1. Όλη την περίοδο της κρίσης έρχεται και επανέρχεται , κοινή επωδός σε πολλά χείλη , η επίκληση της ανάγκης «να τα βρουν επιτέλους, να κάτσουν σε ένα τραπέζι, τι τους χωρίζει πια, κλπ» σαν απόσταγμα της απελπισίας ενός ολόκληρου κόσμου από την παράταση των μνημονίων. Μορφοποίηση αυτής της λαϊκής παραίνεσης για συμφωνίες θα ήταν ο σχεδιασμός και υλοποίηση ενός εγχωρίου σχεδίου εξόδου από την κρίση και τα αδιέξοδα της . Αυτό θα μπορούσε να γίνει ανεξάρτητα από την επιτήρηση των δανειστών και σε παράλληλη διαδρομή, χωρίς αντινομία με τις μνημονιακές υποχρεώσεις αλλά με υπερκέραση τους. Διάφοροι εμπειρογνώμονες έχουν περιγράψει μάλιστα τα τελευταία χρόνια ένα βασικό πλαίσιο αλλά και επί μέρους τεχνικές εξειδικεύσεις επιλογών σε αυτή την κατεύθυνση Εν τούτοις σε κανένα επίπεδο των –παλιών η νέων –πολιτικών σχηματισμών, αλλά και στους μαζικούς φορείς ,ακόμα και σε κοινωνικά δίκτυα , δεν υπάρχουν τέτοιες επεξεργασίες κοινά αποδεκτών ελάχιστων θέσεων ,η διεργασίες ευρύτερων συγκλίσεων
2. Σημαντική παράμετρος τέτοιων διεργασιών και ιδρυτική τους συνθήκη είναι οπωσδήποτε η ευρεία κοινή κατανόηση και ο διευρυμένος αναστοχασμός πάνω στην κρίση. Δυστυχώς η επικράτηση του θυμικού και η πολωμένη σκέψη έχει υιοθετήσει εύκολα ερμηνευτικά δίπολα ,μέσα –έξω ,πάνω –κάτω ,μπρος –πίσω, φίλοι –εχθροί ,που συσκοτίζουν βαθύτερες ερμηνείες. Κατασκευάζοντας εχθρούς και απεμπολώντας η παραμερίζοντας τις ίδιες ευθύνες, ομάδες, συντεχνίες και οι γνωστές-παλιές και νέες- ελίτ του χρήματος, αρνούνται να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα ως σύνολο, και αγωνίζονται να μετατοπίσουν τις υποχρεώσεις στους διπλανούς και συνήθως στους ασθενέστερους Κάθε κυβέρνηση, αυτά τα χρόνια, καλείται με το δικό της μίγμα πολιτικών, να επιμερίσει τις συνέπειες των εκάστοτε μέτρων, μέσα σε ένα ναρκοπέδιο με τεράστια ρευστότητα συμμαχιών ,ανομοιογενή πολυσυλλεκτισμό και διαρκείς, συχνά ακραίες, αντιπαραθέσεις.
