Εδώ και καιρό έχω βουτήξει κυριολεκτικά μέσα στα βιβλία μου, σ’ αυτά που έχω διαβάσει και σ’ αυτά που στιβάζονται σε «διαρκή» αναμονή στη βιβλιοθήκη, προσπαθώντας να απαντήσω στο ερώτημα «γιατί η βία είναι τόσο οικεία στα νέα παιδιά». Ήθελα να γράψω ένα «βαθυστόχαστο» κείμενο, που θα ξεπερνούσε την εύκολη και γραμμική εξήγηση, της απάντησης στη βία της εξουσίας, στην κυριαρχία του κεφαλαίου (… πώς το είπε εκείνος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Αν θυμάμαι καλά «καζινοκαπιταλισμό»!) και την εξαθλίωση των μαζών, ιδιαίτερα της νέας γενιάς, στην γενική απαξία των κοινωνικών και κρατικών θεσμών, κ.λπ. Προσπαθούσα να καταλάβω, τι έλειψε στη ζωή ενός 18χρονου και αντί να βλέπει με αισιοδοξία τη ζωή, προσπαθώντας να αλλάξει ό,τι δεν του αρέσει μέσα από την ορμή των νιάτων του, κάνει σκοπό του την αφαίρεση της ζωής του άλλου; Και γιατί οι μανάδες και οι πατεράδες αυτών των παιδιών, και ιδιαίτερα οι επώνυμοι, που έχουν αναλάβει και το ρόλο να σώσουν κι εμάς τους υπόλοιπους, νομίζοντας ότι βρήκαν τη στιγμή και τον τρόπο να συμπαρασταθούν σ’ αυτά, παριστάνουν τις σύγχρονες Βολουμνίες; Ναι, εκείνης της μητέρας του αριστοκράτη Ρωμαίου Κοριολάνου, στο ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ, ισχυρή προσωπικότητα η ίδια, προτρέπει το γιό της σε ηρωϊκές και παράτολμες πολεμικές πράξεις. Απο τη φιλοσοφία στην πολιτική θεωρία κι από κει στην ψυχανάλυση, το μάτι μου σταμάτησε, πού αλλού, σ’ έναν Ιταλό «της δουλειάς». Δηλαδή της βίας. Και μάλιστα διανοούμενο. Στον  κατηγορηθέντα ως «εγκέφαλο» των Ερυθρών Ταξιαρχιών, Τόνι Νέγκρι! Σε μια πολύ ιδιαίτερη συνέντευξη στη γαλλίδα ψυχαναλύτρια Αν Ντιφουρμαντέλ, λέει: «Την ημέρα τα κατάφερνα καλά να ξεπερνάω το άγχος μου, αλλά τη νύχτα, γύρω στις τέσσερις το πρωί, ξυπνούσα και άρχιζα να βασανίζομαι. Τότε, σκεφτόμουν τη μητερα μου!». «Και τι σας έλεγε η μαμά σας;» ρωτάει η ψυχαναλύτρια. Κι ο Τόνι Νέγκρι: «Α, δεν έλεγε τίποτε ιδιαίτερο! Με ηρεμούσε!»

.

Σήμερα λοιπόν, η προσπάθειά μου να γράψω αυτό το βαθυστόχαστο κείμενο, σταμάτησε οριστικά μάλλον, τη στιγμή που διάβασα τη Ρούλα Γεωργακοπούλου, στα ΝΕΑ. Σκέφτηκα ότι δεν χρειάζεται πια, αφού η απάντηση δόθηκε με τον καλύτερο και τον συντομότερο δυνατό τρόπο! Για την αντιγραφή λοιπόν, είναι αυτή η σύντομη εισαγωγή. Απολαύστε αυτήν την κυρία που μου έκλεψε τη δόξα(!):

.

.

Η Φάση της γάτας

.

Σπανίως μου συμβαίνει, ειδικά για σήμερα όμως θα προτιμούσα να είμαι ραδιοφωνική εκπομπή. Όσες λέξεις μου αναλογούν, τόσα τραγουδάκια να σας βάλω και τα ρέστα σιωπή. Ακόμη καλύτερα θα ήταν να βρισκόμουν σε άδεια. Πού τέτοια τύχη; Να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει,/ στα εργοστάσια κοντά και στα σκουπίδια πλάι / να μπερδευτώ με τους εργάτες,/ να πω τον πόνο μου στις γάτες. Ίσως αυτές να καταλάβουν καλύτερα από τον Στάθη Παναγούλη και τους άλλους. Αυτούς που εξαντλούν τον πολιτικό τους σαματά στα μελανιασμένα μάτια και στα κακότεχνα photoshop, χωρίς διόλου να εστιάζουν στο μεταξύ χειλέων και κύλικος.

.

Και για να έχουμε καλό ερώτημα, τι ακριβώς κάνει η αγία ελληνική οικογένεια πριν βρεθεί το βλαστάρι της σ? αυτή τη δεινή θέση; Μια γάτα, με το μικρό ποσοστό γονικής ευθύνης που της αναλογεί, θα έλεγε το θήλασα, το έγλειψα, το ζέστανα, του άνοιξα τα μάτια, του έδειξα πού έχουν τις κρυψώνες τους οι ποντικοί, του τράβηξα και δυο τρεις νυχιές όταν το είδα να παρατεμπελιάζει πάνω στο βυζί.

.

Για την ελληνική οικογένεια, έτσι όπως πάει το πράγμα, πολύ φοβούμαι ότι οι ευθύνες θα αρχίζουν και θα σταματάνε στην έκθεση του ιατροδικαστή. Τι να σου κάνει κι ο ιατροδικαστής όταν από τη ζωή του παιδιού έχει χαθεί μια ολόκληρη συναισθηματική ηλικία; Η φάση της «γάτας», που σας περιέγραψα προηγουμένως.»

.

.

.

* Ο Χρήστος Δερβένης είναι μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της Μεταρρύθμισης, Αντιπρόεδρος του ΙΣΤΑΜΕ.

.