«Ο Κουρής πέθανε, ο αυριανισμός όχι»!

Με αυτές τις έξι λέξεις σ’ ένα σχόλιό του συνέδεσε ο καλός φίλος και συνάδελφος Κώστας Ρεσβάνης δυο ιστορικές περιόδους, όχι τόσο μακρινές, ούτε και άσχετες μεταξύ τους και με πολλά κοινά χαρακτηριστικά: Μιλάμε για τη δεκαετία του ’80, περίοδο πολιτικής – και όχι μόνο – κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ και τη δεκαετία που διανύουμε, περίοδο πολιτικής – και επίσης όχι μόνο – κυριαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Και σίγουρα, δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι αυτό που συνδέει τις δύο περιόδους και εν τέλει προσδιόρισε τα σημερινά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η αφομοίωση όλων των λαϊκίστικων χαρακτηριστικών εκείνου του ΠΑΣΟΚ. Τόσο του αλαζονικού επιθετικού πολιτικού  λόγου του, όσο και της καθεστωτικής, αυταρχικής συμπεριφοράς που εκμηδένιζε κάθε άλλο πολιτικό λόγο, κάθε διαφορετική αντίληψη και συμπεριφορά.

Το «δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε», δεν ήταν απλώς μια έκφραση που χαρακτήριζε τον Κουτσόγιωργα. Ηταν η συμπύκνωση σε μια φράση της καθεστωτικής αντίληψης που χαρακτήριζε το ΠΑΣΟΚ εκείνης της περιόδου. Όπως και το «χρονοντούλαπο της ιστορίας» στο οποίο διακαώς επιθυμούσε να κλείσει τους πολιτικούς αντιπάλους του.

Αυτή ακριβώς την αντίληψη, εξέφραζε καθημερινά, με τον πιο χυδαίο τρόπο και λόγο η «Αυριανή», το όνομα της οποίας χαρακτηρίζει πλέον εκείνη ακριβώς την περίοδο του πασοκικού καθεστωτισμού.

Αυτή ακριβως την αντίληψη και συμπεριφορά υιοθέτησε πλήρως ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και ως πολιτικό λόγο των ηγετικών στελεχών του, πριν ακόμη κερδίσει τις εκλογές. Ή μάλλον, χάρις σ’ αυτό το λόγο και αυτή την συμπεριφορά κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές και πλέον, χρησιμοποιώντας κάθε θεμιτό τρόπο, προσπαθεί να παρατείνει την παραμονή του στην κυβέρνηση και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να καταλάβει την εξουσία, που είναι και ο διακαής, ομολογημένος, πόθος του.

Αν δει κανείς όλη την συνθηματολογία και την επιθετικότητα των «αγανακτισμένων» απέναντι σε όποιον τολμούσε να διατυπώσει διαφορετική άποψη στον «κυρίαρχο» λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, θα βρει και το νήμα που συνδέει τις δυο περιόδους.

Γράφει πολύ εύστοχα στο ηλεκτρονικό Lifo, με αφορμή το θάνατο του Γιώργου Κουρή, ο καθηγητής Νικόλας Σεβαστάκης:

«Η «Αυριανή» ήταν ελληνικός κεντρο-σοσιαλισμός στην πρώτη εκδοχή ενός         «εμείς ή αυτοί». Εκεί υψώθηκαν τα οκτάστηλα για τον προδότη, τον νενέκο, τον δωσίλογο.   Εκεί συνδέθηκαν οι σεξουαλικές, πολιτικές και   τοκογλυφικές» ενοχές των ελίτ, των καθηγητάδων, των «κουλτουριαρέων»,  κ.λπ. Εκεί ενώθηκε η αντίθεση στους ξένους πάτρωνες με την κατοπινή           περιφρόνηση στους «ξυπόλυτους Αλβανούς». Ήταν ήδη μια Αγανάκτηση ? μόνο που τότε το στήριγμα και σημείο αναφοράς ήταν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα».

Σήμερα, στήριγμα και σημείο αναφοράς του σύγχρονου «αυριανισμού» είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα και της ομάδας του. Με μια ουσιώδη διαφορά. Δεν είναι πλέον μια εφημερίδα μέσω της οποίας εκφέρεται ο «αυριανικός» λόγος του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ένα πλέγμα εντύπων, ηλεκτρονικών και διαδικτυακών μέσων, τα οποία συντονίζονται και καθοδηγούνται «κεντρικά», από τα διαβόητα πλέον «υπόγεια του Μαξίμου». Εκεί απ’ όπου και εκπορεύονται τα επίσης διαβόητα “non papers”, τα οποία πλέον κάνουν ακριβώς εκείνο που έκανε η αυθεντική «Αυριανή».

Υβρίζουν, διαπομπεύουν, σπιλώνουν, όποιον δεν είναι αρεστός στο καθεστώς όπως το ορίζει η ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου.

