Θα  την εξομολογηθώ την αμαρτία μου, δεν βλέπω ποδόσφαιρο.

Οι λόγοι πολλοί, με βασικότερο  το ότι από μικρό παιδί   δεν ήμουνα  αθλητικός τύπος  και δεν μπορούσα να ταυτιστώ.

 Τουλάχιστον με τα χρόνια έχω πάψει να σνομπάρω όσους  βλέπουν μετά μανίας, αναγνωρίζοντας ότι εγώ έχω κάποιο πρόβλημα  και όχι αυτοί.  Το ποδόσφαιρο είναι ένα ολόκληρος κόσμος. Τυχεροί αυτοί που τον έχουν καταλάβει και δεν αρκούνται στο ρόλο του οπαδού.

Έτσι  πέρασα το τριήμερο διαβάζοντας δυο βιβλία  λογοτεχνίας, χωρίς να αισθανθώ την ανάγκη να  ενδυθώ  το κοστούμι του κριτικού.  Δεν ανακοίνωσα πουθενά  την γνώμη μου,  ούτε  μπήκα  στο προφίλ των συγγραφέων για να τους επαινέσω  ακκιζόμενος.  Αφέθηκα στη μαγεία της αφήγησης.

Διαβάζουμε λογοτεχνία για να ταξιδέψουμε. Άλλες φορές το ταξίδι είναι όμορφο,  άλλες  φορές  όμως τελειώνουμε  το βιβλίο  από μια αίσθηση καθήκοντος, αν και μεγαλώνοντας έχουμε καταλάβει ότι το να αφήσεις ένα βιβλίο στην άκρη  είναι ανθρώπινο. Και φυσικά  δεν ενδιαφέρει κανέναν  η γνώμη μου.

Ως εκ τούτου η δίκη του Καραγάτση που στήθηκε κυρίως στο FB με  εκνεύρισε γιατί εκτός από τις ισοπεδωτικές απόψεις που διάβαζα κατηγορώντας τον για σεξισμό, λες και η ρεαλιστική  του γραφή υποδηλώνει συμφωνία, εκτός αν τον κρίνουμε την συμπεριφορά του και όχι για την πένα του.

 Όλο αυτό  υποκρύπτει κατά τη γνώμη μου μια προσπάθεια επηρεασμού του  αναγνώστη, εμφυσώντας την κατά την γνώμη άλλων ορθή ματιά στα πράγματα. Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σας αλλά δεν θα πάρω. 

Έτσι μεταξύ ανάγνωσης  και σερφαρίσματος σε συγκεκριμένα  ειδησεογραφικά και οικονομικά   sites που παρακολουθώ,  διάβασα  φευγαλέα και για την φυλάκιση του γνωστού ποινικολόγου, χωρίς όμως  να  πάρω μάτι χαζεύοντας  τα πρωϊνάδικα. Μία ακόμα ιστορία όπου το φαίνεσθαι   έκρυβε ένα διαφορετικό είναι.

Η ζέστη μας προσγειώνει στα ανθρώπινα μέτρα. Συνειδητοποίησα ότι το καλοκαίρι έχει έρθει για τα καλά και για πρώτη φορά μετά από χρόνια  θυμήθηκα πως  είναι να πηγαίνεις για μπάνιο στη θάλασσα.

Με άλλα λόγια  άφησα στην άκρη τους σοβαρούς προβληματισμούς, διέγραψα  δύο προσχέδια σχολίων που είχα έτοιμα για  σήμερα, το ένα αφορούσε τον υπερτουρισμό, το άλλο την έννοια της ανύπαρκτης αυτοκριτικής  από τους τραγικούς πολιτικούς που επιδιώκουν να επιστρέψουν,  και αφέθηκα  στην καλοκαιρινή χαύνωση.

Η ζωή είναι εν τέλει απλή και εμείς οι δήθεν σοβαροί παρασυρόμαστε από  κάποια  εσφαλμένη ιδέα για την χρησιμότητα αυτών που λέμε, λες και αν δεν τα πούμε θα αλλάξει η πορεία του κόσμου.

Κι ανάμεσα  στις φωτογραφίες  από παραλίες και αυτάρεσκα σώματα ξεπροβάλλανε  οι ειδήσεις για τις γκρίνιες στο  ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ.  So what είπα αυθόρμητα από την φανταστική μου ξαπλώστρα.

Υιοθέτησα  για λίγο την λογική της. Τη λογική που κράτησε περίπου το 60 % των ψηφοφόρων μακριά από την κάλπη. Αλήθεια  πιστεύουμε ότι  όλος αυτός  ο κόσμος  αγωνιά  για τον ενιαίο φορέα της Κεντροαριστεράς;  Να με λέγανε Θεοχαρόπουλο, Ραγκούση ή Γιώργο Τσίπρα  να το καταλάβω. Ευτυχώς όμως μου  είναι αδιάφορη η αγωνία  της πολιτικής τους επιβίωσης. 

Εμένα  μου αρκεί που οι πολλές πυρκαγιές  που ξέσπασαν εδώ κι εκεί σβήστηκαν αμέσως. Και φυσικά περιμένω να δω  να γίνεται κάτι για την ακρίβεια. Μην με ρωτήσετε πως. Δεν  ξέρω. Καλώς ή κακώς η χώρα έχει κυβέρνηση με ορίζοντα τριετίας. Τα προβλήματα όμως είναι εδώ και δεν σηκώνουν αναβολή.  

Με την ματιά της  κατασυκοφαντημένης  ξαπλώστρας τα πράγματα που μας ενδιαφέρουν είναι πολύ πιο απλά και άμεσα.  Κι αυτά  πρέπει να απαντηθούν από το πολιτικό σύστημα.

Η σοβαρότητα εύκολα γίνεται άλλοθι και στο τέλος καταλήγει σε σοβαροφάνεια.

Και αυτό είναι κάτι που το φοβάμαι και για εμάς τους θεατές και για αυτούς που  είναι στη σκηνή.

Καλό καλοκαίρι λοιπόν.

Σχόλιο στην εκπομπή «Καθρέφτης» του Χρήστου Μιχαηλίδη στo Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