας της, κάθε ξεχωριστό άτομο έχει ανάγκη από την θεσμική και νομική της κατοχύρωση.
Όταν αργότερα ο Φρόυντ συμπλήρωσε το Καρτεσιανό «υπάρχω με όσα σκέφτομαι» με το «υπάρχω και με όσα δεν σκέφτομαι» η ανθρωπότητα μπήκε σε ένα ανώτερο στάδιο αυτογνωσίας όπου συνείδηση και ασυνείδητο συνυπάρχουν στην δυτική κοινωνική ανθρωπολογία ως ενιαίος πνευματικός σκελετός του φυσικού οικοδομήματος που ονομάζουμε άτομο.
Και ενώ στην φιλοσοφία του Δυτικού πολιτισμού θεμελιωνόταν το πρωτείο του ατόμου, κοινωνιολογία και οικονομία διαφοροποιώντας το «άτομο» από το «οικονομικά ενεργό άτομο» θεμελίωναν την έννοια του Πολίτη.
Έτσι, η προσωπικότητα, ορίσθηκε από τις φιλελεύθερες κοινωνίες ως φορέας δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.
Έχοντας ήδη γράψει τις παραπάνω σκέψεις ως μέρος ενός άρθρου που σκεπτόμουν να δημοσιεύσω με τίτλο «Δικαιώματα και Υποχρεώσεις», έτυχε πριν μερικές ημέρες να δω σε κάποιο κρατικό κανάλι μία εκπομπή αφιερωμένη στην φοιτητική εξέγερση τον Μάιο του 1968 στην Γαλλία.
Ήταν ολοφάνερο ότι ο σκηνοθέτης, κουνώντας απειλητικά το δάχτυλο, μου έλεγε ότι κάτω από την επίδραση των σοσιαλιστικών και των μαρξικών ιδεών οι εξεγερμένοι κατά του «γκωλικού ολοκληρωτισμού» είχαν αφήσει (πια) πίσω τους τις ιδέες του κοινωνικού και του οικονομικού φιλελευθερισμού ως ξεπερασμένες!
Ότι εργάτες και φοιτητές που είχαν καταφέρει «να ανυψωθούν ως τη θεωρητική κατανόηση όλης της ιστορικής κίνησης» όπως λέει το κομμουνιστικό μανιφέστο, ήταν έτοιμοι να απαλλοτριώσουν την ατομική ιδιοκτησία καθώς «οι όροι ύπαρξης της παλιάς κοινωνίας είχαν πια εκμηδενιστεί…» στις πυρπολημένες πανεπιστημιακές αίθουσες της Ναντέρ και στο ξεθεμελιωμένο πλακόστρωτο του Καρτιέ Λατέν.
Το ίδιο σύστημα κομμουνιστικών ιδεών, μισό αιώνα μετά, επιτίθεται με σφοδρότητα εναντίον των φιλελεύθερων ιδεών, αφού από ξεπερασμένες και ακίνδυνες τον «Μάη του ?68» τις θεωρούν πάλι επίκαιρες και επικίνδυνες, παρόλο που αυτό που μεσολάβησε από τότε μέχρι σήμερα ήταν μόνο η κατάρρευση της αιματόβρεκτων δικτατοριών που είχαν εφαρμόσει τις ιδέες του κομμουνιστικού μανιφέστου και του «Μάη του ?68»!
Βλέποντας εκείνη την εκπομπή δεν μπόρεσα ν? αποφύγω την μετάβαση στον ελληνικής κοπής «Μάη του ?68», το «κίνημα δεν πληρώνω»!
Η διαφορά ήταν ότι ενώ οι εξεγερμένοι του 1968 στη Γαλλία δεν κατάφεραν να απαλλοτριώσουν την ιδιοκτησία της «μπουρζουαζίας» , οι «αγανακτισμένοι» του 2010 στην Ελλάδα κατάφεραν να ιδιοποιηθούν μέρος των εισοδημάτων «των κορόιδων» που συνέχισαν να πληρώνουν αφού δεν είχαν την πρόνοια να συνταχθούν με αυτούς που ήξεραν από ιστορική αναγκαιότητα όπως έκανε ο Κος Παπαδημούλης!
Τι εννοώ είπατε;
Ότι για να υπερασπίσουν εναντίον της κοινωνίας το «ηθικό τους πορτοφόλι» επινόησαν το «ηθικό κίνημα δεν πληρώνω, ας πληρώσουν τα κορόιδα».
Μεταξύ τους ένας πιτσιρικάς δήλωσε αυταπάτες και εξαγνίστηκε και μοιράζει σήμερα από ένα σοκάκι της Κυψέλης δισεκατομμύρια, εμπροσθοβαρώς!
Παρέα με το παραπάνω μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας, που χαρακτηρίζω ως «ψηφοφόροι Κουτσόγιωργα» συνεχίζει να με κοροϊδεύει ο Κος Παπαδημούλης.
Που ξεκίνησε κάποτε πλειοδοτώντας ακόμα και από τον Κο Κουβέλη υπέρ μιας αυτόνομης ΔΗΜΑΡ και στη συνέχεια κάθισε και μελέτησε πολύ προσεκτικά τα στοιχεία της πολιτικής ιπποδρομίας και καταλήγοντας ότι το άλογο που τραβάει ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ του «δεν πληρώνω», το έπαιξε γκανιάν και απολύτως ορθολογικά τα κονόμησε.
Σταματώ όμως εδώ, γιατί όπως δεν καταργούνται με ένα νόμο οι συνέπειες της κρατικής χρεοκοπίας, έτσι και με ένα άρθρο δεν γίνεται πλήρης παρουσίαση αυτού του ολότελα σύνθετου και αντιφατικού φαινομένου ιδεών και συμφερόντων που ονομάζω «παπαδημούλης».
Δεν πρόκειται άλλωστε για άνθρωπο αλλά για ιδέα.
Μετεξέλιξη ίσως της ιδέας « ψηφοφόρος κουτσόγιωργα», όπως ακριβώς μετεξέλιξη της ιδέας «αυριανή» είναι η ιδέα «documento» και μετεξέλιξη της ιδέας «παρακρατικός» είναι η ιδέα «παπαγγελόπουλος».
Ιδέες είναι όλα τούτα συντρόφισσες και σύντροφοι.