Ο βιασμός της λογικής είναι άλλη μία μορφή βίας που, συχνά, υποτιμούμε. Ακούμε διάφορους να διακινούν ιστορίες συνωμοσίας ή πολιτικές υποσχέσεις που μας φαίνονται κατάφωρα αδιανόητες σύμφωνα με το αξιακό και γνωσιακό «φορτίο» που, με κόπο, αποκτήσαμε.

Πράγματα που ξεκάθαρα είναι αδιανόητα σύμφωνα με τη δική μας αντίληψη για τον τρόπο με τον οποίο είναι, προσέξτε, όχι «πρέπει να είναι», οργανωμένες η κοινωνία και η οικονομία μας.

Η άμεση αντίδραση, λογικά, είναι «μα αυτά δεν γίνονται». Με την επανάληψη, όμως, και μάλιστα από διάφορους «πομπούς» το σύνθημα, ας πούμε, «άμεση κατάργηση του Μνημονίου» αρχίζει να φλερτάρει με την αληθοφάνεια και, έπειτα από λίγο, με την αλήθεια.

Πού είναι η «βία», θα ρωτήσετε. Μα λίγο το έχετε να αρχίσετε ξαφνικά να αισθάνεστε… βλάκας;

Τόσο καιρό πιστεύατε ότι η καταγγελία του Μνημονίου συνδέεται άμεσα με τη χρεοκοπία της χώρας.

Είναι λίγο, ξαφνικά, ένας απλός πρώην πρόεδρος 15μελούς να σας αποδεικνύει ότι δεν κατέχετε τα απλά οικονομικά, αν και κάτοχος Διδακτορικού;

Οχι, είναι καταστροφή, είναι βιασμός της στοιχειώδους αυτοεκτίμησης που, νομίζατε ότι, είχατε κατακτήσει.

Το επόμενο βήμα είναι, νομοτελειακά, να υποκύψετε και στην τελευταία μορφή βίας που ασκείται επάνω σας σήμερα. Την ηθική εξουθένωση.

Από τη στιγμή που θα συμβιβαστείτε με την ασυγχώρητη άγνοια βασικών οικονομικών που, αποδεδειγμένα, επιδείξατε, ακολουθεί ένα βαρύ αίσθημα ενοχής.

Οσο καιρό εσείς στηρίζατε φληναφήματα περί ανάγκης δημοσιονομικής εξυγίανσης και υπεύθυνης διαχείρισης, ο λαός υπέφερε, ίσως και εξαιτίας σας.

Πίσω από τα νούμερα στα οποία… ωμνύετε, κρύβονταν εκατοντάδες χιλιάδες «ψυχές», κυρίως δημοσίων υπαλλήλων.

Και εδώ τα πράγματα γίνονται τραγικά.

Την άγνοια την αντέχετε.

Την ευθύνη, όμως, για τις απολύσεις «ψυχών», όχι. Εκτός αν ανήκουν στο 1,4 εκατομμύρια του ιδιωτικού τομέα, για τις οποίες, όμως, δεν ευθύνεστε, ευτυχώς.