Πώς προέκυψε τώρα το πρόβλημα Κουφοντίνας; Είναι λίγο παράλογο το πως έστησε ο ίδιος μια σύγκρουση που δεν είχε πιθανότητες. Και εξ ίσου παράλογο  για το ποιοι και πόσοι συντάχθηκαν μαζί του.

Ακόμα και ο πλέον δύσκαμπτος Κουτσούμπας του ΚΚΕ με λόγο με τις λιγότερο από κάθε άλλη φορά δικαιολογίες, σχεδόν οπορτουνίζοντας, για να πάμε στις δικές τους ορολογίες. Όχι μόνο τα περισσότερα στελέχη  του αλλά και  στο τέλος ο ίδιος ο Τσίπρας έσπευσαν να συνταχθούν υπό τον Κουφοντίνα. (είναι αλήθεια ότι προσπάθησε να αποφύγει το πικρό ποτήρι π.χ. στην ομιλία του στη βουλή αλλά οι πιέσεις...Έτσι ο Θ. Δρίτσας βρήκε ελεύθερο το πεδίο).  Ο Βαρουφάκης  βέβαια. Και αρκετοί καλοπροαίρετοι του μεταπολιτευτικού μας πελάγους. Ακόμα και από το ΚΙΝΑΛ δεν απέφυγαν τον πειρασμό. με περισσότερα. εδώ μισόλογα. Ένα σύμπαν συνηθισμένο στην ημι-νομιμότητα. Μέχρι και το συνδικαλιστικό των εισαγγελέων...

Πολλοί υπονοούν , όταν δεν ονειρεύονται,  μια επανάληψη του «έπους» καταστροφής της Αθήνας  με την αναίτια δολοφονία ενός μαθητή, του αείμνηστου Γρηγορόπουλου, το 2008.  Ήταν το πρελούδιο  της ανόδου της αντισυστεμικής Αριστεράς στο προσκήνιο με ευθύνες και της τότε κυβέρνησης Καραμανλή και του τότε υπουργού Εσωτερικών Πρ. Παυλόπουλου που άφησε ανοικτό το πεδίο στους καταστροφείς της πρωτεύουσας.

Αλλά  μια ονείρωξη αυτού του είδους παραπέμπει περισσότερο στη γνωστή ρήση περί φάρσας…

Πολλές φορές οι πολιτικές εξελίξεις δεν σχεδιάζονται. Προκύπτουν από τυχαία γεγονότα, από ανεξέλεγκτους παράγοντες. Αλλά η συγκέντρωση. Περί αυτά, αντικρουόμενων δυνάμεων δείχνει ότι έρχονται να αποκαλύψουν σοβαρά προβλήματα. Κάτι τέτοιο φαίνεται να συμβαίνει με την «πρωτοβουλία» Κουφοντίνα. Το πολιτικό σύστημα παραχάϊδεψε, ένα αρχιδολοφόνο- σαββατοκύριακα, αγροτικές πολυτέλειες -και του εξήψε το υπερεγώ του. Οπότε να σου και μια απεργία πείνας. Και να σου και εκείνοι που θεωρούν ότι τους δίδεται μια ακόμα ευκαιρία για ένα νέο 2008. Όταν είναι στη γωνία , όταν πέρασαν και από την εξουσία και τώρα δεν βρίσκουν διάδρομο επανόδου.

Από την άλλη μεριά η κυβέρνηση έχοντας το δικό της πλάνο και την λαϊκή συγκατάθεση βλέπει διάφορα ανεξέλεγκτα εμπόδια  στο δρόμο της τυχαία ή μη(ας προσθέσουμε και το MeToo) και φυσικά δεν έχει λόγο να τα παρατήσει υποκύπτοντας στον παραλογισμό Κουφοντίνα. Ας αφήσουμε το γεγονός, έστω τυχαίο, ότι η κίνηση Κουφοντίνα είναι κίνηση ματ. Απαιτεί, για να αρθεί το αδιέξοδο, παραβίαση  των θεσμών του κράτους δικαίου. Δεν αφήνει περιθώρια ελιγμών σε κανένα παρά μόνο στους θιασώτες της «πολιτικής λύσης» δηλαδή της καταστρατήγησης των θεσμών. Έτσι μας «παγίδεψε» όλους.

Υπάρχει και μια Τρίτη, ίσως η σπουδαιότερη, πλευρά.

Στην «παραδόξως νεοτερική» χώρα μας τα γεγονότα της νεοτερικότητας  έρχονται με μια χρονοκαθυστέρηση άλλοτε μεγαλύτερη και άλλοτε μικρότερη. Είναι το γεγονός ότι βρίσκεται στο άκρο του «νεοτερικού χώρου», ότι συνυπάρχει και η «ανατολική επιρροή», ότι είμαστε ένα γαιοπολιτικό έθνος;  - Το MeToo ήρθε μετά μια τετραετία

- Το τέλος της τρομοκρατίας τύπου ερυθρών ταξιαρχιών δεν τελείωσε ενώ έχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια.

- Η αποχώρηση, ο περιορισμός έστω, της κομμουνιστικής προέλευσης Αριστεράς από το πολιτικό προσκήνιο καθυστερεί μια εικοσαετία.

Ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές συμβαίνουν διαρκώς γεγονότα, «επιδρομές» κυρίως από την πλευρά των υποστηρικτών του Κουφοντίνα. Κανένας μας βέβαια  δεν  μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια την κατεύθυνσή τους και ποιες ποιοτικές πλευρές θα ενισχυθούν. Πάντως η ιστορική εμπειρία λεει  πως εδώ έχουμε κάποιες εξελίξεις που οδηγούν  στην αρχή του τέλους  κάποιων παθογενειών. Όχι βέβαια χωρίς κόστος.

Ήρθε ίσως  η ώρα της απόσυρσης, σταδιακής έστω.  της τρομοκρατίας τύπου 17ης Νοέμβρη, Ερυθρών Ταξιαρχιών κλπ, από το προσκήνιο της χώρας;

Διαφαίνεται μια υποχώρηση σημασίας τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΚΚΕ ως η πιο πιθανή εξέλιξη;

Και τρίτον ενισχύεται  η Νέα Κανονικότητα, δηλαδή η παγίωση ενός πολιτικού κλίματος συναγωνιστικού, και όχι ημι-εμφυλιοπολεμικού, και στη χώρα μας, όπως στο σύνολο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης,

Όπως διαφαίνεται αυτές οι  εξελίξεις διέρχονται από αναμετρήσεις ιδιαίτερα στο διαταραγμένο πεδίο της Δημόσιας Ασφάλειας. Και δεν είναι τυχαίο ότι παρά την πανδημία οι πολιτικές αναμετρήσεις της περιόδου εστιάζονται περί τον προνομιούχο, για την μεταπολιτευτική Αριστερά, χώρο των Πανεπιστημίων.

Και αλήθεια το αίτημα των καιρών,η υποχρέωση αυτής της κυβέρνησης μέσα στις τόσες δυσκολίες είναι να οδηγήσει τη χώρα βήμα , βήμα  στον κανονικό πολιτικό βίο..