Η κρίση της ΕΡΤ και η παρεπόμενη κυβερνητική, που οδήγησε στην έξοδο της ΔΗΜΑΡ από την τρικομματική και ακολούθως στη συγκρότηση της ακόμη πιο εύθραυστης δικομματικής, φανερώνει, αν μη τι άλλο, τις μεγάλες δυσχέρειες εφαρμογής του προγράμματος σταθεροποίησης της οικονομίας σύμφωνα με τις απαιτήσεις εταίρων και δανειστών.
Στον βαθμό μάλιστα που η τρόικα επιμένει στην πιστή, σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, εφαρμογή των προαπαιτούμενων για τη χορήγηση της χρηματοδοτικής βοήθειας, το πολιτικό πρόβλημα θα αναδεικνύεται ολοένα και βαρύτερο.
Η προαπαιτούμενη πολιτική σταθερότητα για την εφαρμογή του προγράμματος οικονομικής εξυγίανσης δείχνει να υπονομεύεται εκ των έσω, από την υποτιθέμενη συμμαχία κυβέρνησης και εταίρων.
Η διαρκής πίεση στα κόμματα που συγκροτούν την κυβέρνηση, η οποία είναι επιφορτισμένη με την εφαρμογή του οικονομικού προγράμματος, δεν εγγυάται την πρόοδο, παρά μόνο ενισχύει τον αυτοτροφοδοτούμενο φαύλο κύκλο πολιτικής και οικονομίας.
Ηδη η μόλις συγκροτηθείσα δικομματική κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας – ΠαΣοΚ δοκιμάζεται ακριβώς από την ασφυκτική πίεση της τρόικας για περικοπές και απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Πολύ περισσότερο όταν οι διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων παραμένουν και μια δήλωση σαν αυτή του κ. Βορίδη είναι αρκετή για να προκαλέσει κλυδωνισμούς στη συνοχή της κυβέρνησης.
Χωρίς αμφιβολία η πολιτική συμφωνία Σαμαρά – Βενιζέλου είναι εύθραυστη και μπορεί να σπάσει ανά πάσα στιγμή.
Και επειδή οι τροϊκανοί δείχνουν άκαμπτοι δεν είναι απίθανο η πίεση για απολύσεις να αποτελέσει την αφετηρία μιας νέας πολιτικής κρίσης.
Πολύ περισσότερο μάλιστα αν, όπως αναμένεται, μετά την ανακεφαλαιοποίηση μεταφερθεί η ίδια πίεση για απολύσεις και στις τράπεζες.
Στην περίπτωση αυτή είναι προφανές ότι η ατμόσφαιρα θα γίνει εκρηκτική.
Ηδη ο κάμπος είναι ξερός και ένα σπίρτο αρκεί για να ανάψει μεγάλη κοινωνική φωτιά στη χώρα.
Με άλλα λόγια, όσο προσεγγίζουμε τον σκληρό πυρήνα αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας τόσο η κυβέρνηση θα υφίσταται ισχυρότατους κλυδωνισμούς. Οι περισσότεροι προβλέπουν ότι δεν θα αντέξει νέες κοινωνικές συγκρούσεις και θα καταρρεύσει υπό το βάρος αποφάσεων και επιλογών που λαμβάνουν άλλοι.
Πράγμα που σημαίνει ότι χρειάζονται ανάσες στην εφαρμογή του προγράμματος εξυγίανσης της οικονομίας. Οσο αυτές δεν προσφέρονται τόσο λιγοστεύουν οι μέρες της δικομματικής κυβέρνησης