Την Κυριακή δεν έχει Τσιόδρα. Ένα κενό στο πρόγραμμα της «νέας» ζωής μας, στην ενημέρωσή μας, στην προσπάθειά μας να εκμαιεύσουμε λίγη ελπίδα, κάποιο φως. Είναι ίσως μια μοναδική ευκαιρία να καλύψουμε μόνοι μας την απουσία του κ. καθηγητή. Να κάνουμε κάτι σαν «πρόχειρο διαγώνισμα» στον κορωνοϊό. 

Να αναλογιστούμε πόσο μικρό χρονικό διάστημα χρειάστηκε για να φτάσουμε από την ευημερία της ανεμελιάς μας στην καραντίνα του σπιτιού μας, στους ήρωες των νοσοκομείων μας, στους ομαδικούς τάφους των φρικτότερων στιγμών της ανθρώπινης ιστορίας. Να συνειδητοποιήσουμε πόσο διαφορετικά ιεραρχούμε πια τις μέχρι πριν λίγο αδιαπραγμάτευτες προτεραιότητες και τα αξεπέραστα άγχη μας. Να αναπροσαρμόσουμε τις ευχές που κάναμε την πρωτοχρονιά.

Και βέβαια να επανεκτιμήσουμε τη σημασία μερικών εννοιών που συνηθίσαμε να υποτιμούμε ή να προσπερνάμε. Δημοκρατία, δικαιώματα, υποχρεώσεις, ελευθερίες, περιβάλλον, παγκοσμιοποίηση, πολιτισμός, ανθρωπιά, ζωή. Αν ο Σωτήρης Τσιόδρας και η «παρέα» του τα καταφέρουν, θα βρεθούμε σύντομα αντιμέτωποι με μια νέα, εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Ας προετοιμαστούμε από τώρα, όσο καλύτερα γίνεται.