Αίμα, πολύ αίμα ρε παιδί μου αυτές τις άγιες μέρες! Λίγο το θέαμα της κρεαταγοράς με τα κατσίκια και τα αρνάκια να κρέμονται απ’ τα τσιγκέλια, λίγο το σταθερό αιματοβαμμένο θέαμα των θυμάτων από Τσετσένους μισθοφόρους και Ρωσικά στρατεύματα, τις αποκαλύψεις για ομαδικούς τάφους με τις μανάδες να θρηνούν και την πύρρειο «νίκη» του εισβολέα Πούτιν· αλλά και τα άλλα στη Γάζα, εκείνα στη Συρία, στο Ιράκ και την Υεμένη που «περιέργως» έπαψαν να φαίνονται δια… γυμνού οφθαλμού, τα ναυάγια στη Μεσόγειο των απελπισμένων, αφήνουν την ψυχή αδύναμη κι έρημη…
Το θανατικό σε ημερήσια διάταξη είναι μπροστά μας και μας πιέζει να εξοικειωθούμε με τον Χάρο, το αίμα και τη βία· στα καθ’ ημάς, ο κορωνοϊός εξακολουθεί να στέλνει καθημερινά στον άλλον κόσμο έναν μέσο όρο 60 ανθρώπων (έως σήμερα μετράμε 28.850 νεκρούς), η βία, μαζί με έναν καταιγισμό ανθρωποκτονιών, γεμίζει πλέον τα αστυνομικά δελτία με κάθε είδους περιστατικά, τόσα όσα δεν βάζει ο ανθρώπινος νους και η αντίληψη- μάλλον όνειρο α π α τ η λ ό- για έναν κόσμο καλύτερο, φαντάζει φρούδα ελπίδα…
Αυτή είναι η εβδομάδα των Παθών των ανθρώπων! Εάν το μαρτύριο τού θεανθρώπου αποτυπώνει-απαθανατίζει, κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα, τη δύσκολη πνευματική πορεία τής ανθρωπότητας, με την κάθε μέρα να είναι πλήρης συμβολισμών, εάν το αίμα τής σταύρωσης είναι αποτέλεσμα απερίσκεπτης—απάνθρωπης βίας και, τέλος, εάν τα Πάθη του τα συνδυάσουμε με τα δικά μας, τα επίκαιρα· εάν τα συσχετίσουμε με τον παρόντα χρόνο, τότε πράγματι, αυτό που συμβαίνει, είναι ο Γολγοθάς τής α ν θ ρ ω π ό τ η τ α ς και όχι μόνο τού χριστιανισμού ή του ιουδαϊσμού κλπ.
Η… αιματηρή καθημερινότητά μας, είτε «συμμέτοχοι» ως θεατές, είτε ως παθόντες, μάς φέρνει ούτως ή άλλως μπροστά στο α ν θ ρ ώ π ι ν ο μαρτύριο και όχι αποκλειστικά στο Θ ε ί ο Δράμα…
Η σκληρότητα του 21ού αιώνα αυτή τη στιγμή μού φαίνεται απάνθρωπα οριακή· φόβος, δέος και τρόμος είναι τα βασικά συναισθήματα μπροστά στην επικρατούσα βαρβαρότητα, ελπίζοντας παράλληλα να βγει στο φως το… αντίδοτό της, που θαρρείς και… κρύβεται σε σπηλιές και σε σκοτεινές τρύπες· είναι-λένε-οι ανθρώπινες δημιουργικές πρωτοβουλίες, οι προσπάθειες του καθενός μας, που θα ανάψει το δικό του Άγιο Φως και όλοι μαζί θα φωτίσουμε έναν άλλο δρόμο που δεν θα καταλήγει σε αδιέξοδο!
Όλοι όσοι αναφέρονται και εμπνέονται από τον συλλογικό… φωτισμό που τον ονομάζουμε καλλιέργεια ψυχής, πνεύματος, π ο λ ι τ ι σ μ ό!
Με αυτόν-λένε-οφείλουμε να πορευτούμε εάν επιθυμούμε τώρα και μελλοντικά λιγότερο αίμα, βαρβαρότητα και δεσποτισμό.
Τις μέρες τής Μεγάλης Εβδομάδας ακούσαμε από τα ραδιόφωνα θρηνητικές μουσικές και τραγούδια, Ύμνους, Ψαλμούς, Μοιρολόγια, Επιτάφιους από χορωδίες, Πάθη, Καντάτες, Ορατόρια, Stabat Μater, Gospels, μουσικές που σκοπό είχαν και έχουν να «ευαισθητοποιήσουν», όπως άκουσα, τον κόσμο ώστε να τον οδηγήσουν στην άλλη «όψη» τής ζωής…
Μας έχει απασχολήσει επανειλημμένως αυτό το θέμα και δεν θα επαναλάβω τα τόσα αυτονόητα ερωτήματα σχετικά με την αντοχή τού πολιτισμού να ι σ ο ρ ρ ο π ή σ ε ι σε τοπίο αμείλικτου πολέμου. Παράλληλα, δεν θα αμφισβητήσω την αξία και την γνωστική επιρροή των Γραμμάτων, των Τεχνών και των Επιστημών στη συλλογική κουλτούρα.
Οφείλω όμως να θυμάμαι τον ωμό ρεαλισμό που λέει πως οι πύραυλοι του Πούτιν, όπως κι αλλαχού, εξακολουθούν να είναι θανατηφόροι! Είναι αυτοί που ματώνουν σήμερα τα ουκρανικά πεδία ενώ εμείς παρακολουθούμε, αδύναμοι θεατές, από τις οθόνες...
Ας το συνομολογήσουμε: το Θείο Δράμα, η Σταύρωση τού 2022, χωρίς Ανάσταση και Πάσχα, ήταν… «αφιερωμένα εξαιρετικά» στην Ουκρανία· και μπορεί η Άνοιξη να είναι πάντα ανθοφορούσα και δημιουργική, ωστόσο αυτό δεν είναι κάτι που αφορά τούς Ουκρανούς…
Αυτοί φορούν το αγκάθινο στεφάνι και ματώνουν, όχι συμβολικά αλλά πέρα για πέρα μέσα στην πραγματικότητα που τους επεφύλαξε ο σύγχρονος Τύραννος…