Οι Ρωμαίοι ανέθεταν τη διοίκηση των νέων επαρχιών στους Eπαρχους, Ρωμαίους αξιωματούχους που γίνονταν το σύμβολο της εξουσίας της αυτοκρατορίας στη νέα κατάκτηση. Αν οι συνθήκες στη νέα χώρα ήσαν ταραχώδεις και η εξουσία δεν είχε εμπεδωθεί απόλυτα, τότε ο Έπαρχος ήταν Ανθύπατος, δηλαδή πρώην  Ύπατος της Ρώμης, με προηγούμενη εμπειρία σε ανώτατη διοικητική θέση, με σκοπό να καθυποτάξει τις αντιδράσεις και να εδραιώσει τη νέα εξουσία.

Ο κ. Μουλόπουλος παίζει ακριβώς τον ρόλο του Ανθύπατου. Με προηγούμενη εμπειρία σε διοικητική θέση της Αυγής και πλούσια κομματική προϊστορία δεν είχε κανέναν άλλο λόγο να εμφανιστεί στα διοικητικά του ΔΟΛ παρά μόνο για να τονιστεί στους οπαδούς ότι το κάστρο κατελήφθη. Θα μου πείτε είχε μακρά προϋπηρεσία εργασίας στον ΔΟΛ και θα σας απαντήσω ότι ελάχιστη σημασία έχει αυτό από τη στιγμή που είναι Ρωμαίος. Σημασία δηλαδή έχουν τα κομματικά του γαλόνια, γιατί δημοσιογράφοι με πολύχρονη παρουσία στο Συγκρότημα υπάρχουν ουκ ολίγοι.

Η υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών και ο προκλητικός φαβοριτισμός υπέρ του σχήματος Καλογρίτσα με χίλιους τρόπους, από την παράταση στην υποβολή της εγγυητικής επιστολής μέχρι την αποδοχή του πόθεν έσχες των βοσκοτοπίων, έδειξε ότι το Μέγαρο Μαξίμου λίγη προσοχή δίνει στα προσχήματα. Τουναντίον δίνει την εντύπωση ότι σκοπίμως αφήνει να φαίνεται από τη χαραμάδα η κατάχρηση της ισχύος προκειμένου ο σκληρός πυρήνας των οπαδών να συλλάβει το υπόρρητο μήνυμα, όχι της εξυγίανσης αλλά της αποκατάστασης της τάξης- τα λάφυρα της εξουσίας αλλάζουν χέρια. Τα χαμηλά ένστικτα μιας μερίδας συμπλεγματικών ψηφοφόρων που ανατράφηκαν πολιτικά μισώντας τους πλούσιους, φάνηκε καθαρά ότι ήταν ο πραγματικός συνομιλητής του Πρωθυπουργού όταν διαφήμιζε στη Βουλή την άγρια χαρά του επειδή μάντρωσε τρεις μέρες σε ένα δωμάτιο τους εκδότες. Εδώ ο ρεβανσισμός γίνεται κυβερνητική παροχή στο λαό.

Το ίδιο κλείσιμο του ματιού είναι τώρα η τοποθέτηση του κ. Μουλόπουλου στη θέση του ισχυρού ανδρός στον ΔΟΛ -τα προσχήματα δεν απασχόλησαν κανέναν. «Ήρθα στις γιορτές να ευχηθώ  στους παλιούς συναδέλφους  μου  και πήρα ένα μελομακάρονο, ξαναπέρασα σήμερα για ένα γεια και πήρα  το κτίριο». Σημασία έχει ότι το οχυρό του μισητότερου εχθρού κατακτήθηκε, ενδιαφέρει μόνο ο συμβολισμός της άλωσης και όχι οι προφάσεις. Και ασφαλώς ουδένα απασχολεί η συνέχεια. Αν το πραγματικό ενδιαφέρον ήταν η διάσωση θα είχε γίνει το αυτονόητο, θα είχε τοποθετηθεί ένα τραπεζικό στέλεχος στη θέση του επιτρόπου για να επιβλέψει τη διευθέτηση με τις τράπεζες και τον πιθανό νέο επενδυτή. Διότι το πραγματικό κέντρο αποφάσεων αυτή τη στιγμή είναι οι τράπεζες και οι εποπτικές τους αρχές, και ο λαγός που βγήκε από το καπέλο με τη μορφή του κ. Μουλόπουλου μόνο να επιδεινώσει την ήδη δύσκολη κατάσταση μπορεί. Οι μεν δημοσιογράφοι αισθάνονται ήδη την απειλή στην ελεύθερη έκφρασή τους με το μήνυμα του νέου αφεντικού «είναι ελεύθεροι να λένε τη γνώμη τους αρκεί να είναι τεκμηριωμένη», το δε brand name εκ των πραγμάτων απαξιώνεται αφού θα έχει γράψει στο παθητικό του μεσοβασιλεία ΣΥΡΙΖΑ. Ομως τον αυτοκράτορα δεν τον ενδιαφέρουν αυτά –η μόνη του έγνοια ήταν να μάθει ο λαός ότι σε ένα ακόμα κάστρο εξουσίας εστέφθη Ανθύπατος.