στο Martin L. West (1937-2015), χαράμι η φιλολογία
Ήθελα να γράψω για τη βία. Ξεκίνησα κιόλας αλλά το άφησα στην άκρη. Επουδενί για τις αγάπες. Παντού βία. Για τα σχολεία θα μιλούσα. Για το απαίδευτο ισνάφι τών παιδευτών που παιδεύει τα κορίτσια κυρίως και τα μη «ευθέα» φύλα. Διευθυντές, παρατρεχάμενοι, δάσκαλοι, καθηγητάδες, απόλογοι της βίας. Όπως κι οι πουτινοτσολιάδες μας. Με το θύτη. Οι επίδοξοι θύτες. Οι ανώμαλοι.
Για αυτό θα γράψω: για αγάπες. Σαν αυτή τού πρίγκιπα Μίσκιν στον Ντοστογιέφσκι. Σα Ραβουνί, σαν Εσταυρωμένος, σαν Ιουστίνη τού Ντε Σαντ. Ιδού ήρωες κι ηρώισσες να υπογραμμίσουν πως «ιδέ άνθρωπος», ζούμε ακόμη. Το καλό τού Μίσκιν το γνώρισα αυτοπροσώπως. Από κοντά. Θαυμάζοντας την εξέλιξη του μέγιστου των συγκαιρινών συγγραφέων μας, του Θανάση του Τριαρίδη. Και θα έμενα στο Μίσκιν και το Ραβουνί, αν δεν ανακάλυπτα το πέμπτο Ευαγγέλιο στην περικοπή της διήγησης του Ούρμπινεκ από την Ανακωχή τού Λέβι. Τι Είναι και Χρόνος, τι Χάμπερμας, τι Σπινόζα, τι Άρεντ, τι Βίτγκεντσταϊν: ο ορισμός τού «είναι» στην αντιπλατωνική (καθότι πραγματική) μυθολογία τού Ευαγγελιστή μου, που άνθησε στους Άγιους Τόπους τής Ευρώπης. Στην Πολωνία.
Κι η Πολωνία ού μακρόν κείται της Ουκρανίης. Που Ουκρανίη σημαίνει ακριτική χώρη. Προφανώς οι Διγενείς θα πληθαίνουν αυτού. Ασυνάρτητος θα πείτε. Δε θα είστε οι πρώτοι. Σας πρόλαβαν κριτικοί κινηματογράφου που κομπορρημονούν ότι ξέρουν και από Κράτος Δικαίου καλύτερα από Μανιτάκηδες, Μανωλεδάκηδες, Τσακυράκηδες, Αλιβιζάτους. Σημεία τών καιρών. Όπως γεμίσαμε επιδημιολόγους δίχως πτυχία ιατρικής και αρνητές τού Ολοκαυτώματος δίχως τσίπα.
Για αυτό και οι συνειρμοί πλέκουν το αναντίρρητο χρέος να επιμείνω στη δύσκολη διάκριση. Εξωτερικά στη δύσκολη ώρα τής κατρακύλας που φέρει ο πολέμος τού θηρίου οφείλουμε να είμαστε ευέλικτοι. Να συμμαχήσουμε και με τους Μαδούρο, και με τους Σιίτες. Στον εσωτερικό όμως διάκοσμο των σχέσεών μας όμως άτεγκτοι πρέπει να φανούμε. Υπερασπιστές τού Κράτους Δικαίου.
Έτσι. Εντός των κοινωνιών μας. Οφείλουμε το συντομότερο όχι να φιμώσουμε αλλά να απομονώσουμε τους συμπαθούντες τον πουτινισμό και τη βία. Δεν αρκεί αυτό όμως. Την απομόνωση την οφείλουμε και σε όσους τραμπίζουν, υποσκάπτουν το Κράτος Δικαίου, αντιδημοκρατίζουν από αριστερά δεξιά ή κέντρο. Όσους/ες καλούν σε Βίσεγκραντ ή Πολωνίες, όσους/ες συζητούν την καθαρότητα των εθνών μας, όσους/ες ανέχονται να κατεδαφίζονται μη χριστιανικά νεκροταφεία, τους χειροκροτητές τών επαναπροωθήσεων, τους/τις ευνοϊκά προσκείμενους/ες στον ομοφοβικό/τρανσφοβικό Κούγια, τους αντιΡομά, σε όσους/όσες χασκογελούν λέγοντας «γύφτοι». Ακόμη κι αν ντύνονται με την ουκρανική σημαία. Πολλοί δωσίλογοι στην Κατοχή την ελληνική ενδύθηκαν σημαία επίσης. Πατρίδα μας το Κράτος Δικαίου.
Και διεθνώς. Τα μισόλογα και οι υποχωρήσεις ας τερματίσουν. Σόλων. Κύριε (σφάκτη) Μόντι, κε (θρασύτατε) Σι Τζι Πιν. Διαλέξτε. Με το τέρας ή με τη νομιμότητα; Ό,τι δεν κατάφερε η Δύση στην αυγή τής χιλιετίας, όταν η εκλογική ήττα Γκορ σήμανε τη σκουπιδοποίηση του σπουδαίου εργαλείου που ήταν έως τότε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, μπορεί να το επιτύχει τώρα. Και να επιβληθεί και στους εν όπλοις πελάτες της. Τους Σουνίτες καταπιεστές και δολοφόνους, που μας υβρίζουν όταν αρνούνται να ψηφίσουν στον ΟΗΕ κατά της ρωσικής εισβολής, όταν προβαίνουν σε δεκάδες αποκεφαλισμούς (και η Ελλάς τον εναέριο χώρο τους προστατεύει!), όταν καταδικάζουν σε λιμό το λαό της Υεμένης. Απαραίτητη αφετηρία: σταθερή ισοτιμία Ευρώ Δολαρίου!
Και για εκείνο το περί εξωτερικής ευελιξίας: την ήττα Πούτιν ποιος θα την φέρει; Ο Γιαμπλίνσκι; Ή ο Γκόρμπι; Την ήττα του θηρίου θα την επιτύχουν άτομα και συλλογικότητες που ενδεχομένως στη Δύση θα αποκαλούσαμε «κολαμπορατέρ». Ας μην αδιάκριτα πυροβολούμε εκείνους/ες που έως τώρα σιωπούσαν, αποφάσισαν ή πρόκειται να αποφασίσουν να αντισταθούν στο θηρίο Πούτιν. Λίγος ρεαλισμός δε βλάπτει. Κι όποιος/α ιμείρεται των ιδανικών, ας ενεργοποιήσει εαυτόν/ευαυτήν όπως δεν έκανε τόσα χρόνια απέναντι σε αντιευρωπαίους και χρυσαυγίτες: ΣΤΟΠ! Κανένας διάλογος με πουτιναπολόγους. Καμιά ανοχή σε τρωγλοδύτες τού Κράτους Δικαίου. Άλλωστε κι ο Σαλβίνι μάς εμφανίστηκε αλληλέγγυος των Ουκρανών προσφύγων. Κι ο Ανδριανόπουλος από πουτινοκλακαδόρος το γύρισε ουκρανοσύμμαχος! Πάντως, ο ΑνδροΝΙΚ με τον… Κανταΐφι! Ολίγη κανέλη παρακαλώ!
Ορισμένοι ανοικτά τον ειρωνεύονται. Κι όμως υπάρχει Γέρος τής Δημοκρατίας. Δεν είναι ο Μπέρνι Σάντερς. Είναι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, ένας υπεύθυνος άνθρωπος. Υποκλίνομαι. Αναμένω. Χωρίς αιδώ αριστεροί μου δεξιοί!