Αμέσως μετά τις εκλογές, την «αποτυχία» του Ποταμιού και τη σχετική «επιτυχία» της Δημοκρατικής Συμπαράταξης άνοιξε και πάλι η γνωστή συζήτηση του ενδιάμεσου χώρου, για όσους ασφυκτιούν ανάμεσα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ, για τη σοσιαλδημοκρατία, το leftliberal και δεν συμμαζεύεται. Γιατί πάλι; Ίσως γιατί υπάρχει απόθεμα επαγγελματιών πολιτικών και εν γένει στελεχών που έχουν ανησυχίες για το προσωπικό τους μέλλον. Ίσως πάλι γιατί υπάρχουν κανονικοί άνθρωποι που ανησυχούν για το μέλλον αυτής της χώρας και δεν τους ταιριάζουν οι λύσεις που προτείνει η λαϊκή Δεξιά ή η περονική αμοραλιστική Αριστερά. Ίσως πάλι γιατί δεν είναι κακό κουβέντα να γίνεται. Σίγουρα όμως η συζήτηση αποφεύγει να θέσει τα πράγματα σε πολιτική βάση δηλαδή εντός των ορίων που επιβάλλει η πραγματικότητα.
Ποιο θα είναι το κεντρικό πολιτικό αφήγημα του νέου κόμματος;
Η καταδίκη του νεοφιλελευθερισμού; Το παλιό και το καινούργιο; Η πολιτική χωρίς πολιτικούς; Οι 20 τύποι που θα δώσουν 20 λύσεις για να ξεμπλέξουμε; Μήπως η ενδυνάμωση του κοινωνικού κράτους και η κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία σε μια χώρα που προχωράει σε τρίτο μαμούθ χρηματοδοτικό πρόγραμμα μέσα σε 5 χρόνια με χαμηλές ελπίδες να διασωθεί; Η μήπως θα αιτείται την επιστροφή των μη προνομιούχων;
Και ποιο πολιτικό προσωπικό θα στηρίξει το αφήγημα;
Το έμπειρο αλλά ελαφρώς ή βαρέως λερωμένο, ή το άπειρο απολίτικο αλλά καθαρό και πρόθυμο; Οι επαγγελματίες πολιτικοί ή οι «εμπειρογνώμονες»; Μήπως οι καθηγητές; Ή όλοι μαζί; Για να μη ρωτήσουμε ποιος θάναι ο αρχηγός.
Και όλοι αυτοί σε ποιους θα απευθύνονται;
Στους αγρότες που δεν θέλουν να πληρώνουν φόρους ή στους 40ρηδες και 50ρηδες συνταξιούχους που ζουν εις βάρος των φτωχών;Μήπως στο κοινό των ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΕΛ, ΧΑ ( σχεδόν 50%) που δεν θέλουν καμιά μεταρρύθμιση ή στο κοινό της λαϊκής δεξιάς που ελπίζει να αλλάξουν τα πράγματα για να βολέψει τα δικά της παιδιά; Μήπως στους νέους που βλέπουν, όχι αδίκως, τους πολιτικούς σαν ούφο και την πολιτική σαν εικονική πραγματικότητα, ενώ ψάχνουν τόπο για να μεταναστεύσουν; Ή μήπως στους δημόσιους υπάλληλους που αν κάτι θέλουν είναι να τους αφήσουν όλοι ήσυχους να κάνουν τη δουλειά τους όπως έμαθαν;
Και όλα αυτά σε μια χώρα που θα βρίσκεται επί πολλά χρόνια υπό επιτροπεία, με τεράστιο χρέος, ασθενή παραγωγική βάση, πολίτες βαθιά συντηρητικούς έτοιμους να πιστέψουν μόνο εύκολες αναπόδεικτες και πρόχειρες λύσεις. Δέσμια των μνημονίων διάσωσης αλλά και λαϊκιστών δημαγωγών που ελπίζουν να κοροϊδέψουν τους επιτρόπους και να διασώσουν τους πελάτες τους και την πολιτική ισχύ τους.
Αν θέλει η κεντροαριστερά να αποτελέσει έναν έγκυρο πολιτικό παίκτη στην Ελλάδα της επόμενης πενταετίας θα πρέπει να ξεκαθαρίσει κάποια βασικά πράγματα. Αυτά που απέφυγε να μας πει το ΠΟΤΑΜΙ αλλά και το ΠΑΣΟΚ. Τι θα κάνει με το κράτος; Θα το μειώσει; Θα μειώσει τα έξοδά του και θα αυξήσει την παραγωγικότητα του; Και πως; Θα κάνει απολύσεις ακατάλληλου προσωπικού και μόνο στοχευμένες προσλήψεις; Τι θα γίνει με την κινητικότητα; Τι θα κάνει με τις ιδιωτικοποιήσεις; Θα τις τρέξει ή θα ανακαλύπτει μόνο εξαιρέσεις; Με την Εκπαίδευση; Θα πάψει κάποτε να λειτουργεί μόνο για τους εργαζόμενους σε αυτή; Με τις κάστες, τις ομάδες τις συντεχνίες ποια στάση θα κρατήσει; Ποιο είναι το όραμά της για το κοινωνικό κράτος σε εποχές φτώχειας; Ποια κίνητρα θα δώσει για να έρθουν οι επενδύσεις και να αυξηθεί η παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων; Η ληστρική φορολογία είναι στις προθέσεις της; Το ασφαλιστικό; Πιστεύει ακόμα στη μεταρρύθμιση Γιαννίτση; Και κυρίως ποιες είναι απόψεις της για ένα προς ένα τα άρθρα του νέου μνημονίου και τους εφαρμοστικούς νόμους; Καλά κρύφθηκε πίσω από την ανάγκη διάσωσης της χώρας μετά την επτάμηνη καταστροφική δήθεν διαπραγμάτευση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Τώρα πρέπει να τοποθετηθεί απέναντι στο μνημόνιο αναλυτικώς. Τολμά; Μπορεί; Την παίρνει να μιλήσει ανοικτά; Τα ρώτησε τα σωθικά της τι ακριβώς θέλουν;
Όταν ο «μεσαίος χώρος» αποφασίσει να πάψει να κρύβεται πίσω από την ασάφεια του κέντρου και την ηθική των καλών, κεντρώων πάντα, προθέσεων και δομήσει σαφείς θέσεις, τότε και μόνο τότε μπορεί να αιτείται ενιαία πολιτική έκφραση και να γίνεται πιστευτός από ευρύτερα ακροατήρια που ας μην αυταπατάται δεν ξεπερνούν ένα 10% του εκλογικού σώματος, σήμερα. Γιατί οι εποχές που μοίραζε δανεικό χρήμα τέλειωσαν. Εκτός και αν θέλει και αυτός να μοιράσει ψεύτικες υποσχέσεις στο πόπολο που θα βιώνει την απάτη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και θα αναζητά άλλους να του δώσουν τα παραισθησιογόνα του.
Δημοσιεύτηκε στο blog Μη Μαδάς τη Μαργαρίτα