Το τελευταίο διάστημα είναι κάτι παραπάνω από εξόφθαλμη η προσπάθεια της Νέας Δημοκρατίας και του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη να στρίψουν το «καράβι» προς τα δεξιά. Η ανάσα των ακροδεξιών κομμάτων που απειλούν να κόψουν τις σάρκες του κυβερνώντος κόμματος φαίνεται πως καίει και για να λέμε τα σύκα, σύκα και την σκάφη, σκάφη τέτοιο περιθώριο δεν υπάρχει.
Από την «τυραννία της πλειοψηφίας» τον περασμένο Μάρτιο, στην «τυρρανία της πλειοψηφίας» μεσολάβησε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών του καλοκαιριού. Η αλαζονεία του 41% κατέρρευσε με κρότο, όπως και το κεντρώο προσωπείο που φορούσε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το τελευταίο διάστημα. Στην συζήτηση που είχε με τον Πασκάλ Μπρυκνέρ εμφανίστηκε ένας τελείως διαφορετικός Μητσοτάκης.
Λίγο η επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, λίγο ο αέρας που πήραν Λατινοπούλου, Βελόπουλος κ.α η αλλαγή ρητορικής ήταν μάλλον αναμενόμενη. Η ΝΔ επέστρεψε στις «εργοστασιακές της ρυθμίσεις» για να δανειστώ και την εύστοχη φράση του ιστορικού, Κωστή Καρπόζηλου όπως την διατύπωσε σε ένα πρόσφατο τηλεοπτικό τραπέζι. Η λεγόμενη δεξιά στροφή δεν έπεσε ως «κεραυνός εν αιθρία». Νωπές είναι ακόμη οι μνήμες της σχεδόν 5ωρης πρώτης συνεδρίασης της ΚΟ της ΝΔ λίγο μετά το 28% των Ευρωεκλογών όπου βουλευτές του κόμματος εξέφραζαν τον φόβο να «μην την πάθουν όπως ο Μακρόν»
Ας δούμε όμως και την μεγάλη εικόνα.
Το «τέρας» της Ακροδεξιάς βρυχάται πάνω από την Ευρώπη και προφανώς πάνω και απο την Ελλάδα και απειλεί ανοιχτά δημοκρατικά κεκτημένα. Και προφανώς αυτό παρασύρει τις εξελίξεις και οδηγεί σε μία αλλαγή αφηγήματος. Η λεγόμενη «αντιδραστική ρητορική» της συντήρησης βρίσκεται για να το πούμε λαϊκά στα «ντουζένια» της με την πρακτική της να είναι ίδια εδώ και αιώνες.
Στο ομώνυμο βιβλίο του ο κορυφαίος Αμερικανός οικονομολόγος, Άλμπερτ Χίρσμαν διαχωρίζει σε τρεις κατηγορίες αυτή την ρητορική που χρησιμοποιήθηκε από την αμφιβήτηση του θετικού αντίκτυπου της Γαλλικής Επανάστασης στα τέλη του 18ου αιώνα, ενάντια σε κάθε έννοια Δημοκρατίας τον 19ο αιώνα και ενάντια στο κράτος πρόνοιας τον 20ο αιώνα. Αναφέρει, λοιπόν, ο Χίρσμαν τρείς κατηγορίες. Το «αντίστροφο αποτέλεσμα», την «ματαιότητα» και της «διακινδύνευσης». Θα σταθώ στο 3ο καθώς είναι αυτό που βλέπω τουλάχιστον εγώ να έχει την μεγαλύτερη διάσταση, αυτό της «διακινδύνευσης». Δηλαδή ότι κάθετι νέο, κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια θα οδηγήσει στην απώλεια παλαιότερων κεκτημένων. Στην χώρα μας δε, η συγκεκριμένη πρακτική είναι «πασπαλισμένη» από μία μπόλικη δόση ενός μείγματος πατριδοκαπηλίας και θρησκοκαπηλίας με τις συγκεκριμένες δυνάμεις να παρουσιάζουν τον ευαυτό τους κάτι σαν «θεματοφύλακες»
Τα καμπανάκια που ακούσαμε, ακούμε και θα ακούσουμε είναι πολλά. Ας μην μείνουμε όμως μόνο στο άκουσμα. Οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας, οι προοδευτικές δυνάμεις του πολιτικού συστήματος οφείλουν να αντισταθούν με μία ηχηρή δημοκρατική αντεπίθεση σοβαρότητας. Με πρόγραμμα και αξίες και όχι με συνθήματα και υψώνοντας σημαίες ευκαρίας. Να δείξουν αξιακά αυτά που πρεσβεύουν μακριά από την παγίδα του ετεροπροσδιορισμού που «ρίχνει νερό» στον μύλο αυτών που αντιμάχονται κάθε δημοκρατικό κεκτημένο. Μία σύγκρουση αξιών απέναντι στην δυστοπία που βρίσκεται «εν τη γεννέσει».