Tο επαναλαμβάνω με κάθε ευκαιρία: η αμερικανική πολιτική έχει πολλά μυστικά, αλλά δεν έχει κανένα μυστήριο. Είναι ευκαιριακή, μυωπική, ανορθολογική και συχνά αυτεπιβούλευτη ―φέρνει στο μυαλό μια πολυχρησιμοποιημένη φράση του Φ.Σ. Φιτζέραλντ από τον «Μεγάλο Γκάτσμπυ»: «Ήταν απρόσεκτοι άνθρωποι, ο Τομ και η Ντέιζυ· έσπαζαν πράγματα κι ανθρώπους κι ύστερα αποσύρονταν στα λεφτά τους ή στην απέραντη απροσεξία τους ή σε οτιδήποτε ήταν εκείνο που τους κρατούσε μαζί, κι άφηναν τους άλλους να μαζεύουν τα σπασμένα.» Πράγματι, μπορούμε να απεικονίσουμε έτσι στην αμερικανική πολιτική: η τελευταία της επιτυχία ήταν, νομίζω, στον πόλεμο της Κορέας. Από τότε έχουν περάσει εβδομήντα χρόνια.

Το ερώτημα που μπαίνει αυτές τις τελευταίες εβδομάδες γύρω από το Αφγανιστάν είναι γιατί, ενώ οι Ταλιμπάν κατελάμβαναν τη χώρα και πλησίαζαν στην Καμπούλ, οι ΗΠΑ αντί να αλλάξουν σχέδια, να ενισχύσουν τα εναπομείναντα νατοϊκά στρατεύματα και να τους αναχαιτίσουν, είπαν see you later alligator και έφυγαν με ελαφρά πηδηματάκια. Οι Αμερικανοί, οι δυτικοί γενικά, βρίσκονταν στο Αφγανιστάν για να εμποδίσουν την επικράτηση του φονταμενταλιστικού Ισλάμ, όχι για να το καλωσορίσουν στην Καμπούλ ― και όντως, για λίγα χρόνια, είχαν πετύχει κουτσά-στραβά ένα είδος containment· αργότερα όμως, ενώ οι ακραίοι ισλαμιστές κέρδιζαν δημοτικότητα και εδάφη, αντί να εντατικοποιηθεί η πολεμική προσπάθεια και κυρίως η προσπάθεια οικοδόμησης κράτους, οι ΗΠΑ αποφάσισαν να παρατήσουν το Αφγανιστάν και να προχωρήσουν σε νέες περιπέτειες. Να λοιπόν πώς έχει πάνω-κάτω η ιστορία:

Διαβάστε τη συνέχεια στην athensvoice.gr