Το πρόβλημα δεν είναι οι καλλιτέχνες. Κάποιοι από αυτούς έχουν επιλέξει να στρατευτούν κομματικά, κάποιοι άλλοι να ακολουθούν το ρεύμα της εποχής, όπως το αντιλαμβάνονται οι ίδιοι με βάση το θυμικό και τις, επιλεκτικές καμιά φορά, ευαισθησίες τους. Το πρόβλημα είναι οι «άλλοι». Αυτοί που έβλεπαν πάντα τους καλλιτέχνες σαν υπογραφές κάτω από τα ψηφίσματά τους, σαν κομμάτι του προγράμματος ενός Φεστιβάλ ή σαν ψηφοσυλλέκτες των κομματικών τους ψηφοδελτίων. Αυτοί που έμαθαν να κολακεύουν τους «δικούς τους» και να «μαλώνουν» όσους τόλμησαν να τραγουδήσουν «θα περάσει κι αυτό», αυτοί που προσπάθησαν να καλύψουν με την πολύχρωμη σημαία της ειρήνης τη ματοβαμμένη σημαία της Ουκρανίας, λες και μπορεί να υπάρξει ειρήνη σε συνθήκες σφαγής και ξεσπιτώματος ενός λαού.

Είναι οι ίδιοι που θυμήθηκαν τώρα τα «Βελιγράδια» που κάποτε κατανόησαν, όπως κατανοούν τώρα τους λόγους της εισβολής στην Ουκρανία επικαλούμενοι την ιστορία. Στηρίζουν έτσι, επί της ουσίας, τον αυτοκρατορικό μεγαλοϊδεατισμό του Πούτιν που οραματίζεται να αποκαταστήσει τα σύνορα της τσαρικής Ρωσίας επί Μεγάλης Αικατερίνης αλλά και τα σχέδια του σκοταδιστή «Πατριάρχη πασών των Ρωσιών» Κυρίλλου που ισχυρίζεται ότι Ρώσοι, Λευκορώσοι και Ουκρανοί είναι ο λαός της «Αγίας Ρωσίας». Ταυτόχρονα αναθερμαίνουν τις ελπίδες των σκληροπυρηνικών θιασωτών της ανασύστασης της «χώρας των Σοβιέτ» που δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την περεστρόικα του Γκορμπατσόφ. Οι «ίσες αποστάσεις» που δήθεν κράτησαν κάποιοι στην αρχή, ξεθώριασαν στην πορεία κι αυτές…

 Διαβάστε τη συνέχεια στην athensvoice.gr

Πηγή: www.athensvoice.gr