Ο αδελφός της μητέρας μου, ο Κώστας Μητσοτάκης, ήταν σημείο αναφοράς για πολλές γενιές της χώρας, αλλά και για τις γενιές της πολυπληθούς μας οικογένειας. Ο,τι κι αν γινόταν, ό,τι κι αν λεγόταν, το μετρούσαν με τον χάρακα και τη ζυγαριά του «θείου Κώστα». Ηταν το μέτρο των ιδεών, των απόψεων και των πραγμάτων. Ενας αδιαμφισβήτητος αρχηγός μιας οικογένειας από την Κρήτη. Φαινομενικά, κάτω από αυτή την ευρύχωρη σκιά μεγάλωσα, ενηλικιώθηκα, ξεκίνησα την επαγγελματική μου ζωή, λοξοδρόμησα και στα μονοπάτια της πολιτικής. Παραλλήλως.
Πώς είναι οι κήποι στη σκιά; Δεν είμαι σίγουρη τι απάντηση δίνουν οι γεωπόνοι, αλλά στην περίπτωση των οικογενειών τα πάντα εξαρτώνται από το είδος της σκιάς. Ο Κώστας Μητσοτάκης θα μπορούσε να ήταν αφόρητος ξερόλας και αυταρχικός πατριάρχης. Δεν ήταν τίποτε από τα δύο. Το απόλυτο test drive είναι να σου αντιμιλάει η έφηβη ανιψιά σου που νομίζει ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια κι εσύ να συζητάς με νηφαλιότητα και καλή διάθεση. Ποτέ δεν μου αρνήθηκε τη διαφορετική γνώμη και πάντα άφηνε χώρο να αναπτυχθώ όπως έκρινα μόνη μου. Η διαφωνία δεν ήταν λόγος αποξένωσης, αλλά ευκαιρία συζήτησης και ωρίμασης. Μου άφηνε τον χώρο να διαφέρω και την πολυτέλεια να βρίσκω τον δρόμο μόνη μου. Από τις συζητήσεις αυτές κερδίζω ακόμη.
Πολλά θα λεχθούν για τον Μητσοτάκη τις επόμενες μέρες. Εγώ μόνο θα τον ευχαριστήσω για την ανεκτικότητα, την προσήνεια και τα μαθήματα φιλελευθερισμού για καθημερινή χρήση:
1. Η ζωή είναι πιο όμορφη όταν οι άνθρωποι έχουν χώρο να είναι αυτό που επιλέγουν.
2. Και γίνεται ακόμα ομορφότερη αν έχουμε το κουράγιο να λέμε αυτά που ελάχιστοι αντέχουν να ακούσουν.
3. Δεν υπάρχει πέσιμο από το οποίο δεν μπορείς να σηκωθείς και να επιστρέψεις με φόρα.
4. Υπάρχουν λύσεις «έξω από το κουτί», αρκεί να βγάλεις τις παρωπίδες.
Ναι, μεγάλωσα κοντά σε έναν πραγματικό αποστάτη. Εναν αρνητή της συντήρησης, του βολέματος, της δειλίας και της πνευματικής οκνηρίας. Ευτυχώς.
* Η Αντιγόνη Λυμπεράκη είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του Ποταμιού