Το αίτημα για απλή και άδολη -όπως πρόσθεσε ο Ηλίας Ηλιού- αναλογική ήταν νόμιμο αίτημα της Αριστεράς εκείνους τους δύσκολους καιρούς. Οταν το μετεμφυλιακό κράτος προσπαθούσε με κάθε τρόπο να περιορίσει την καταγραφή της Αριστεράς. Οταν δούλευαν τα ξερονήσια και οι εκτελέσεις. Τότε που η ΕΡΕ με το καλπονοθευτικό τριφασικό σύστημα κατόρθωσε το 1956 αν και μειοψηφία στην κάλπη να πλειοψηφήσει στη Βουλή. Παρά ταύτα, καλό είναι να θυμόμαστε και το γεγονός της ανάδειξης το 1958 της ΕΔΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση παρά το σύστημα υπερενισχυμένης αναλογικής. Η μετριοπαθής ενωτική πολιτική της και το άνοιγμα σε παράγοντες του Κέντρου είχαν αποτέλεσμα. Και αυτό γιατί σε τελευταία ανάλυση η πολιτική μετράει και όχι το εκλογικό σύστημα.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Μετά τη δικτατορία οι πολιτικές δυνάμεις πορεύτηκαν με μεγαλύτερη σοφία, έθεσαν όρια στην αντιπαράθεσή τους. Ακόμα και το δύσκολο ’89 το ξεπέρασαν επουλώνοντας το τραύμα που άνοιξε. Ολο αυτό το διάστημα η συζήτηση για το εκλογικό σύστημα ήταν παρούσα αλλά σε δεύτερο πλάνο. Δεν κυριάρχησε και κυρίως δεν καθόρισε τις εξελίξεις. Κόλπα συγκυρίας με σοβαρές επιπτώσεις ενεργοποιήθηκαν, αλλά οι τάσεις του εκλογικού σώματος είναι αυτές που τελικά σφράγισαν τις εξελίξεις. Ο νόμος Κουτσόγιωργα καθυστέρησε την εκλογή Μητσοτάκη αλλά δεν την απέτρεψε. Ο νόμος Σκανδαλίδη με μπόνους 40 εδρών και Παυλόπουλου με μπόνους 50 στο πρώτο κόμμα υπερενίσχυσαν με βουλευτές κόμματα που όμως ήταν πανίσχυρα με ποσοστά πολύ πάνω από το 40%. Σήμερα είναι προφανές ότι ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ ανασύρει το αίτημα για απλή αναλογική για να φρενάρει την πτώση του, να αλιεύσει συγκυριακά συμμάχους μιας χρήσης (κάποιος θα τους αποκαλούσε χρήσιμους ηλίθιους) και μαζί με παντελώς άχρηστες συζητήσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη και τις μικρότερες πολιτικές δυνάμεις από τα υπαρκτά προβλήματα.
Προφανώς το εκλογικό σύστημα θέλει προσαρμογή στις νέες συνθήκες. Υπάρχουν προτάσεις στα συρτάρια. Παραλλαγές του γερμανικού συστήματος, η πρόταση επί υπουργίας Ραγκούση, η πρόταση του Ποταμιού κυρίως σε ό,τι αφορά στην εκλογίκευση του μπόνους και άλλες. Γι’ αυτά μπορούμε να συζητήσουμε. Ομως το αίτημα για απλή αναλογική στη φάση που βρίσκεται η χώρα και η ΕΕ θα διευκολύνει την ακυβερνησία. Και θα καταστήσει τη χώρα -όπως ακριβώς έγινε στο Ισραήλ- όμηρο ακραίων η γραφικών σχηματισμών. Καθόλου τυχαία το ΚΚΕ και ο Λεβέντης έσπευσαν να πλειοδοτήσουν. Ελπίζω τα κόμματα της Κεντροαριστεράς να δουν τη φάκα πίσω από το τυράκι. Κάποιος καλοπροαίρετος θα έλεγε ότι παρουσιάζεται μια ευκαιρία για συναίνεση. Λάθος. Η συναίνεση δεν δίδεται a la carte. Και κυρίως δεν χορηγείται σε μια κυβέρνηση που θήτευσε στον διχασμό και την κατασυκοφάντηση των πολιτικών της αντιπάλων. Μια κυβέρνηση που ο ακροδεξιός της εταίρος περίπου χαιρέτησε το Brexit. Να το πω αλλιώς: της συναίνεσης προηγείται η μετάνοια.