3. Είναι προφανές ότι ένα σχέδιο ανάπτυξης της χώρας περιλαμβάνει δυο πολύ συγκεκριμένες επιλογές. Ένα αναπροσανατολισμό σε ένα εξωστρεφές οικονομικό μοντέλο παραγωγής που θα στηρίξει αλλά και θα αναδείξει χώρους με συγκριτικό πλεονέκτημα, άρα μαζί με τον τουρισμό ,την μεταποίηση , τις μεταφορές και το εμπόριο, μια νέα προσπάθεια στην καινοτομία την πληροφορική την ενέργεια και τον παραμελημένο πρωτογενή τομέα . Πράγμα που απαιτεί ανάδυση , ενθάρρυνση και διευκόλυνση τέτοιας επιχειρηματικότητας και ρηξη με την προηγούμενη μόνιμα εσωστρεφή ,προστατευμένη και συχνά κρατικοδίαιτη η μεταπρατική .Και φυσικα κλιμα κι πλαισιο αξιοπιστο για κάθε αναπτυξιακη ,μικρη και μεγαλη ,επενδυση σε αυτές τις κατευθυνσεις
4..Ρηξεις όμως πολύ συγκεκριμενες θα χρειασθουν και στις διαρθρωτικες μεταβολες του κρατους ,απονομιμοποιημενου και υπερφορτωμενου,οπου συχνα απλες προσαρμογες,εχουν δαιμονοποιηθει και κλασσικα εργαλεια- αυτονοητου και αναγκαιου – εξορθολογισμου απαξιωνονται θριαμβευτικα.Η Δημοσια διοικηση,η καρδια του προβληματος , φτιαγμενη από εποχιακες επιστρωσεις ,με έναν ατελειωτο αστερισμο αλληλεπικαλυψεων κεντρικης και γενικης κυβερνησης δεν εχει συναισθηση σκοπου, ενός κοινου αναπτυξιακου επιχειρησιακού σχεδιου οπου οι δημοσιοι υπαλληλοι να κατανοουν το ολο και το μερος που τους αναλογει .Αντιδρουν μετωπικα τοσο στην οποια αξιολογηση και λογοδοσια ,στα νεα οργανογραμματα που προσδιοριζοιν τις πραγματικες αναγκες αλλα και σε κάθε σκεψη κινητικοτητας.Ακομα και σημερα κάθε αναδιοργανωση ,συγχωνευση αρση επικαλυψεων και συνεργεια,κάθε αμφισβητηση ότι το δημοσιο δεν είναι αναγκαστικα κρατικο, είναι αιτια πολεμου.Απεναντι ,όχι διπλα, βρισκεται ενας ιδιωτικος τομεας πολυκερματισμενος ,πολυτραυματισμενος ,συχνα στα ορια της επιβιωσης ,ασθμαινων και ανησυχος,με μονιμη απαξιωση ότι δημοσιου.Ειναι φυσικο αποτελεσμα το ότι μεγαλα θεματα (φορολογικο,ασφαλιστικο ,δικαστικο) παιρνουν μικρες ,ευκαιριακες,απαντησεις,και η πνευματικη ανασα (παιδεια,υγεια,πολιτισμος ) είναι στα ορια της ασφυξιας
- Μια νέα ισορροπία ,ενας νεος οριζοντας , πρέπει να αποκτηθεί .Ο απαραίτητος ορος είναι η σταδιακή πορεια ανεξαρτητοποίησης τόσο τμήματος των πολιτικών χώρων και δικτύων όσο και μέρους των ΜΜΕ και των απλων πολιτων , από αυτές τις εξαρτήσεις ,τις αγκυλώσεις ,την ακραία πόλωση ,την αδυναμία επικοινωνίας .Οι συντεχνίες, οι ομάδες και οι ελίτ θα συνεχίσουν να αλλάζουν κόμματα, αναζητώντας προστάτες η πολιτικούς υποτακτικούς ,να κάνουν λόμπι ασκώντας πιέσεις και να παραμορφώνουν την πραγματικότητα , δημιουργώντας ψευδείς αλλά βολικές εντυπώσεις .Στον αδυσώπητο διπολισμό Συριζα –ΝΔ , η νέα κεντροαριστερά (έχοντας υποστεί τον δικό της σεισμό) έχει την δυνατότητα να αποφύγει έναν άκριτο επαναπατρισμό αυτής της περιφερομένης μάζας .Να αναδειξει παλι το συγκριτικο της πλεονεκτημα ,την συλλογικοτητα ως δημιουργια (οχι σαν μισαλλοδοξία η επι μερους διεκδικηση ), να σχεδιασει ,να προτεινει και να σταθεροποιήσει με συμφωνίες ομογενοποιησης και δέσμευσης τον κόσμο της .Και οι δυο από τις παραπανω επιλογες απαιτουν μακρα πορεια,ρηξεων και συνθεσεων, μεσα από νεους –ισχυροτερους –θεσμους ,μεγαλους οδυνηρους μετασχηματισμους και μικρες καθημερινες μεταμορφώσεις πρακτικων Θα είναι μια σημαντική προσφορά στην χώρα , μια πρόκληση πολιτικής επαναλειτουργίας και των άλλων κομμάτων ,αλλά κυρίως η βασική παράμετρος για ένα αξιόπιστο σχέδιο εξόδου .
Ιδού ο πόρος, ιδού και το πέρασμα.