Φαίνεται ότι οι... παραδοσιακές μας παθογένειες βγήκαν κι αυτές από την καραντίνα, ακμαίες και προσαρμοσμένες στις συνθήκες της πανδημίας. Εκτός από την παραβατικότητα που επιστρέφει στα στέκια της, επιστρέφει και η πολιτική ανυπακοή στην εξουσία που θεωρεί ότι βρήκε μια καλή ευκαιρία για «επαναστατικές» γυμναστικές επιδείξεις.

Τι είδους όμως ανυπακοή είναι αυτή και εναντίον ποιανού στρέφεται; Μήπως εναντίον εκείνων που παίρνουν τις αποφάσεις για την λήψη ή την χαλάρωση των μέτρων, όπως νομίζουν ίσως μερικοί; Και ποιος άλλος θα πληρώσει την ανυπακοή τους αν όχι η δημόσια υγεία και σε τελευταία ανάλυση αυτοί οι ίδιοι και οι άνθρωποι του περιβάλλοντός τους; Μήπως η δήθεν επαναστατική τους πρακτική οδηγήσει σε μια προσωπική και συλλογική τραγωδία;

Οι αναμενόμενες αυθόρμητες νεολαιίστικες εκρήξεις, μετά από μια δύσκολη περίοδο εγκλεισμού, δεν πρέπει να τσουβαλιάζονται με τα καλέσματα των επαγγελματιών της παραβατικότητας και της «ανυπακοής». Ο διαχωρισμός αυτός δεν είναι πρωτίστως υπόθεση της αστυνομίας. Είναι υπόθεση της κοινωνίας των υπεύθυνων πολιτών, της τοπικής αυτοδιοίκησης, των οικογενειών, όλων μας. 

Η ανοχή στη σικέ ανυπακοή αποτελεί, στην ουσία, ανοχή στους κινδύνους της πανδημίας, ανοχή στην απειλή κατά της δημόσιας υγείας, ανοχή στην απώλεια της ζωής. Αποτελεί περιφρόνηση της συλλογικής, κοινής μας προσπάθειας να απαλλαγούμε το ταχύτερο από τον φονικό κορωνοϊό.