Οι μέσες μικτές αποδοχές εργασίας των μισθωτών  την τελευταία τετραετία έχουν υποστεί συνολική μείωση της τάξης του -27%. Συγκεκριμένα  -8,9% το 2010, -4,7% το 2011, -7,6% το 2012 -5,7% το 2013 και -1,5% το 2014.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Τράπεζας της Ελλάδας η απώλεια ανταγωνιστικότητας λόγω αύξησης μισθών πριν από το 2009, την περίοδο 2001-2009, εξαλείφθηκε όπως βλέπουμε μετά το 2009 έως και το 2013 λόγω της μείωσης -27%. Η χώρα μας ως εκ τούτου έχει τη δεύτερη καλύτερη επίδοση στην ανταγωνιστικότητα του κόστους εργασίας μετά το 2000 σε όλη την ευρωζώνη, εξαιρουμένης της Γερμανίας.

Στο σύνολο όμως της ανταγωνιστικότητας μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΟΣΑ παραμένει στην τελευταία θέση.

Συμπέρασμα: η μείωση του κόστους εργασίας δεν ήταν ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ενίσχυση της εξωστρέφειας των ελληνικών προϊόντων και την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.

Όπως το παράδειγμα με το σκύλο που γυρνάει γύρω από την ουρά του έτσι και οι συζητήσεις - διαβουλεύσεις όλων των Κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης γυρνούν πάντα στην ίδια αφετηρία που παραμένει ακόμα ζητούμενο και συμπυκνώνεται μέσω τεσσάρων (4) καθοριστικών ερωτημάτων:

• Τι μοντέλο ανάπτυξης επιθυμούμε;
• Ποιοι είναι οι εξωστρεφείς κλάδοι της οικονομίας στους οποίους θα πατήσει το νέο μοντέλο;
• Τι γίνεται με τη δέσμευση πόρων σε διεθνώς εμπορεύσιμες παραγωγικές δραστηριότητες που προϋποθέτει αλλαγή νοοτροπίας και αντιλήψεων ώστε να περάσουμε από την εσωστρεφή κατανάλωση στην παραγωγική ανασυγκρότηση;
• Τι σημαίνει σοβαρότερη προσέγγιση στο θέμα των επενδύσεων σε έρευνα και τεχνολογία, που αυτή τη στιγμή στη χώρα μας αντιπροσωπεύουν ποσοστό περίπου 0,7% του ΑΕΠ;