Όταν, πριν μερικούς μήνες, 58 προοδευτικοί πολίτες αναλαμβάναμε την πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση του κεντροαριστερού – σοσιαλδημοκρατικού χώρου και το χτίσιμο μιας μεγάλης προοδευτικής – μεταρρυθμιστικής παράταξης, είχαμε ασφαλώς μεγαλύτερες φιλοδοξίες για την απήχηση του εγχειρήματος που ξεκινούσαμε.

Δεν πρέπει, σε καμιά περίπτωση, να υποτιμήσουμε τη σημασία της «ελιάς» που όλοι μαζί φυτεύουμε αυτό το διήμερο, ούτε τις προσπάθειες που έγιναν από όλες τις πλευρές για να φτάσουμε ως εδώ.

Μια κριτική – και αυτοκριτική – ματιά, ωστόσο, στα βήματα που ο καθένας έκανε στο χρονικό αυτό διάστημα, θα βοηθήσει πολύ στη μελλοντική πορεία της παράταξης που τώρα συγκροτούμε.

Χωρίς να φυτέψεις, δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα, αλλά αν η ελιά δεν ριζώσει βαθιά στην ελληνική κοινωνία και δεν ξεπετάξει πυκνή φυλλωσιά, ας μην ετοιμάζουμε καλύτερα τους τενεκέδες για το λάδι…

Το λέω αυτό γιατί έχουμε όλοι μας – φάνηκε και από αρκετές ομιλίες που προηγήθηκαν – το… χάρισμα να φορτώνουμε στους άλλους τα όποια λάθη ή και τις παραλείψεις που έχουμε κάνει, ενώ με τους εαυτούς μας είμαστε πολύ πιο επειικείς.

Ας μην βολευτούμε, ωστόσο κι ας μην επαναπαυτούμε στον εύκολο δρόμο της καταγγελίας όλων όσων δεν είναι μέσα σ? αυτή την αίθουσα, ας μιλήσουμε και για τις δικές μας ευθύνες.

Το ορμητικό ξεκίνημα που κάναμε με την δημοσιοποίηση της πρωτοβουλίας μας οι «58» – για να ξεκινήσουμε από τους εαυτούς μας – δεν καταφέραμε να το συνεχίσουμε με τον ίδιο αμείωτο ρυθμό.

Δώσαμε περισσότερο την εντύπωση κάποιων επαϊόντων που έκαναν αφ? υψηλού το καθήκον τους προς την κοινωνία, που, αφού έδειξαν τον δρόμο στους άλλους, περίμεναν στη συνέχεια να τους ακολουθήσουν όλοι από μόνοι τους!

Ταλαντευτήκαμε και χάσαμε αρκετό και πολύτιμο χρόνο σε διαδικαστικά κυρίως θέματα, την ώρα που οι πολίτες και οι πολιτικές δυνάμεις στις οποίες απευθυνθήκαμε περίμεναν το στίγμα μας, τις πολιτικές μας θέσεις, την υλοποίηση των εξαγγελιών μας για την ανανέωση – σε ιδέες και πρόσωπα – του πολιτικού συστήματος.

Η καθυστέρηση αυτή απογοήτευσε πρόσωπα και δυνάμεις που είχαν δείξει αρχικά θετική ανατοπόκριση στο κάλεσμα των «58», τα έκανε πιο επιφυλακτικά και τα αποθάρρυνε στο να συμμετάσχουν ενεργά στη προσπάθειά μας.

Και, το πιο σοβαρό, έκανε χώρο για την εμφάνιση νέων πολιτικών δυνάμεων που διεκδικούν τη συμμετοχή και την ψήφο πολιτών, σε ένα μέρος των οποίων κι εμείς απευθυνόμαστε.

Κατανοητή η δυσπιστία πολλών και ο κίνδυνος να χαρακτηριστεί από τους πολίτες το όλο εγχείρημα ως «ΠΑΣΟΚ-συνεργαζόμενοι», μόνο που ο κίνδυνος ξεπερνιέται με την πετυχημένη προσπάθεια της μεγαλύτερης δυνατής πολιτικής διεύρυνσης και όχι με μια συνεχή γκρίνια για τις δραστηριότητες του ίδιου του ΠΑΣΟΚ, των μελών και των στελεχών του.

Το ίδιο ισχύει και για τη δυσπιστία και τις ενστάσεις από την πλευρά στελεχών του ΠΑΣΟΚ, για την ύπαρξη δήθεν σχεδίου – Δούρειου ίππου για τη διάλυσή του.

Αποδεικνύεται σήμερα, ότι τέτοιος κίνδυνος για το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει από εκείνους που διάλεξαν να συμπορευτούν μαζί του σε μια πολύ δύσκολη προσπάθεια ανασυγκρότησης της δημοκρατικής παράταξης, αλλά από εκείνους που συνεχίζουν να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι τίποτα δεν είναι όπως παλιά, ότι η ανασυγκρότηση περνάει και μέσα από τη σύγκρουση με το κατεστημένο σύστημα, με πολιτικές και πρακτικές που μας έφεραν στον πάτο του βαρελιού.

Το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να διαλυθεί πολιτικά, μόνον από όσους δεν αποφασίζουν τη σύγκρουση με αυτές ακριβώς τις νοοτροπίες του παρελθόντος – μαζί οι δικές τους – και όσους προτίμησαν την αποστασιοποίηση από τη δύσκολη προσπάθεια ή – πολύ περισσότερο – την αναζήτηση σκιάς στους… δημοφιλείς προορισμούς της ανέξοδης καταγγελίας και της προσωπικής τους αποκατάστασης.

Φίλες και φίλοι,

Ας μην έχει κανένας μας την παραμικρή αμφιβολία για τις δυσκολίες που θα συναντήσουμε προσπαθώντας να μεγαλώσουμε αυτή την ελιά, και να γευτούμε τον καρπό της.

Μέσα από την κοινή αυτή προσπάθεια θα ξεπερνιώνται οι μεταξύ μας επιφυλάξεις, θα αναδεικνύονται, ολοένα και περισσότερο αυτά που μας ενώνουν για το μέλλον, παρά αυτά που μας χωρίζουν από το παρελθόν.

Η ΕΛΙΑ θα γίνεται κάθε μέρα και πιο πολύ το κοινό μας σπίτι, η κοινή μας παράταξη.

Χωρίς να χάσουμε τίποτα σε ότι αφορά την πολυσυλλεκτικότητα – το αντίθετο μάλιστα – και τη φυσιογνωμία της κάθε δύναμης, έχουμε να κερδίσουμε πολλά στην φερεγγυότητα και την αξιοπιστία της παράταξης.

Κι ελπίζω ότι πολύ σύντομα, τα κομματικά σύμβολα που… στολίζουν σήμερα τις ρίζες της – και που δεν καλύπτουν και ένα σημαντικό μέρος αριστερών που τη συμμετοχή μας συμβολίζει η ίδια ελιά – δεν θα χρειάζονται πιά.

Θα μας φτάνει – και θα μας εκφράζει όλους – η ελιά!

Η ιστορία των πολιτικών δυνάμεων, η συνεισφορά τους στον τόπο, τα θετικά και τα λάθη τους, ιδιαίτερα σε μια τόσο πλούσια και σημαντική για τη δημοκρατία μας περίοδο, όπως είναι η μεταπολίτευση, θα τα καταγράψει και θα τα αποδώσει με λεπτομέρειες η ιστορία.

Ο σεβασμός και η αναγνώριση του καθενός μας για τους αγώνες του άλλου, της κάθε πολιτικής δύναμης, δεν μπορεί μπορεί παρά να είναι δεδομένος. Αλλοιώς δεν θα ?μαστε σήμερα εδώ.

Το διακύβευμα, ωστόσο, στις μέρες μας δεν είναι τι μπορεί να κάνει η κάθε πολιτική δύναμη ξεχωριστά για το μέλλον της, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί για τη χώρα μας. Το διακύβευμα είναι το μέλλον, η επιβίωση και η ανάπτυξη της Ελλάδας!

Φίλες και φίλοι,

Να ενώσω κι εγώ τη φωνή μου με όσους τόνισαν την ανάγκη ενός καλού αποτελέσματος στις ερχόμενες αυτοδιοικητικές και ευρωεκλογές για το μέλλον της δημοκρατικής μας παράταξης.

Και να προσθέσω ότι το αποτέλεσμά τους, κάθε άλλο παρά προδιαγεγραμμένο είναι, ιδιαίτερα σε ένα τόσο ρευστό πολιτικό περιβάλλον.

Ας μην ξεχάσουμε αυτά για τα οποία οι «58» προσπαθήσαμε και θα εξακολουθούμε να προσπαθούμε:

Ένα ψηφοδέλτιο που θα αποτυπώνει τη προσπάθειά μας για ανανέωση του πολιτικού σκηνικού, συγκεκριμένες προτάσεις για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στη χώρα μας, αλλά και στη σημερινή Ευρώπη, ένα πρόγραμμα αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στην πολιτική και οικονομική ζωή, στην ίδια την κοινωνία.

Πρέπει να κάνουμε, όσο μπορούμε πιο διακριτό, το στίγμα της ελιάς, το στίγμα της νέας κοινής μας παράταξης.