Και με μια διαφορά – που είναι και η μόνη που είναι υπέρ εκείνης της «Αυριανής»: Εκεί, υπήρχαν υπογραφές. Οι χυδαίες επιθέσεις κατά του Μάνου Χατζιδάκι π. χ. έφεραν την υπογραφή του Κυριάκου Διακογιάννη. Τα “non papers”, μέσω των οποίων διοχετεύονται προς αξιοποίηση από το πλέγμα των φιλικών μέσων οι επιθέσεις κατά των ανεπιθύμητων στο καθεστώς, είναι ανυπόγραφα.

Αλλά δεν είναι μόνο τα “non papers” που κάνουν τη δουλειά της «Αυριανής». Είναι και τα ίδια τα στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Πολάκης, που κάνει μια χαρά τη βρώμικη δουλειά. Είναι και το επίσημο όργανο του κόμματος, η «αυγή» που μια χαρά κάνει το ίδιο.

Τι διαφορετικό κάνει η εφημερίδα αυτή με τον ιστορικό τίτλο, όταν διαπομπεύει από την 1η σελίδα της έναν ανώτατο δικαστικό την παραμονή της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας για τις τηλεοπτικές άδειες, από αυτό που έκανε η «Αυριανή», όταν διαπόμπευε τη σύντροφο του Ανδρέα Παπανδρέου με ολοσέλιδες ημίγυμνες φωτογραφίες της;

Και σε τι διαφέρουν οι επιθέσεις που δέχεται σήμερα από τα επίσημα κυβερνητικά όργανα η σύζυγος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την επαγγελματική της δραστηριότητα, από τις επιθέσεις που δεχόταν από την «Αυριανή» η σύζυγος του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη, επίσης για την επαγγελματική της δραστηριότητα;

Ωστόσο κι εδώ θα δούμε κάποιες διαφορές:

Ενώ τις βρώμικες επιθέσεις της «Αυριανής», όπως π.χ. οι ψεύτικες φωτογραφίες που εμφάνιζαν τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ως … Ναζί (!) δεν υιοθετήθηκαν ποτέ, τουλάχιστον δημοσίως, από κανένα στέλεχος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, δυστυχώς στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, όλες οι χυδαίες επιθέσεις δεν εκπορεύονται απλώς από τα υπόγεια του Μαξίμου, αλλά και υιοθετούνται από τα πιο επίσημα κυβερνητικά χείλη.

Εδώ, ο ίδιος ο πρωθυπουργός σπεύδει να … καταδικάσει ως ενόχους για την περιβόητη υπόθεση Novartis πρώην πρωθυπουργούς και υπουργούς, τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και τον Ελληνα Επίτροπο, ο υπουργός Δικαιοσύνης είναι που στρέφεται εναντίον δικαστών για αποφάσεις τους που δεν είναι αρεστές στο καθεστώς, υπουργός της κυβέρνησης είναι που συνομιλεί μέσα στη νύχτα με κατάδικο, σε μια προφανή προσπάθεια εκβιασμού του προκειμένου να καταθέσει εις βάρος του Μαρινάκη, ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης είναι που ουσιαστικά αποδέχεται το χαρακτηρισμό «ναρκέμπορος» που αποδίδεται σε “non paper” σε βάρος του επιχειρηματία Μαρινάκη, με το … επιχείρημα ότι οι ανακοινώσεις αυτές εκδίδονται στο όνομα του πρωθυπουργού …

Και τέλος – γιατί ουκ έστιν αριθμός των ανομημάτων στα οποία έχουν περιπέσει οι σημερινοί αυριανιστές – είναι να αναρωτιέται κανείς τι καθεστώς είναι αυτό, ο εκπρόσωπος του οποίου χαρακτηρίζει ιστορικές εφημερίδες σαν «σκουπιδότοπο», επειδή ο σημερινός ιδιοκτήτης τους – με τον οποίο έως χθες συνομιλούσαν, τουλάχιστον… – έχει μεταβληθεί στο απόλυτο κακό!

Πολύ εύστοχα, Τα Νέα, απάντησαν στον αλαζονικό λόγο του εκπροσώπου της κυβέρνησης, ότι «οι εφημερίδες είναι οι άνθρωποί τους. Και όταν η κυβέρνηση χαρακτηρίζει σκουπιδότοπο το πλέον ιστορικό συγκρότημα Τύπου της χώρας, δεν προσβάλλει μόνο δύο ιστορικές εφημερίδες, προσβάλλει και τους ανθρώπους τους».

Και τους αναγνώστες τους, βεβαίως, που είναι οι άνθρωποι που με την «ψήφο εμπιστοσύνης» τους κρατούν ζωντανές τις εφημερίδες που τους εκφράζουν.

Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν πρόκειται για εφημερίδες που υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι το ανάχωμα στον διαχρονικό, πολιτικό, πολιτιστικό και κοινωνικό αυριανισμό.