Είναι πανανθρώπινη οδυνηρή εμπειρία: Η Δημοκρατία δεν «αποθηκεύεται» ψυχικά, ώστε να χρησιμοποιηθεί σε περιόδους «έλλειψης» ή κρίσης.
Ιδιαίτερα μάλιστα όταν «πολιορκείται» από την αχαλίνωτη δημαγωγία, υπόκειται σε συνεχή ευθραυστότητα, έτοιμη πάντοτε να καταρρεύσει απέναντι σε κάθε «χαοτικό ψέμα». Αρκεί αυτό να γίνει πιστευτό.
Γι’ αυτό ακριβώς η Δημοκρατία που θέλει να ζήσει, δεν δικαιούται να είναι «αφελής» και να μην αναγνωρίζει τους εχθρούς της.
Ειδικά όταν αυτοί επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν τους ανθρώπους ως «εργαλεία» για τους σκοπούς τους.
Μία κακοήθης εκδήλωση που συγκροτεί πάντοτε τον πυρήνα κάθε ολοκληρωτικού παραληρήματος. Διότι παραβιάζει ευθέως την «καντιανή επιταγή», η οποία λέει ότι ο άνθρωπος είναι πάντα σκοπός και ποτέ μέσον. Είναι το ζήτημα που τέθηκε ουσιαστικά στην υπόθεση Τριαντόπουλου, όπου ταυτόχρονα συντρέχουν τα εξής: ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, πριν ένα μήνα, απαιτούσε να μην παραμείνει στην προανακριτική της Βουλής όποια υπόθεση έρχεται σ’ αυτήν αλλά να διαβιβάζεται αμέσως στην τακτική δικαιοσύνη.
Αντίστοιχα, το σύνολο ακροδεξιών και (σταλινογενών) αριστερών που απορρίπτουν την Δικαιοσύνη της Δημοκρατίας, αποκαλύπτοντας την σχέση τους με την Δημοκρατία, απαιτούσαν κάτι ακόμη πιο ακραίο: η δίκη να γίνει στους δρόμους. Δηλαδή με όρους αγέλης.
Αυτό αποτελούσε άλλωστε το κεντρικό σύνθημα των πανό που αναρτούσαν στις κοινές συγκεντρώσεις τους.
Αλλά και στο ακατάσχετο παραλήρημα μίσους που εκτόξευαν για το κοινοβούλιο, επειδή «δεν είναι η φωνή του λαού». Επιβεβαιώνοντας την προειδοποίηση του UMBERTO ECO ότι "Κάθε φορά που κάποιος σκορπίζει αμφιβολίες ως προς τη νομιμότητα του κοινοβουλίου, επειδή δεν εκπροσωπεί πια τη “φωνή του λαού”, μπορούμε να νιώσουμε τη μυρουδιά του αιώνιου φασισμού". («Πέντε ηθικά Κείμενα», Ελληνικά Γράμματα).
Και όταν η φαντασίωση για δίκη «από τον λαό», εκτός των κανόνων της Δημοκρατίας και με όρους αγέλης, διαψεύστηκε, επιδίωξαν το ίδιο με την μετατροπή της ίδιας της προανακριτικής σε αγέλη. Με την κατάχρηση των κανόνων της Δημοκρατίας, που συχνά είναι χειρότερη από την ευθεία κατάργηση.
Γι’ αυτό, μόλις ο κ. Τριαντόπουλος «συμμορφώθηκε» με την απαίτηση Ανδρουλάκη και ζήτησε να παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη, παραφρόνησαν όλοι. Από τον κ. Ανδρουλάκη, μέχρι τους φιλοναζί ακροδεξιούς και τα παιδιά του Στάλιν.
Διότι τους ανέτρεπε τα – απολύτως ασύμβατα με το ήθος της Δημοκρατίας - σχέδια «ανθρωποφαγίας».
Και επειδή «ξέρουν κι άλλο μονοπάτι», παρ’ ότι πέρασαν οι απόκριες, φιλοναζί και σταλινικοί μεταμφιέστηκαν σε «φίλους» της Δημοκρατίας και της Βουλής!
Απέναντι όμως στους εχθρούς της, ιδία όταν μεταμφιέζονται σε φίλους, μόνον μία, εν εγρηγόρσει, μαχόμενη Δημοκρατία μπορεί να επιβιώσει. Διότι η Δημοκρατία «υπνοβάτης» πεθαίνει ως αφελής. (Περισσότερα, Πέτρος Παπασαραντόπουλος, «Η υπονόμευση της Δημοκρατίας», «Επίκεντρο», σελ. 102 επ.).
Η επιλογή λοιπόν για άμεση παραπομπή στην τακτική δικαιοσύνη του κ. Τριαντόπουλου, είναι πράξη μ α χ ό μ ε ν η ς Δημοκρατίας σε εγρήγορση.
Η οποία προστατεύει τους πολίτες της, τους θεσμούς της και εν τέλει τον εαυτό της, από τους εχθρούς της.
Χωρίς μάλιστα να παραβιάζει το Σύνταγμα. Για το οποίο, άλλωστε, δεκάρα δε δίνουν οι εραστές του νόμου της αγέλης.
Όμως για την αποτελεσματικότητα της «δημοκρατικής άμυνας» απέναντι σε αντιδημοκρατικούς «στρατούς», δεν υπάρχει καμία διαβεβαίωση. Διότι η αχαλίνωτη δημαγωγία και η συναρπαστική γοητεία του ψέματος, μαγεύουν.
Ο ραψωδός όμως της ανθρώπινης αυτονομίας Κορνήλιος Καστοριάδης, φρόντισε να απαλύνει την αγωνία μας:
«Γνωρίζουμε από την ιστορία ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία είχε μέχρι σήμερα οριακά μεγαλύτερη επιτυχία από τον αγώνα κατά του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Αλλά για όσους είναι στρατευμένοι στο μοναδικό πολιτικό πλάνο που χρήζει υπεράσπισης, το πλάνο της οικουμενικής ελευθερίας, ο μοναδικός ανοικτός δρόμος είναι η συνέχιση του αγώνα κόντρα στο ρεύμα».
Δημοσιεύτηκε και στο books journal