Είναι πολύ πιθανό ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δίκιο. Όταν το πάνω χέρι στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα παίρνει ο Όρμπαν, όταν η ευρωπαϊκή κεντροδεξιά τραμποποιείται ραγδαία και η ακροδεξιά δείχνει τα δόντια της, όταν στο Βερολίνο η Μέρκελ απειλείται από τον Ζεεχόφερ γιατί στην Βαυαρία τον Οκτώβριο μπορεί να κερδίσει η ξενοφοβική «Εναλλακτική για τη Γερμανία» και όταν ο Σαλβίνι στην Ιταλία προετοιμάζει στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών που θα απελαθούν, ίσως δεν έχει άλλο -ασφαλή εκλογικά- δρόμο από το να ακολουθήσει το ρεύμα. Πόσο μάλλον όταν, αν κρατούσε μια εθνικά υπεύθυνη στάση στο μακεδονικό, θα υπήρχε κίνδυνος διάσπασης της ΝΔ και δημιουργίας νέου κόμματος στα δεξιά της. Ίσως ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει καλά, με γνώμονα το εκλογικά ωφέλιμο, που χαϊδεύει πρωτόγονα ένστικτα και παίζει με τη φωτιά του εθνικισμού, ακούγοντας απαθής τις ιαχές για προδοσίες και κρεμάλες.
Μπορεί και να είμαστε τυχεροί που δεν ηγείται της ΝΔ ο Βορίδης και που δεν δημιουργείται νέο κόμμα τύπου «σοβαρή Χρυσή Αυγή». Μπορεί ο μεταρρυθμιστής Κυριάκος που έγινε λαϊκιστής να είναι η καλύτερη λύση, από τις διαθέσιμες, για να μην κατρακυλήσει η χώρα σε μια αυταρχική μορφή διακυβέρνησης με υπερσυντηρητικές αναφορές.
Άλλωστε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης παράλληλα με την υιοθέτηση της ατζέντας Σαμαρά-Γεωργιάδη, κάνει άνοιγμα στο κέντρο φέρνοντας κοντά του στελέχη του μηχανισμού των Σημίτη-Βενιζέλου-Διαμαντοπούλου και συζητώντας με κεντροαριστερούς που ψάχνονται για μια θέση στις γαλάζιες λίστες.
Με σύνθημα ή πρόφαση την πολυσυλλεκτικότητα προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς πολιτικούς πλανήτες και δείχνει ότι αισθάνεται άνετα και με τις δύο εκδοχές, και με τον Άδωνι και με τον Ψαριανό.
Δεν είναι τόσο παράδοξο όσο φαίνεται. Γιατί στους δύο αυτούς πλανήτες υπάρχει κάτι τόσο διαφορετικό αλλά και τόσο ίδιο. Το διαφορετικό έχει να κάνει με τις θέσεις στα θέματα δικαιωμάτων, σχέσεων κράτους-εκκλησίας, εξωτερικής πολιτικής κοκ. Το ίδιο βρίσκεται στην αντιΣΥΡΙΖΑ διάθεση που, ανάλογα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε προσώπου, μπορεί να γίνει μένος πραγματικό.
Δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα αν η αντιΣΥΡΙΖΑ διάθεση δεν μεταφραζόταν σε πολλές περιπτώσεις σε αντιαριστερό πάθος, δηλαδή σε απέχθεια προς οτιδήποτε συνδέεται με την ιστορία, τις παραδόσεις και τους κώδικες της Αριστεράς, στο πολιτικό-ιδεολογικό και στο συμβολικό επίπεδο.
Με βάση αυτή την ισοπεδωτική αντίληψη, ό,τι είναι αριστερό είναι κακό και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ηττηθεί σε βαθμό συντριβής για να μην υπάρξει ξανά ενδεχόμενο να βρεθεί η Αριστερά, οποιαδήποτε Αριστερά, στην εξουσία. Πολάκηδες και Καρανίκες παρουσιάζονται ως χαρακτηριστικές φιγούρες της σύγχρονης Αριστεράς και ο Τσίπρας ως ο ιδανικός εκφραστής του λαϊκισμού, της δημαγωγίας και της πολιτικής απάτης που αντιμετωπίζονται ως δομικά συστατικά της Αριστεράς και κάθε Αριστεράς.
Το αντιΣΥΡΙΖΑ μένος γίνεται συχνά το μέσο της δυσφήμησης των ιδεών και των αξιών της Αριστεράς που για δεκαετίες ήταν ηγεμονικές στο χώρο του πολιτισμού και της διανόησης. Η Δεξιά παίρνει τη εκδίκησή της, το αίμα της πίσω, για το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να εμπνεύσει τόσο πολλούς και τόσο πολύ όσο ο ιδεολογικός της αντίπαλος ανεξάρτητα από την εκλογική απήχηση της κάθε πλευράς.
Πίσω από το χορό του Κ. Μητσοτάκη με τους λύκους του εθνικολαϊκισμού υπάρχει ένα αγριεμένο πλήθος που θέλει τη ρεβάνς και την κυριαρχία του δικού του αξιακού συστήματος. Θέλει να δείξει το εθνικιστικό, θρησκόληπτο, ρατσιστικό και μισαλλόδοξο πρόσωπό του αποενοχοποιημένα. Να μπορεί να φωνάξει «με τα όπλα θα πάρουμε τα Σκόπια», να μπορεί να κάνει το σταυρό του και ένα τάμα για να έρθει η ανάπτυξη, να μην ανατριχιάσει με τη δολοφονία της 13χρονης Ρομά στην Άμφισσα, να ζητά απελάσεις «λαθρομεταναστών» και επίδειξη πυγμής απέναντι στους Ρουβίκωνες αλλά όχι και απέναντι στους ακροδεξιούς τραμπούκους.
Μάλλον ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δίκιο που φόρεσε τη στολή του Μακεδονομάχου, για το καλό του κόμματός του και του ίδιου προσωπικά στον δρόμο προς την πρωθυπουργία. Όμως μάλλον έχει άδικο αν πιστεύει ότι μετά, όταν έρθει η θρυλούμενη κανονικότητα, οι πιστοί του θα λένε κάτι άλλο από αυτό που τώρα τους αφήνει να λένε και θα περιμένουν κάτι διαφορετικό από ό,τι τους υπόσχεται. Εάν γίνουν ηγεμονικές οι ιδέες της σκληρής Δεξιάς και της ακροδεξιάς στην ελληνική κοινωνία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα είναι αυτός που, για να μη χάσει την εξουσία, θα κληθεί να τις εκφράσει πολιτικά, είτε το θέλει είτε όχι.

athensvoice.gr