Τις περισσότερες φορές όσα στραβά συμβαίνουν σ’ αυτή τη χώρα, οι κυρίαρχες – όχι και τόσο αθώες – ιδεοληψίες τα αποδίδουν στους κακούς Σόιμπλε (γιατί Σόιμπλε πάντα υπάρχουν). Δεν είναι τυχαίο που κάθε τόσο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναρτάται η περίφημη «δήλωση» Κίσινγκερ για τους ανυπότακτους Ελληνες, από τους οποίους πρέπει να απαλλαγεί ο δυτικός κόσμος, αφού τους στερήσει τη γλώσσα και τη θρησκεία τους. Μια δήλωση που έχει χιλιοδιαψευστεί, ακόμη και από τον ίδιο τον Κίσινγκερ. Δεν είναι επίσης τυχαίο πως οι κοινωνοί μιας τέτοιας αντίληψης για τον σάπιο «δυτικό κόσμο» που ανέκαθεν σχεδίαζε να υποτάξει τον ελληνισμό, δεν περιορίζονται μόνο στους ψωμιάδηδες και «καμένους» της από εδώ ακροδεξιάς πλευράς, αλλά και στους γκλέζους και θεοδωράκηδες της από εκεί αριστερά πλευράς.
Θα μπορούσα να προσπεράσω αυτή την αντίληψη ως εκδήλωση μιας γραφικότητας, αν αυτή η αντίληψη δεν ήταν μια από τις σοβαρές αιτίες για τα δεινά που αντιμετωπίζουμε σήμερα ως λαός και κράτος. Αντί να δούμε ποιες είναι οι πραγματικές αιτίες της σημερινής καχεξίας του ελληνικού πολιτικού, πνευματικού και παραγωγικού μας μοντέλου, είναι πιο εύκολο και πιο βολικό να τις αποδώσουμε στους ξένους.
Ετσι φταίει ο «άγνωστος» κύριος Σόιμπλε, που για μια αγοραπωλησία ακινήτων χρειάζεται να πληρώνουμε για την ίδια δουλειά συμβολαιογράφους και δικηγόρους, τους οποίους μάλιστα δεν είμαστε και ελεύθεροι να επιλέξουμε απ’ όπου θέλουμε. Μας φταίνε οι ξένοι που με τα κλειστά επαγγέλματα έχουμε περιχαρακωθεί σε μεσαιωνικά μοντέλα παραγωγής, που το κράτος χρηματοδοτεί συνδικάτα, που το 25% των συνταξιούχων είναι κάτω των 60 ετών, που πληρώνουν οι πολίτες τέλη για τη δημόσια τηλεόραση, που αντί να παράγει η αστική μας τάξη και να πουλάει στους πολίτες και το κράτος, παράγει το κράτος και πουλάει στους πολίτες, ενώ ταυτόχρονα παραγγέλνει τα υλικά της παραγωγής του στην αστική τάξη των προμηθευτών.
Μάλιστα όλη αυτή η διαστροφή παρουσιάζεται και ως προσφορά στο κοινωνικό σύνολο.
Θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω σελίδες επί σελίδων για το σάπιο καθεστώς που διέπει το ελληνικό παραγωγικό μοντέλο, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Γιατί το μείζον είναι πως αυτό το σάπιο μοντέλο είναι πρωτίστως δικό μας δημιούργημα, από το οποίο όμως πολλοί Ευρωπαίοι ωφελήθηκαν πουλώντας, όταν το χρήμα ήταν φθηνό, τα προϊόντα τους. Γιατί είναι αυτοί οι ίδιοι οι «προτεστάντες» κοινωνοί της τιμωρητικής αντίληψης που έβλεπαν το δημόσιο χρέος της χώρας να ανεβαίνει από τα 170 δισ. το 2003 στα 280 δισ. το 2008 και ψέλλιζαν μόνο κάποια λόγια τυπικής προειδοποίησης, είναι οι ίδιοι «προτεστάντες» που ενώ η χώρα παρήγγειλε μετά το 2009 δύο γερμανικά υποβρύχια αξίας 1 δισ. ευρώ, σήμερα υποκριτικά αναζητούν 350 εκατ. από τις συντάξεις, είναι οι ίδιοι που μιλούν για το καταναλωτικό μοντέλο των «τεμπέληδων» Ελλήνων και Νοτίων Ευρωπαίων, όταν έκτισαν τμήμα της δικής τους ευημερίας πάνω στη λειτουργία αυτού του μοντέλου.
Επειδή επομένως η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη από το μοντέλο των «μοχθηρών προτεσταντών» και των «ελλήνων τεμπέληδων», με φοβίζουν εξίσου οι «ανθέλληνες» και «φιλέλληνες» Ευρωπαίοι.
Οι πρώτοι γιατί δεν κατανοούν τα βαθύτερα αίτια της ελληνικής κακοδαιμονίας και πιέζουν για μέτρα που και χρόνο χρειάζονται για να εφαρμοσθούν, αλλά και τις περισσότερες φορές δεν μπορούν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση και την ύφεση.
Γιατί φαίνεται να ξεχνούν πως δομικό συστατικό της Ενιαίας Ευρώπης δεν ήταν μόνο η νομισματική, αλλά και η δημοσιονομική, οικονομική, πολιτική, κοινωνική και κυρίως η ομοσπονδιακή της ενότητα.
Με άλλα λόγια ξεχνούν πως Ευρώπη κάποτε σήμαινε και σύγκλιση οικονομιών μέσα από ένα ευρύ και αυστηρώς ελεγχόμενο σύστημα μεταβιβαστικών πληρωμών. Ας μη το ψάχνουμε μακριά, μικρογραφία αυτού εδώ του περιγραφόμενου μοντέλου είναι ό,τι έκανε η τότε Δυτική Γερμανία για να ενσωματώσει την Ανατολική Γερμανία.
Με φοβίζουν όμως και εκείνοι οι «φιλέλληνες» που γίνονται θύματα και αναπαραγωγείς της ελληνικής μιζέριας με τις εκδηλώσεις «αλληλεγγύης» προς τον ελληνικό λαό, οι οποίες είναι αποτέλεσμα είτε μιας ρομαντικής αντίληψης για τους Ελληνες, είτε πάλι μιας αντεστραμμένης «οριενταλιστικής» αντίληψης για τον κακόμοιρο τον Ελληνα, για του οποίου τα δεινά ευθύνονται μόνο οι ξένοι. Με φοβίζουν και οι δύο, γιατί βλάπτουν το ίδιο τη χώρα μου.
Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών