Χάσαμε (;) πολύτιμο χρόνο για να αντικρούσουμε αυτονόητους παραλογισμούς, οι οποίοι διεκδικούσαν δάφνες σωτηρίας του λαού από ευκαιριακούς δημεγέρτες και αλύτρωτους αριστερούς.
Η προσφυγή στον Μηχανισμό Στήριξης έγινε από Τσολάκογλου και Κουίσλινγκς και όχι από την πανθομολογούμενη αδυναμία του ελληνικού κράτους να βρει τα 24 δισ. ευρώ το 2009 -όσο δηλαδή το πρωτογενές έλλειμμα- ώστε να διασφαλίσει τα απολύτως αναγκαία για τη στοιχειώδη ύπαρξη (εν λειτουργία) του ελληνικού κράτους.
Δεν έφταιγαν οι σπατάλες που δημιούργησαν το εκρηκτικό έλλειμμα και το χρέος αλλά η… μέτρησή του! Γι? αυτό λοιπόν και προβλήθηκε με κάθε σοβαρότητα ως περήφανη λύση η «στάση πληρωμών». Η μονομερής διαγραφή του χρέους. Μάλιστα. Και μετά; Ποια χώρα θα δάνειζε στον τσαμπουκά μπαταχτσή; Και τι θα συνέβαινε στις τράπεζες που ήταν οι μεγαλύτεροι κάτοχοι ομολόγων, όταν οι ξένες αγορές θα κατέβαζαν την επόμενη στιγμή τον διακόπτη του δανεισμού τους; Θα προέβαιναν σε οχυρωματικά έργα, υποθέτουμε, για να αντέξουν στην πολιορκία των εκατοντάδων χιλιάδων καταθετών. Αν? προλάβαιναν βεβαίως. Αυτές ήταν οι? πατριωτικές λύσεις των αντιμνημονιακών. Λύσεις δηλαδή -και παραφράζω διατύπωση ενός πανεπιστημιακού που μου διαφεύγει το όνομά του- οι οποίες εμπεριέχουν τη σοφία του πανίβλακα, τρισάθλιου και ρυπαρού, ο οποίος αποσυνδέει την υδροδότηση του σπιτιού του για να εκδικηθεί τον? μετρητή της ΕΥΔΑΠ.
Μετά την απώλεια πολύτιμου χρόνου και αφού στο μεταξύ φούσκωσαν τα μυαλά του κόσμου με κοπανιστό αέρα για τα αίτια της κρίσης, ανακαλύπτουν τώρα πως «το εθνικό μας νόμισμα είναι το ευρώ» και ρεαλιστική θέση για το χρέος θα ήταν μια διεθνής διάσκεψη.
Προηγήθηκε, ευτυχώς, ο φίλος επ? εσχάτοις Μπάρακ Ομπάμα, ο οποίος αναφερόμενος στη χώρα του δήλωσε προς πάσα κατεύθυνση «δεν είμαστε έθνος μπαταχτσήδων» και πως οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να εξυπηρετούν τα δάνειά τους. Ποιος; Αυτός που βλέπουν τον ίσκιό του και τρέμουν, όχι αυτοί που βλέπουν τον ίσκιό τους και χαίρονται.
Εν πάση περιπτώσει, στο «τέλος της ημέρας» επέρχεται η λογική.
Όχι, όμως, χωρίς συνέπειες στο οικοδόμημα του παραλογισμού. Η αποδοχή από τον Αλέξη Τσίπρα του ευρώ ως εθνικού νομίσματος εμπεριέχει αυτονόητες υποχρεώσεις. Μείωση ελλειμμάτων και χρέους, ανταγωνιστική οικονομία, αλλαγές στο κράτος ώστε να είναι παραγωγικό χωρίς να γεννοβολά -ως θηλυκός κόνικλος στη μέθη της νοσηρής σεξουαλικής ηδονής- αμέτρητα ελλείμματα. Τώρα, η μάχη για την ανόρθωση της χώρας και της οικονομίας μπαίνει στον πυρήνα του προβλήματος. Στην αλλαγή του κράτους. Αυτή, ωστόσο, επιτάσσει ρήξεις και αποποίηση πελατειακής «κληρονομιάς» και των «πρακτικών» της που για ψηφοθηρικούς λόγους και ως μη όφειλε αποδέχθηκε η Αριστερά. Διαφορετικά θα συμβεί ό,τι καταμαρτυρούσε στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Χαρ. Φλωράκης. Αλλαγές έχουμε, αλλαγή δεν έχουμε.
Επειδή οι ταχυδακτυλουργοί στην πολιτική «μας τελείωσαν», ας το αντιληφθούν οι παραδοσιακά λαϊκίζοντες πως δεν είναι δυνατόν να κρατάς επ? άπειρον δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη.
Δεν είναι νοητό να υπερασπίζεσαι και το δικαίωμα εξαίρεσης των εργαζομένων στο μετρό από τις συλλογικές θυσίες και τους 1.200.000 ανέργους που στοιβάζονται στα βαγόνια για να κινήσει ο συρμός της ανάπτυξης.
Ολοι αυτοί, μαζί τους και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι προσδοκούν σε σταθερότητα και ανάπτυξη. Σε αυτό το τρένο θα ανέβουν.
Και η Αριστερά κινδυνεύει να γίνει ο σταθμάρχης που θα βλέπει τα τρένα να περνούν. Διότι αυτά που ονειρεύεται ο έκπαλαι συναγωνιστής, Παν. Λαφαζάνης δεν γίνονται. Προεξόφλησε νύκτωρ πως η απεργία στο μετρό είναι «η σπίθα που θα ανάψει πυρκαγιά» για να αποδειχθεί με το φως της ημέρας πως η σπίθα ήταν πυγολαμπίδα, άλλως κολοφωτιά. Και η σπίθα δεν έγινε πυρκαγιά όχι επειδή την έσβησε η «πολιτική πυγμής» του Αντ. Σαμαρά, αλλά γιατί αυτή ήρθε και έδεσε με το υπόκωφο βουητό της «επίταξης» από τους ταλαιπωρημένους φορολογουμένους.
Επιτέλους, ας πάψουμε να υπνοβατούμε. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξεί, πράγματι, να κυβερνήσει είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει τους δρόμους? Σαμαρά. Ο αρχηγός της ΝΔ και σημερινός πρωθυπουργός πολιτεύθηκε έναντι του Μνημονίου με την πυξίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Ως κήνσορας του Μνημονίου και μετ? ου πολύ ως? κηδεμόνας του. Διευκολύνθηκε όμως στην πολιτική του στροφή όταν έγινε κοινή πεποίθηση στον ελληνικό λαό πως ένα κόμμα από μόνο του και με πανταχόθεν βαλλόμενο τον τότε πρωθυπουργό του, ήταν αδύνατο να επωμισθεί το βάρος της εθνικής κρίσης. Όπως επαληθεύτηκε και με την κυβέρνηση συνεργασίας. Με στήριξη από το ΠΑΣΟΚ ως συνέχεια στη στάση εθνικής ευθύνης και με υποστήριξη από τον Φ. Κουβέλη, ο οποίος ανέλαβε μείζον ρίσκο για αριστερό κόμμα.
Ο Αντ. Σαμαράς πλήρωσε «τίμημα» τον ακρωτηριασμό του κόμματός του. «Τίμημα» ή ευκαιρία; Το ερώτημα ισχύει πανομοιότυπο και για τον Αλέξη Τσίπρα.