Διάβασα το τηλεγράφημα του ΑΠΕ, με τίτλο «Αντάμωμα του πρωθυπουργού με συγγενείς και φίλους στην πλατεία του χωριού του». Ηταν πράγματι εξόχως λυρικό, στακάτο με κοφτές προτάσεις αλλά και εξαντλητικά επίθετα: «γνήσια και άδολη» σχέση, «αλησμόνητες» παιδικές στιγμές, «τεράστιο» χαμόγελο και «γλυκιά» αγωνία. Με επιτηδευμένα δημώδες ύφος αλλά και κάποιες αποστροφές βγαλμένες κατευθείαν από σχολική έκθεση, ο συντάκτης του άρθρου είχε στόχο να κολακέψει τον πρωθυπουργό και να σκιαγραφήσει την προσιτή, οικεία πλευρά του. Εχω δουλέψει σε κρατικό ΜΜΕ και ξέρω πώς γίνονται αυτά. Επειδή πολλοί έσπευσαν να κάνουν λόγο για βορειοκορεατικού τύπου ενημέρωση, διατυπώνω την εξής υπόθεση: Ουδείς έδωσε εντολή στον εργαζόμενο του ΑΠΕ να γράψει αυτόν τον παιάνα στον πρωθυπουργό. Η πρωτοβουλία ήταν ιδιωτική, απόρροια υπερβάλλοντος ζήλου, πλειοδοσία φιλοκυβερνητισμού. Δεν ισχυρίζομαι ότι η κυβέρνηση ενθαρρύνει την ανεξαρτησία των κρατικών ΜΜΕ. Απλώς έχει τη στοιχειώδη εξυπνάδα και επικοινωνιακή εμπειρία να καταλάβει ότι τέτοιου είδους ανταποκρίσεις από το επίσημο πρακτορείο ειδήσεων την εκθέτουν.
Ωστόσο υπάρχει μια περίεργη σύμπτωση. Η ΕΡΤ διανύει μια από τις χειρότερες περιόδους της. Οχι μόνο επειδή τα δελτία ειδήσεων θυμίζουν δεκαετία του ’80, αλλά και λόγω των τραγικών μεταδόσεων από το Ρίο. Και την ίδια στιγμή η κυβέρνηση επιμένει ότι η έννοια της πολυφωνίας ισοδυναμεί με τέσσερις τηλεοπτικές άδειες. Στη φίλα προσκείμενη στο κυβερνών κόμμα «Αυγή» ελάχιστες είναι οι φωνές κριτικής. Και πάλι όμως δεν νομίζω ότι κάποιος υπουργός παίρνει τηλέφωνο και «κόβει» όσους αρθρογραφούν εναντίον της επίσημης γραμμής. Η αυτολογοκρισία είναι η χειρότερη μορφή λογοκρισίας. Εξαιτίας της κρίσης, που έχει σαρώσει το δημοσιογραφικό επάγγελμα, τείνει να λάβει διαστάσεις επιδημίας. Το σκεπτικό είναι το εξής: «Αν είναι να κινδυνεύσω να χάσω τη δουλειά μου, καλύτερα να μη γράψω τη γνώμη μου».
Αναφέρομαι στα κρατικά μέσα, αλλά ξέρω καλά ότι τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για τα ιδιωτικά. Οχι μόνο στην Ελλάδα, διεθνώς. Πριν από λίγες μέρες ο Βρετανός κωμικός Τζον Ολιβερ, περιγράφοντας τη δεινή κρίση του αμερικανικού Τύπου, προειδοποιούσε πως «αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αρχίσουμε να πληρώνουμε για την (ποιοτική) δημοσιογραφία, αλλιώς θα την πληρώσουμε όλοι μαζί». Τα τελευταία δέκα χρόνια οι διαφημίσεις στον Τύπο συρρικνώθηκαν κατά 30 δισ. δολάρια, είπε στην εκπομπή του στο ΗΒΟ ο Ολιβερ. Κατέληξε ότι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα είναι αδύνατος ο έλεγχος της εξουσίας από ανίσχυρους, κακοπληρωμένους δημοσιογράφους και ΜΜΕ που εξαρτούν την επιβίωσή τους αποκλειστικά από τους διαφημιζόμενους. Ηταν από τις λίγες φορές που βλέποντας την εκπομπή του δεν γέλασα καθόλου. Αλλά μελαγχόλησα. Μετά βέβαια διάβασα λίγο ΑΠΕ και μου έφτιαξε πάλι το κέφι.